Εδώ και δεκαετίες ακούγεται κατά καιρούς από διαφορετικές πηγές, σε διαφορετικά πλαίσια και με διαφορετικά κίνητρα ότι «το ροκ πέθανε, να ζήσουμε να το θυμόμαστε». Πολλοί είναι αυτοί που εξακολουθούν να θεωρούν πρόωρη μια τέτοια νεκρολογία, από τη στιγμή που συνεχίζουν να εμφανίζονται άπειρα γκρουπ, τραγούδια και άλμπουμ που σαφώς ανήκουν σε κάποιο ροκ (υπο)είδος, παρότι είναι γεγονός ότι η επαναστατικότητα και η κρισιμότητα εκείνης της παλιάς ροκ δυναμικής έχει χαθεί προ πολλού για διάφορους λόγους.
Εκείνο που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί είναι το ψυχρό γεγονός ότι όλοι οι θρύλοι του κλασικού ροκ που μπορεί να σκεφτεί κανείς θα έχουν φύγει από τη ζωή μέσα στα επόμενα χρόνια. Μόνο τα τελευταία χρόνια έχουν χαθεί ονόματα όπως ο George Harrison, ο Lou Reed, ο David Bowie, ο Prince, ο Leonard Cohen, ο Tom Petty και πολλοί άλλοι.
Αυτές οι απώλειες υπήρξαν οδυνηρές για εκατομμύρια θαυμαστές του σε όλον τον κόσμο, αλλά αριθμητικά δεν είναι τίποτα μπροστά στο κύμα νεκρολογιών που θα ακολουθήσει την επόμενη δεκαετία. Η θλίψη και η νοσταλγία θα μας σκεπάσουν σαν την παλίρροια.
Ας κάνουμε μια πρόχειρη, ενδεικτική λίστα των μεγάλων ροκ σταρ που βρίσκονται εν ζωή, ως μακάβρια προβολή του μοιραίου που αναπόφευκτα θα συμβεί και θα μας κάνει να αναμετρηθούμε κι εμείς με τη δική μας θνητότητα για άλλη μια φορά:
Bob Dylan (78 ετών), Paul McCartney (77), Paul Simon (77) και Art Garfunkel (77), Carole King (77), Brian Wilson (77), Mick Jagger (76) και Keith Richards (75), Joni Mitchell (75), Jimmy Page (75) και Robert Plant (71), Ray Davies (75), Roger Daltrey (75) και Pete Townshend (74), Roger Waters (75) και David Gilmour (73), Rod Stewart (74), Eric Clapton (74), Debbie Harry (74), Neil Young (73), Van Morrison (73), Bryan Ferry (73), Elton John (72), James Taylor (71), Jackson Browne (70), Billy Joel (70), Bruce Springsteen (κλείνει τα 70 τον ερχόμενο μήνα).
Από την πρώιμη περίοδό της, η ροκ μουσική απετέλεσε μια έκφραση έντονης ανυπακοής αλλά και έπαρσης, μια διακήρυξη νεανικής ζωτικότητας και υπερβολής και λιμπίντο ενάντια στη διάβρωση και τη φθορά του χρόνου αλλά και ενάντια στην συγκατάβαση της ωριμότητας. «Ελπίζω να πεθάνω πριν γεράσω» κραύγαζε το “My Generation” των Who ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’60, και ως «χειρονομία» ήταν η απόλυτη διακήρυξη του ροκ λεονταρισμού, μπορούμε όμως να υποθέσουμε με ασφάλεια ότι ο δημιουργός του κομματιού (Ο Pete Townshend) δεν μετανιώνει που έχει επιζήσει και έχει φτάσει ήδη σε προχωρημένη ηλικία.
Η επιθυμία των ροκ μουσικών να μείνουν νέοι για πάντα και η λαχτάρα τους για την κατάκτηση της αθανασίας ακόμα και μέσω της θεαματικής και αγρίως ηδονιστικής αυτοκαταστροφής ήταν ένα ψέμα, όσο υπέροχο ψέμα κι αν έμοιαζε και μοιάζει ακόμα στους νεότερους που έρχονται για πρώτη φορά αντιμέτωποι με το συναρπαστικό σύμπαν του ροκ κανόνα.
Οι μέρες όμως των μεγάλων ροκ σταρ του παρελθόντος είναι μετρημένες. Κυριολεκτικά, δυστυχώς. Και κάθε φορά που θα θρηνούμε άλλη μία απώλεια ενός θρύλου του ροκ καθώς φεύγει από τη ζωή αφήνοντας πίσω το έργο του για να το απολαύσουμε όσο μας μένει και σε μας καιρός, θα θρηνούμε επίσης και για εμάς τους ίδιους.
Πηγή: lifo.gr
