Υποβλητικό σκηνικό, φωτογραφική βιρτουοζιτέ με μέτριο αποτέλεσμα
Η ταινία «Η γυναίκα στο παράθυρο» του Joe Wright με την Έιμι Άνταμς προβάλλεται στο Netflix.
Στην ταινία «Η γυναίκα στο παράθυρο» του Joe Wright («Εξιλέωση», «Υπερηφάνεια και προκατάληψη») που προβάλλεται στο Netflix, συνωστίζονται τέσσερα ονόματα A-list του Χόλιγουντ, ανάμεσα στα οποία η πάντοτε καταπλητική Amy Adams – ίσως για να αντισταθμίσουν το κενό του εγχειρήματος. Φταίει το αδύναμο σενάριο: στην πραγματικότητα δεν βρίσκεται στο ύψος ενός χολιγουντιανού θρίλερ· η ιστορία ξεφουσκώνει ή τελειώνει σαν να τραβάς μια κουρτίνα.
Πρόκειται για την ιστορία μιας γυναίκας που μετά από ένα τραυματικό γεγονός δεν βγαίνει από το σπίτι: έχει μείνει κλεισμένη μέσα επί δέκα μήνες· μια αυστηρή καραντίνα. Κι όπως ο Τζεφ από το «Rear Window» του Χίτσκοκ παρατηρώντας τα παράθυρα του σπιτιού απέναντι πιστεύει ότι είναι αυτόπτης μάρτυρας μιας δολοφονίας. Ο Joe Wright δημιουργεί ατμόσφαιρα θρίλερ με σκηνικό ένα σπηλαιώδες brownstone του Άνω Μανχάταν που θα προκαλούσε κλειστοφοβία αν η ηρωίδα δεν ήταν αγοραφοβική, από το οποίο δεν λείπει ένας γάτος με ανησυχητική φάτσα. Το εσωτερικό και τον γάτο φωτίζει ο Γάλλος φωτογράφος Bruno Delbonnel, γνωστός από τις ευφάνταστες δημιουργίες του στο «Inside Llewyn Davis», την «Αμελί» και τους «Ατέλειωτους αρραβώνες». Ο Delbonnel έχει συνεργαστεί στο παρελθόν με την Amy Adams και επικεντρώνεται στο εκφραστικό της πρόσωπο. Με τη φωτογραφία του ο Delbonnel αλλάζει τα δεδομένα του αμερικανικού θρίλερ χρωματίζοντας το σπίτι με σκούρα ροζ και ψυχρά μπλε αντανακλώντας τόσο τη μανία της κεντρικής ηρωίδας όσο και τη μοναξιά της: ένα χαλασμένο κουκλόσπιτο. Αλλά ο Tracy Letts, που έγραψε το σενάριο από το μπεστ-σέλερ A.J. Finn, είχε στα χέρια του ένα υλικό με υπερβολικά χαμηλούς τόνους για να αποκτήσει κινηματογραφικό ενδιαφέρον – όλα τα στοιχεία είναι από μόνα τους ενδιαφέροντα, αλλά το σύνολο πάσχει.
Ο Joe Wright ζωγραφίζει το πορτρέτο μιας γυναίκας που περνάει τις μέρες της σ’ ένα ατημέλητο σπίτι, βλέποντας παλιές ταινίες, πίνοντας κρασί και παίρνοντας μια ποικιλία από χάπια: οι λήψεις είναι «cool»· γκρο πλαν, σκηνικά που θυμίζουν τον Μπράιαν Ντε Πάλμα· θραύσματα ονείρου, ατάκες που μοιάζουν παράξενα επίκαιρες λόγω του εγκλεισμού όλων μας στη διάρκεια της πανδημίας («ο χρόνος είναι ένας επίπεδος κύκλος τον τελευταίο χρόνο») – αλλά η Άννα Φοξ, η γυναίκα στο παράθυρο, μας θυμίζει παλιότερες ηρωίδες, ηρωίδες σαν εκείνες που βλέπει στις παλιές ταινίες. Γυναίκες αναξιόπιστες, γυναίκες-φορείς της αλήθειας που δεν τις πιστεύει κανείς, όπως ήταν πιο πρόσφατα η πρωταγωνίστρια στο «Κορίτσι του τρένου».
Διαβάστε περισσσότερα στην Athensvoice.gr
