Το Led Zeppelin II είναι το δεύτερο στούντιο άλμπουμ του χαρντ ροκ συγκροτήματος Led Zeppelin, το οποίο κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 1969 μέσω της “Atlantic Records”.
Το πρώτο κομμάτι του “Led Zeppelin II” είναι το “Whole Lotta Love”, η πρώτη μεγάλη επιτυχία του συγκροτήματος στις Ηνωμένες Πολιτείες. Παρ’ όλη την πολυπλοκότητα του τραγουδιού, ο Ρόμπερτ Πλαντ ηχογράφησε τα φωνητικά με μόνο μία λήψη, ενώ αποτέλεσε αμέσως, μέρος των ζωντανών εμφανίσεων του συγκροτήματος. Κάποιοι από τους στίχους του “Whole Lotta Love”, προέρχονται από το “You Need Loving” των Small Faces. Ακολουθεί το “What Is and What Should Never Be”, το οποίο οι Led Zeppelin έπαιζαν μέχρι και στην περιοδεία για την προώθηση του τέταρτου δίσκου τους, το 1972. Οι στίχοι του τραγουδιού, γράφτηκαν από τον Πλαντ και βασιζόταν στη σχέση του με την αδελφή της συζύγου του.
Το ηχογραφημένο κατά τη δεύτερη αμερικανική περιοδεία των Led Zeppelin, “The Lemon Song”, είναι βασισμένο στο τραγούδι “Killing Floor” του Howlin’ Wolf, τον οποίο η πρώτη έκδοση του δίσκου ανέφερε ως συνθέτη, ενώ κάποιοι από τους στίχους του προέρχονται από το “Travelling Riverside Blues” του Ρόμπερτ Τζόνσον. Γενικότερα, οι συγκεκριμένοι στίχοι έχουν αρκετά σεξουαλικά υπονοούμενα, κάτι που γινόταν ακόμη πιο έντονο στις ζωντανές εμφανίσεις του συγκροτήματος. Το “Thank You”, είναι αφιερωμένο από τον Ρόμπερτ Πλαντ για τη σύζυγο του και χαρακτηριστικό είναι το σόλο ακουστικής κιθάρας του Τζίμι Πέιτζ, κάτι που σπάνια έπαιζε.
Το πρώτο κομμάτι της δεύτερης πλευράς του δίσκου, είναι το “Heartbreaker”, τραγούδι με το οποίο ξεκινούσαν τις συναυλίες τους, σε διάφορες περιοδείες. Το σόλο του Τζίμι Πέιτζ αποτέλεσε έμπνευση για την τεχνική “tapping” την οποία ανέπτυξε μερικά χρόνια αργότερα ο Έντι Βαν Χέηλεν. Το “Livin’ Lovin’ Maid” ξεκινούσε κατευθείαν μετά το τέλος του “Heartbreaker” και ήταν ένα από τα ελάχιστα τραγούδια τους, τα οποία δεν έπαιξαν ποτέ ζωντανά, λόγω της αντιπάθειας του Πέιτζ γι’ αυτό.
Οι στίχοι του “Ramble On” είναι εμπνευσμένοι από τον “Άρχοντα των Δαχτυλιδιών” του Τόλκιν. Αυτό το κομμάτι ηχογραφήθηκε κατά την πρώτη αμερικανική περιοδεία του συγκροτήματος, αλλά δεν το έπαιξαν ποτέ ζωντανά. Το “Moby Dick” ήταν ένα ορχηστρικό κομμάτι, κατά τη διάρκεια του οποίου ο ντράμερ Τζον Μπόναμ έπαιζε το σόλο τυμπάνων του, φτάνοντας σε διάρκεια ακόμη και τα είκοσι λεπτά, κατά τη διάρκεια των συναυλιών τους. Το τελευταίο τραγούδι του δίσκου, “Bring It On Home”, είναι επηρεασμένο από το ομώνυμο κομμάτι του Σόνι Μπόι Γουίλιαμσον, το οποίο είχε γράψει ο Γουίλι Ντίξον, στον οποίο αποδίδουν τα εύσημα αναφέροντας τον στους συνθέτες του τραγουδιού.
