Την τελευταία δεκαετία, ο Μπραντ Πιτ έχει δώσει πολύ λίγες συνεντεύξεις που να αφορούν την προσωπική του ζωή. Είχε δώσει μια καταπληκτική στο GQ πίσω στο 2017, όπου περιέγραφε την ψυχολογική του κατάσταση μετά τον χωρισμό με τη Τζολί και τίποτα άλλο. Τώρα, με αφορμή το Once Upon A Time In Hollywood, αλλά και το Ad Astra ανοίγει και πάλι την ψυχή του.
Όχι μόνο για την ψυχοφθόρο διαδικασία του διαζυγίου και της κηδεμονίας με την Αντζελίνα Τζολί. Αλλά και για το πώς διαχειρίστηκε την απότομη δόξα στο ξεκίνημα της καριέρας του.
«Πίσω στη δεκαετία του ’90, όλη αυτή η προσοχή με έβγαλε εκτός δρόμου. Ήταν πολύ άβολο για μένα. Η παραφωνία των προσδοκιών και των κριτικών. Για να αντεπεξέλθω, έγινα ερημιτής και χάθηκα στη λήθη. Όλοι αυτοί οι ψίθυροι μέσα στο κεφάλι είναι για γέλια, αυτές οι αμφίβολες σκέψεις. Είναι γελοίο που αυτομαστιγωνόμαστε στη βιομηχανία με αυτόν τον τρόπο. Πέρασα πολύ χρόνο να παλεύω με αυτές τις σκέψεις ή να εγκλωβίζομαι απ΄αυτές».
Τα παραπάνω είναι μόνο ένα μικρό δείγμα από τα πολλά ενδιαφέροντα που είπε ο Μπραντ Πιτ στη συνέντευξή του στους New York Times. Σε ένα χωρίο αναφέρεται και στην κατρακύλα του στο αλκοόλ και τις συναντήσεις με τους ΑΑ που πήγε μετά τον χωρισμό.
«Είχα φτάσει τα πράγματα όσο περισσότερο γινόταν στα άκρα, οπότε μου αφαίρεσα το πλεονέκτημα του να πίνω.Έβλεπες όλους αυτούς τους άντρες να είναι ειλικρινείς και να ανοίγονται με έναν τρόπο που ποτέ δεν είχα ξανακούσει. Ήταν ένα ασφαλές μέρος που δεν υπήρχε κριτική, οπότε δεν υπήρχε κριτική και για τον εαυτό σου. Είναι απελευθερωτικό να αποκαλύπτεις τις άσχημες πλευρές του εαυτού σου. Το θέμα είναι πως όλοι έχουμε μέσα μας πόνο, απώλεια και θρήνο. Περνάμε τον περισσότερο χρόνο προσπαθώντας να το κρύψουμε, όμως αυτά είναι εκεί, είναι μέσα σου. Οπότε ανοίγεις αυτά τα κουτιά».
Τέλος, ο Πιτ αναφέρθηκε και στις σκέψεις περί απόσυρσης από την υποκριτική. «Όταν έχεις κατακτήσει κάτι, τότε κοιτάς αλλού και θες να κατακτήσεις κάτι άλλο. Δεν ξέρω. Μπορεί μια μέρα να ξυπνήσω και να μην έχω το κουράγιο να ασχοληθώ με το αντικείμενο. Μπορεί να μην ξυπνήσω και καθόλου και κάπως έτσι να έρθει το τέλος»
