Από το άλμπουμ ‘Έγινε η απώλεια συνήθειά μας’ του 1996.
Ξέρω πωσ θα ‘ρθει και δε θα ‘μαι όπωσ είμαιΝα τον δεχτώ με το καλύτερο παλτό μουΜήτε σκυμμένοσ στισ σελίδεσ κάποιου τόμουΕκεί που υψώνομαι να μάθω ότι κείμαι
Δε θα προσεύχομαι σε σύμπαν που θαμπώνειΔε θα ρωτήσω αναιδώσ πού το κεντρί σουΓονιόσ δε θα ‘ναι να μου πει σήκω και ντύσουΚαιρόσ να ζήσουμε παιδί μου ξημερώνει
Θα ‘ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φωσ μουΚι εκλιπαρώ φανατικά λίγη γαλήνηΘα ‘ρθει σαν πύρινο παράγγελμα που λύνειΌρουσ ζωήσ και την αδρή χαρά του κόσμου
Δε θα μαζεύει ουρανό για να με πλύνειΔε θα κρατά βασιλικό ή φύλλα δυόσμουΘα ‘ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φωσ μουΘα ‘ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φωσ μουΘα ‘ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φωσ μου
