Δεν υπάρχει άνθρωπος που να γνωρίζει από κινηματογράφο και να μην ξέρει το όνομα του Κουέντιν Ταραντίνο. Ακόμα κι αν δεν είναι σινεφίλ, ακόμα κι αν βλέπει τρεις ταινίες τον χρόνο, μάλλον η μία θα είναι του Αμερικανού σκηνοθέτη. Άλλωστε, δεν έχει βγει τυχαία ο όρος «Ταραντινισμός» (Tarantino-esque) στο επίσημο λεξικό της Οξφόρδης, θέλοντας να ορίσει οποιοδήποτε κινηματογραφικό τρικ ή γκακ θυμίζει ταινίες του Κουέντιν. Ακόμα κι αν δεν ξέρεις ποιανού σκηνοθέτη είναι η ταινία βλέποντας μία σκηνή καταλαβαίνεις αυτόματα. Αυτό λέγεται στυλ και «Ταραντινισμός».
Τι είναι αυτό που κάνει τις ταινίες του τόσο μοναδικές και τόσο χαρακτηριστικές; Σίγουρα οι κοφτεροί διάλογοι που σου τρυπάνε τα αυτιά και στοχεύουν κατευθείαν στο στομάχι. Δεν είναι ευκολοχώνευτοι. Σίγουρα οι στιλάτες σκηνές βίας, με άψογα outfit και χορευτικές κινήσεις. Και σίγουρα η άστατη δομή του σεναρίου που ακροβατεί ανάμεσα στο παρόν, το παρελθόν και το μέλλον βάζοντάς σε να λύσεις το χρονικό παζλ και να σκεφτείς. Αυτό που πραγματικά τον κάνει να ξεχωρίζει από κάθε άλλο σκηνοθέτη όμως, είναι ο τρόπος που κλέβει από τις άλλες ταινίες του παρελθόντος. Δεν πρόκειται για μια απλή κλοπή.
Ο Αμερικανός σκηνοθέτης δεν καλλιέργησε το ταλέντο του μέσα σε κάποιο αμφιθέατρο πανεπιστημίου αλλά πίσω από τα ράφια ενός συνοικιακού βίντεοκλαμπ, στο οποίο δούλευε ως υπάλληλος και έγινε διάσημος για τις απίστευτες γνώσεις του πάνω στο σινεμά.
Ο ίδιος ο Ταραντίνο σε παλιότερη συνέντευξή του, το 1994, στο κινηματογραφικό περιοδικό Empire, είχε δηλώσει: «Κλέβω από όλες τις ταινίες που έχουν ποτέ υπάρξει» καθορίζοντας με αυτή τη φράση το στυλ του. Άλλες φορές η κλοπή περνάει σαν μία απλή αναφορά σε μια παλιότερη ταινία, άλλες φορές είναι αυτούσια. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο έχει δεχθεί αυστηρές κριτικές μέσα στα χρόνια.
Κι όσο παράδοξο κι αν ακούγεται οι ταινίες του Ταραντίνο φέρουν την απόλυτη γνησιότητα της υπογραφής του. Κάτι που τον κάνει τον βασιλιά του κινηματογραφικού μεταμοντερνισμού, όπου η παρθενογένεση δεν υπάρχει και όλα ανακυκλώνονται.
Για παράδειγμα, η ταινία-ντεμπούτο του, το Reservoir Dogs, του 1997, θεωρήθηκε πιστό αντίγραφο μια ταινίας του 1987, από το Χονκ Κονκ, το City on Fire. Δεν ήταν η μόνη φορά που οι αναφορές του είχαν την έμπνευσή τους σε άλλες ταινίες. Η Jackie Brown αντέγραψε την ταινία Foxy Brown, του 1974. Το Kill Bill την ταινία Lady Snowball, του 1973 και πάει λέγοντας. Οι κριτικοί του κινηματογράφου πάντα έβρισκαν τα γκαγκ του Κουέντιν να έχουν ξαναγίνει.
Πολλοί το θεώρησαν από την πλευρά του σαν τιμητική αναφορά στους προηγούμενους σκηνοθέτες. Ο ίδιος το αρνείται. Στην ίδια συνέντευξή του, στο περιοδικό Empire ξεκαθάρισε: «Δεν κάνω αναφορές, κλέβω» ταυτιζόμενος με τη διάσημη φράση που έχει αποδοθεί στον Πάμπλο Πικάσο: «Οι καλοί καλλιτέχνες αντιγράφουν, οι σπουδαίοι κλέβουν».
Για να κατανοήσουμε τη μανία του με τις κινηματογραφικές κλοπές πρέπει να πάμε πίσω στον χρόνο και να δούμε την εκπαίδευση που έλαβε ο Κουεντίν και την αφετηρία του. Ο Αμερικανός σκηνοθέτης δεν καλλιέργησε το ταλέντο του μέσα σε κάποιο αμφιθέατρο πανεπιστημίου αλλά πίσω από τα ράφια ενός συνοικιακού βίντεοκλαμπ, στο οποίο δούλευε ως υπάλληλος και έγινε διάσημος για τις απίστευτες γνώσεις του πάνω στο σινεμά. Στην πραγματικότητα ο Ταραντίνο δε διδάχθηκε ποτέ πως να σκηνοθετήσει, το έμαθε βλέποντας ταινίες. Οπότε η κλοπή έγινε το σήμα κατατεθέν του.
Δεν είναι λίγες οι φορές που αποδίδει το σεβασμό του σε άλλους σκηνοθέτες στα κρέντιντ των ταινιών του. Μέρος του στυλ του κι αυτό. Άλλωστε έχει κάθε λόγο να είναι υπερήφανος γιατί είναι ο μόνος που κατάφερε να δημιουργήσει κάτι εντελώς νέο πατώντας στο παλιό. Κι όσο παράδοξο κι αν ακούγεται οι ταινίες του Ταραντίνο φέρουν την απόλυτη γνησιότητα της υπογραφής του. Η καλλιτεχνική απομίμηση ονομάζεται pastiche και κανένας δεν το κάνει καλύτερα από αυτό. Από το Νέο Κύμα του γαλλικού κινηματογράφου μέχρι τα spaggeti westerrn και τα σπλάτερ, ο Κουέντιν αναπαράγει στυλ, ενώνει, γεφυρώνει και τελικά αποκαλύπτει κάτι εντελώς μοναδικό, κάτι με ξεκάθαρη υπογραφή.
Κάτι που τον κάνει τον βασιλιά του κινηματογραφικού μεταμοντερνισμού, όπου η παρθενογένεση δεν υπάρχει και όλα ανακυκλώνονται.
