Από το άλμπουμ: Χάλια
Γεννιέσαι την έχεις μητέραπηδάς στον αέρα σκας στο πάτωμαεκείνη σε βάζει στην κούνιαστα μάτια σαπούνια και γαλάκτωμα
Σου δείχνει πώς κάνει η πάπιακαι μοιάζει με κάποια που ‘χες γκόμεναστο μέλλον με τ’ άσπρα φωτάκιακαι με τ’ αστεράκια τα φλεγόμενα
Μετά που σε στέλνουν σχολείοστο δίπλα θρανίο εκείνη κάθεταιμικρή με τα ροζ κοκαλάκιακαι τα ποιηματάκια που θα μάθετε
Για να σε προσέξει ρεψίματα κάνειςχτυπιέσαι στους δρόμους πλακώνεσαιτης σπας με νεράντζια τα τζάμιακι από την ταράτσα πηδάς και σκοτώνεσαι
Σηκώνεσαι κι είσαι δεκάξιβαριέσαι στην τάξη γράφεις ποιήματατο στήθος της θέλει να σπάσεικυλιέται στα δάση και στα κύματα
Ποιος στίχος σου θα τη χωρέσειπου θέλει να αρέσει στους ακέφαλουςπου δίνει φιλιά μες στα δόντιακι ανοίγει τα πόδια σ’ άγνωστους φαλλούς
Την ψάχνεις το σκας απ’ το σπίτισε σέρνει απ’ τη μύτη αυτό το βάλσαμοαυτή η μυρωδιά από γαζίααυτή η τυραννία σε τραβά ενώ
Κανένας βοηθός δεν υπάρχεινα πει τι έχεις πάθει τι σε πόνεσεκι εκείνη δε λέει να κοιτάξειγκαζώνεις τ’ αμάξι χτυπάς και σκοτώνεσαι
Λοιπόν έχω βγάλει και δίσκοκαι πάλι δε βρίσκω εκείνο που ‘θελαπριν βγω στη σκηνή νιώθω χάλιααδειάζω μπουκάλια με θολά νερά
Μα σαν το συγκρότημα βγαίνειμπροστά φωτισμένη εκείνη κάθεταιχωρίς στα μαλλιά κοκαλάκιαχωρίς ποιηματάκια που θα μάθετε
Περνάω την κιθάρα στο βύσμαμε πιάνει ένα πείσμα απογειώνομαιαρχίζω τον πρώτο μου στίχοτρυπάω τον τοίχο και σκοτώνομαι
