Kαθώς μπαίνουμε σιγά σιγά στη φθινοπωρινή εποχή, ετοιμάσαμε μια λίστα με ανάλογες ταινίες, για να ενταχθούμε ομαλότερα στην πρέπουσα ψυχική διάθεση.
Παρακάτω ακολουθεί το δεύτερο μέρος με 5 αγαπημένες ταινίες. Aν θέλεις να δεις την πρώτη λίστα ακολούθησε τον παρακάτω σύνδεσμο και καλή θέαση!
5 ταινίες με “άρωμα” φθινοπώρου (part 1)
Σεπτέμβρης (September, 1987) του Γούντι Άλεν
Έξι άνθρωποι σε ένα σπίτι, έξι πάθη που σιγόκαιγαν όλο το καλοκαίρι και λαχταρούν να εκτονωθούν, μήπως και οι εκφραστές τους προλάβουν το «φθινόπωρο της δυσφορίας τους», στο κατανυκτικό, για τα δεδομένα του Άλεν, δράμα δωματίου. Ο Άλεν υφαίνει ένα τσεχοφικό ερωτικό γαϊτανάκι σε ένα φιλμ μεταβατικών και απολογητικών διαθέσεων, ταιριαστών με τον μήνα του τίτλου. Όπως είναι γνωστό, ο διοπτροφόρος δημιουργός ξαναγύρισε τον «Σεπτέμβρη» από την αρχή με διαφορετικό καστ επειδή δεν του άρεσε το αρχικό αποτέλεσμα, όντας σε σύμπνοια, θαρρείς, με τους ανικανοποίητους ήρωές του. Έκτακτοι και οι έξι ηθοποιοί που επελέγησαν τελικά, με καλύτερο όλων τον Βρετανό καρατερίστα Ντένολμ Έλιοτ, στον οποίο ο Άλεν χαρίζει δύο συγκινητικές στιγμές.
Όταν ο Χάρι γνώρισε τη Σάλι (When Harry met Sally, 1989) του Ρομπ Ράινερ
Αν στο άκουσμα φθινοπωρινής ταινίας η πρώτη εικόνα που σου ήρθε στο μυαλό είναι εκείνη του Μπίλι Κρίσταλ και της Μεγκ Ράιαν να βηματίζουν στο φθινοπωρινό Σέντραλ Πάρκ, δεν είσαι ο μόνος, το ίδιο συνέβη και στον υπογράφοντα, αλλά και σε εκατομμύρια θεατές ανά την υφήλιο που ερωτεύτηκαν και παραμένουν ερωτευμένοι με το φιλμ. Μεταφέροντας επιτυχώς τη screwball δυναμική κλασικών χολιγουντιανών δημιουργιών στα ’80s και με εμφανή δάνεια από το γουντιαλενικό εγχειρίδιο, αλλά πιο προσιτούς ήρωες –φάνηκε και στα εισιτήρια‒, οι Νόρα Έφρον και Ρομπ Ράινερ χτύπησαν διάνα με μια ρομαντική κομεντί που οι φαν του είδους εκτιμούν όσο λίγες.
Τα απομεινάρια μιας μέρας (The remains of the day, 1993) του Τζέιμς Άιβορι
Η κορυφαία δημιουργία του Τζέιμς Άιβορι διατρέχει διαφορετικές εποχές και χρονικές περιόδους, θεματικά όμως αφιερώνεται στο φθινόπωρο μιας ζωής. Εκείνης του κυρίου Στίβενς, μπάτλερ σε βρετανική έπαυλη, τον οποίο ο κριτικός Ηλίας Δημόπουλος περιέγραψε σε σχετικό κείμενό του ως έναν ήρωα που «τον προσπέρασε η Ιστορία». Ακόμα χειρότερα, για μένα είναι ένας ήρωας που τον προσπέρασε (και) η δική του ιστορία. Και μεγαλύτερη αμαρτία από μια ζωή χαμένη ίσως και να μην υπάρχει. Υποδειγματική διασκευή του μυθιστορήματος του νομπελίστα, πια, Καζούο Ισιγκούρο, με τον Άντονι Χόπκινς στον κεντρικό ρόλο του ανθρώπου που δεν ήταν εκεί. Πρόκειται περί κτηνώδους μινιμαλιστικής ερμηνείας (sic) ‒ στέκεται στο δωμάτιο και γίνεται ένα με την ταπετσαρία, περπατά και νομίζεις πως δεν ακούς ποτέ τα βήματά του.
Σκοτεινό Χωριό (The Village, 2004) του Μ. Νάιτ Σιάμαλαν
Αδικημένη από το προωθητικό υλικό της, που την παρουσίαζε ως μία από τις τρομακτικότερες ταινίες που γυρίστηκαν ποτέ, η ρομαντική φαντασία του Μ. Νάιτ Σιάμαλαν είναι από τις λυρικότερες στουντιακές ταινίες της πρόσφατης μνήμης, λειτουργεί θαυμάσια ως αλληγορία για τη μετά το χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 εποχή και έχει υποπλοκές που ανταμείβουν τις επαναληπτικές προβολές –π.χ. ο ανεκπλήρωτος έρωτας ανάμεσα στον Γουίλιαμ Χαρτ και τη Σιγκούρνεϊ Γουίβερ, που κοινωνείται ως επί το πλείστον με βλέμματα‒, αλλά έχει και μια αχρείαστη ψευδο-ανατροπή μεταξύ της αποκάλυψης του μυστικού που αλλάζει εντελώς την ταινία και του σοκαριστικού φινάλε. Δυστυχώς, μετά από αυτή την ταινία, μόνο στα επιμέρους βρίσκεις εκείνα που θαύμαζες κάποτε στον Σιάμαλαν και πολλές φορές ακόμα κι αυτό το κάνει δύσκολο.
Coco (2017) των Λι Άνκριτς και Άντριαν Μολίνα
Τη λίστα με τους δέκα τρόπους για να κάνεις τους ενήλικες να ξεπατωθούν στο κλάμα σαν μικρά παιδιά την έχουν συντάξει εξ ολοκλήρου οι άνθρωποι της Pixar. Από το μοντάζ μιας ζωής στην εισαγωγή του «Up» και τον αποχαιρετισμό του Άντι στα παιχνίδια του στο «Toy Story 3» ως την ουσιαστική εκπλήρωση της ευχής του πιτσιρικά στο φετινό «Onward» –που, φαντάσου, είναι και minor Pixar‒, η κραταιά δημιουργική ομάδα στον χώρο του animation τσιγκλάει συστηματικά, για να μην πω σαδιστικά, τους δακρυγόνους αδένες μας κι εμείς, σαν γνήσιοι μαζοχιστές, απαιτούμε να συνεχίσει να το κάνει. Στην «Coco» οι Άνκριτς και Μολίνα στήνουν μια παραμυθένια αφήγηση γύρω από τη μεξικάνικη γιορτή της Μέρας των Νεκρών» –γιορτάζεται κάθε χρόνο 31 Οκτώβρη με 2 Νοέμβρη, όπως θα ξέρετε ενδεχομένως και λόγω των σχετικών events σε μεξικάνικα ρεστοράν‒ και πάνω που νομίζεις πως αυτήν τη φορά τούς ξέφυγες, έρχονται στο φινάλε να σου θυμίσουν ότι όσο και να μεγαλώσεις, θα είσαι πάντα το παιδί κάποιου. Ε, κι εκεί αρχίζουν τα αναφιλητά.
Με πληροφορίες από lifo
