Σε μέρα θερινή πώς να σε βάλω πλάι;
Είσαι πιο απαλός εσύ, πιο ωραία πλασμένος-
Αγέρι τινάζει τα μπουμπούκια του Μάη,
Το καλοκαίρι είναι χρόνος μετρημένος.
Το μάτι τ’ ουρανού κάποτε φλόγες βγάζει,
Κι είναι συχνά θαμπό τ’ ολόχρυσό του χρώμα-
Ό,τι είναι όμορφο απ’ την ομορφιά του αδειάζει,
Στου κύκλου τα γυρίσματα πέφτει στο χώμα.
Αιώνιο θα ‘ναι το δικό σου καλοκαίρι,
Θα σου ανήκει πάντοτε η ομορφιά σου,
Μες στη σκιά του ο Θάνατος δε θα σε φέρει,
Σ’ αιώνιες γραμμές φέγγει η συνέχειά σου.
Όσο οι ανθρώποι ζουν, το μάτι όσο αντικρίζει,
Θα ζει το ποίημα αυτό, ζωή να σου χαρίζει.
Σονέττο 18
