Αν είσαι δημοσιογράφος, μόνο ζήλια μπορείς να νιώσεις για τον Ζακ Μπάρον, δημοσιογράφο του αμερικάνικου GQ, που έχει τη δυνατότητα να συνομιλήσει με έναν άνθρωπο όπως ο Μπραντ Πιτ. Αν είσαι φωτογράφος, πάλι ζήλια θα νιώσεις για τον φωτογράφο Λάχλαν Μπέιλι που έχει την ευκαιρία να προσφέρει ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα σε έναν τόσο ωραίο τύπο.
Η συνέντευξή του στο GQ είναι πολυσυζητημένη όχι γιατί κάνει κάποια σοκαριστική δήλωση. Απλώς γιατί είναι ο Μπραντ Πιτ. Απλώς γιατί το αποτέλεσμα της συνέντευξης είναι απίστευτα ποιοτικό. Διαβάζεις έναν πολύ ενδιαφέροντα άνθρωπο που δεν λέει πολλά, είναι λακωνικός, δεν του αρέσει να επιδεικνύεται και, κυριότερο, δεν έχει κι ούτε νιώθει την ανάγκη να μιλήσει. Επιλέγει να το κάνει καθαρά για τυπικούς λόγους προώθησης της ταινίας του Ad Astra. Κι επιλέγει τους ανθρώπους που θα τον κάνουν να νιώσει άνετα.
Είναι οι ίδιοι που του είχαν μιλήσει μετά τον βάναυσο χωρισμό με την Αντζελίνα Τζολί. Στους ίδιους ανοίγεται τώρα για τη ζωή του, τις επιθυμίες του, τις σκέψεις του.
Ο Μπραντ Πιτ αναφέρεται στο λάθος που έκανε παλιότερα όσον αφορά στις αναζητήσεις του γύρω από το επάγγελμά του, αλλά και στο ότι μεγαλώνει και αλλάζει η οπτική του.
«Το πιο μεγάλο ερώτημα της ζωής μου σχετικά με την καριέρα μου είναι αν αποδεχτώ έναν ρόλο, τι το διαφορετικό μπορώ να του προσδώσω που δεν μπορεί κανείς άλλος; Όλα έχουν να κάνουν με την προσωπική μου εμπειρία, το προσωπικό μου χιούμορ, τις ντροπές μου, τους πόνους μου. Όταν βλέπω τον Κρίστιαν Μπέιλ ή τον Τομ Χάρντι, δε μπορώ να κάνω αυτό που κάνουν. Δε μπορώ να εισβάλλω σε αυτόν το ρόλο. Αλλά σκέφτομαι «θέλω να κάνω το ίδιο από τη δική μου προοπτική».
Είχαμε αυτή τη συζήτηση πριν καιρό με τον Λίο (Ντικάπριο). Έφτασα σε ένα σημείο στο τέλος των 90’s ή τις αρχές του 2000, που συνειδητοποίησα ότι κυνηγούσα ενδιαφέροντες ρόλους, αλλά αποτύγχανα να έχω μια ενδιαφέρουσα ζωή. Τουλάχιστον όχι όσο ενδιαφέρουσα πίστευα ότι μπορώ να έχω.
Ίσως τώρα να φταίει που μεγαλώνω. Είναι που γερνάω. Αρχίζεις κι αντιλαμβάνεσαι καλύτερα το χρόνο, αποκτάς και νέες εμπειρίες, καλές και κακές, με τους ανθρώπους. Κι οι νίκες ή οι ήττες σου – όσο μεγαλώνεις παύεις να ορίζεις τα πράγματα με αυτές τις έννοιες βέβαια. Πώς και με ποιους περνάω το χρόνο μου, αυτό είναι πια το πιο σημαντικό για εμένα».
