Υπάρχουν έργα τέχνης που όχι μόνο αποτυπώνουν τη στιγμή τους αλλά αλλάζουν και τη γλώσσα της ίδιας της τέχνης. Το αριστούργημα του Φελίνι του 1964, το 8 ½ είναι ένα από αυτά. Όταν κυκλοφόρησε στην Ιταλία, έλαβε μικτές κριτικές και θεωρήθηκε από πολλούς ως η περαιτέρω προδοσία του Φελίνι στις νεορεαλιστικές του ρίζες και στο νεορεαλιστικό κίνημα (μετά το La Dolce Vita).
Όλα αυτά άλλαξαν όταν η ταινία κυκλοφόρησε στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου γνώρισε την αποδοχή των κριτικών, τον ενθουσιασμό του κοινού και οδήγησε σε ένα ανανεωμένο ενδιαφέρον για τον τρόπο με τον οποίο οι ταινίες έλεγαν ιστορίες, με τον τρόπο που δημιουργούσαν νόημα και, στην πραγματικότητα, οδηγούσαν σε νέες ιστορίες. και νέα θέματα προς εξέταση οπτικά.
Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι το 8 ½ δημιουργήθηκε μετά τον Alan Resnais Last Year στο Marienbad – μια άλλη πρωτοποριακή ταινία που σίγουρα επηρέασε τον Fellini (αν και δεν έχω τεκμηριωμένα στοιχεία για αυτόν τον ισχυρισμό). Και οι δύο ταινίες ασχολούνται με το χρόνο και το μυαλό. Και οι δύο ταινίες ασχολούνται με την πραγματικότητα ως μια εμπειρία από μνήμη, επιθυμία και αντίληψη, αλλά το κάνουν με πολύ διαφορετικούς τρόπους.
Θεωρούμενο από κάποιους αυτοβιογραφικό, το 8 ½ είναι μια υπενθύμιση και εξερεύνηση των εμπειριών του Guido Anselmi, ενός σκηνοθέτη που είναι δημιουργικά μπλοκαρισμένος και φαίνεται να μην μπορεί να ολοκληρώσει την ταινία που εργάζεται. Περιπλανιέται σε έναν λαβύρινθο φαντασιώσεων, αναμνήσεων και συναντήσεις –πραγματικές και φανταστικές– με ανθρώπους που εξαρτώνται από αυτόν, τον αγαπούν ακόμα και τον μισούν μέχρι που τελικά φαίνεται ότι αυτοκτονεί.
Στο τέλος, ωστόσο, η αυτοκτονία μπορεί να είναι απλώς μια άλλη φαντασίωση, καθώς η ταινία τελειώνει με τον Guido σε ένα τσίρκο να σκηνοθετεί μια τελευταία σκηνή γεμάτη με όλους όσους έχουμε συναντήσει στην ταινία καθώς και μερικούς που συναντάμε για πρώτη φορά. Χορεύουν και τους ενώνει ο Guido. Η ταινία που δεν μπορεί να κάνει ο Guido είναι η ταινία που μόλις παρακολουθήσαμε.
Αυτή η λίστα προορίζεται να συμπεριλάβει εκείνες τις ταινίες που είναι επηρεασμένες, εμπνευσμένες από ή μπορεί να θεωρηθούν απαντήσεις στο σπουδαίο έργο του Φελίνι ή τουλάχιστον ταινίες που μου φαίνονται έτσι.
Ο κατάλογος δεν είναι με σειρά κατάταξης. >>
1. Stardust Memories (1980, Woody Allen)
2. All That Jazz (1979, Bob Fosse)
3. Beyond The Sea (2004, Kevin Spacey)
4. The Discreet Charm of The Bourgeoisie (1972, Luis Bunuel)
5. The Great Beauty (2013, Paolo Sorrentino)
6. Persona (1966, Ingmar Bergman)
7. Apocalypse Now (1979, Francis Ford Coppola)
8. I’m Not There (2007, Todd Haynes)
9. Tree of Life (2011, Terrance Malick)
http://youtu.be/RrAz1YLh8nY
10. Birdman (2014, Alejandro G. Inarritu)
