Από το άλμπουμ ‘Στη γιορτή της φαντασίας’
Κομμάτια
σηκώθηκες πάλι αργά,
πρησμένα μάτια, κίτρινα δάχτυλα, ξέχειλα τασάκια και τέρμα ο καπνός
και τα χαρτάκια ζεσταίνεις χτεσινό καφέ
κουμπώνεις δυο χάπια και βγαίνεις έξω για τσιγάρα και φαί.
Με τα πόδια,
πόδια και μυαλό που σε πάνε χώρια
και λόγια που σε κόβουνε στα δυο και λόγια
λόγια που σε καίνε σαν χολή
και δεν τα θυμάσαι το πρωί
και δεν τα θυμάσαι.
Δεν έχεις στόματα να θρέψεις κι άγχος για τα φράγκα
ούτε φοβάσαι έτσι μη μοιάσεις και στο γέρο σου
Είσαι μόνος σου και στα αρχίδια σου και ελεύθερος και πολιορκημένος
-Περπατημένος
Στα πεζοδρόμια από τα 14, ρομαντικά ξεγεννημένος.
-Χαμένος
Αυθεντικό της απώλειας παιδί
σκλάβος της αντίδρασης, καλό παιδί
μαγκάκος και σου κόβει, κι είσαι ωραίο παιδί,
για άλλους απρόβλεπτος, μα πάνω – κάτω εντάξει παιδί.
Πολλοί γνωστοί, μόνο δυο φίλοι που είναι τώρα νεκροί,
ξεπαρθενεύτηκες στα γρήγορα από αγάπη πικρή.
Γύρω στα 20
-Σε λίγο κλείνω τα 22
γήπεδο και ΚΝΕ κ αναρχεία και σχολείο
από όλα πέρασες νωρίς και τα παράτησες νωρίς
-Γιατί μπορούσα και χωρίς
Ναι, σίγουρα πάντα σε τράβαγε το δύσκολο
και σε έσπρωχνε μπροστά το απίστευτο.
Δεν είσαι δαίμονας στη γη, στην κόλαση είσ’ αγγελούδι
κι αν δε γυρίσεις σελίδα θα τελιώσει το τραγούδι.
Μια ζωή τσαλακωμένη -Λόγια, λόγια Μια σελίδα πεταμένη-Σε μια γωνιά
Όνειρα κακογραμμένα-Λόγια, λόγια Λόγια με αίμα χαραγμένα-Στο δέρμα
Ένας ήρωας προδότης-Λόγια, λόγια Ένας άμαχος στρατιώτης-Ψέμα, ψέμα
Παιχνίδια απαγορευμένα-Λόγια, λόγια Λόγια καταχωνιασμένα-Σε μια γωνιά
Λόγια απαγορευμένα-Λόγια, λόγια Λόγια καταχωνιασμένα-Λόγια, λόγια
Λόγια απαγορευμένα-Λόγια, λόγια Λόγια καταχωνιασμένα-Λόγια, λόγια.
Δεν είμαι καν μια στατιστική
και παραείμαι συνηθισμένος για ταινία χολλυγουντιανή
εγώ είμαι εδώ, φίλε, κι εσύ είσαι ‘κει
μια ρίμα μισή και παρακατιανή.
Τσιμέντο, σίδερα, οικοδομή, στη νύχτα κι όλα από λίγο
μου περισσεύει η αντοχή μα όλο λέω πως θα φύγω
αγαπημένος μου στίχος: “Όλα είναι δρόμος”
για κοίτα, φίλε μου, όμως, που πάντα ξεμένω
κι ο κόσμος μου ίδιος κι απαράλλαχτος παγώνει.
Κι ό,τι αγάπησα περισσότερο αυτό είναι που με πληγώνει.
Χωρίς ταυτότητα νοιώθω κι ας την έχω στη τσέπη μου πάντα,
για αυτό κάνω ό,τι κάνω όταν κανείς δε με βλέπει
-Τζάμπα όλα μπορεί να πάνε στην τελική
Και μη νομίζεις πως δεν ονειρεύομαι μια ζωή πιο κανονική
μα με ξυπνάει πάντα ο κρύος ιδρώτας την τελευταία στιγμή
κι ένα άρωμα στον αέρα από ατόφια παρακμή.
Μια ζωή τσαλακωμένη…..
Δεν είμαι καν μια στατιστική..
