Μεγαλώσαμε με κασέτες στα ταξίδια και όταν ήμασταν πιτσιρικάδες, αν δεν ακουγόταν ο Βασίλης στην διαδρομή δεν το θεωρούσαμε ταξίδι.
Κάνει μια ψύχρα απόψε που με αρρωσταίνεικι έχω χαθεί στης πολιτείας τα στενά,εσύ κοιμάσαι σε μια θάλασσα αφρισμένηκι εγώ βουλιάζω κάθε νύχτα στη στεριά.
“Αυτή η άνοιξη καθόλου δε μ’ αγγίζει”μου λεγες πέρσι τέτοιο βράδυ σκεφτικήύστερα άρχισε η ματιά σου να ραγίζεικαι σαν τρελός σε κυνηγούσα στη βροχή.
Στη Λεωφόρο σε ζητώ και στη Βικτώριακι από το στέκι μας περνάω το παλιό,ξέρεις καλά πως πια δεν έχω περιθώρια,ξέρω καλά πως θα σαλτάρω αν δε σε βρω.
Σ’ ένα μπαράκι με προκάει ενας πιωμένος,μου λέει πως ψάχνει από κάπου να πιαστείκι εγώ ξεκάρφωτος μαζί και καρφωμένοςτου λέω με στυλ, πως είναι όμορφη η ζωή.
Μια πεταλούδα στη γωνιά χαμογελάει,κερνάει τσιγάρο μα πουλάει τη φωτιά.Ο αστυφύλακας ταυτότητα ζητάει,μα εγώ την ψάχνω απ’ τα δεκαεννιά.
Τώρα γυρίζω σε μια στέπα χιονισμένη,ένας ροζ πάνθηρας που τρέμει και πεινά.Ένα σου γέλιο με χτυπάει και μ’ ανασταίνεικι όλα τα δίνω για να σμίξουμε ξανά.
Κάνει μια ψύχρα που τρυπάει και αρρωσταίνει,έξω η νύχτα με τραβάει απ’ τα μαλλιά.Εσύ κοιμάσαι σε μια θάλασσα αφρισμένη,κι εγώ βουλιάζω κάθε νύχτα στη στεριά.
Κάνει μια ψύχρα απόψε που με αρρωσταίνει.
