Πάντα διαβάζουμε μεγάλα λόγια, με πολλά επίθετα, όταν πεθαίνει ένας αληθινά αγαπητός στο κοινό καλλιτέχνης. Δεν μπορείς όμως να πεις τίποτα το υπερβολικό, όταν έρχεται η ώρα να αποτιμήσεις έναν από εκείνους τους ανθρώπους που απλώς άλλαξαν τη μουσική.
Γιατί αυτό ακριβώς έκανε ο Florian Schneider, ο οποίος χάθηκε το 2020 στα 73 του χρόνια, ύστερα από σύντομη περιπέτεια με τον καρκίνο: συνιδρύοντας τους Kraftwerk παρέα με τον Ralf Hütter το 1970, έγιναν εκείνοι που πήραν τους πρώιμους ηλεκτρονικούς ήχους από το λόγιο περιβάλλον όπου τους ανέπτυξαν σεβάσμιες φιγούρες όπως ο Karlheinz Stockhausen ή ο John Cage και τους έβγαλαν στον υπόλοιπο κόσμο, σε αισθητά μεγαλύτερο βαθμό από τους σύγχρονούς τους Tangerine Dream.
Έτσι, τους μετέτρεψαν από κάτι το αξιοπερίεργο σε μουσική που, πλέον, μπορούσε να αφορά και τους πολλούς. Αλλά και σε ένα μοναδικό οπτικό θέαμα, το οποίο ξετυλίχτηκε στον χρόνο μέσω των βιντεοκλίπ και των συναυλιών τους, δένοντας ανεξίτηλα στη φαντασία μας τον Άνθρωπο και τη Μηχανή. Είχαμε μάλιστα την ευκαιρία να το θαυμάσουμε και στην Ελλάδα αυτό το εντυπωσιακό θέαμα, τόσο στο παρελθόν, όσο και στην πρόσφατη, πολυσυζητημένη συναυλία του γερμανικού γκρουπ στο γήπεδο του Tae Kwon Do (2018). Έστω και δίχως πια τον Schneider, ο οποίος είχε φύγει από τη ζωή το 2008.
Το ότι ο David Bowie έγραψε ήδη στα 1977 ένα κομμάτι προς τιμήν του Schneider (“V-2 Schneider”, στο θρυλικό άλμπουμ Heroes) ή το γεγονός ότι το “Das Model” (1978) έγινε μία από τις βάσεις στις οποίες πάτησε όλη η synth pop της δεκαετίας του 1980, είναι δύο μόνο παραδείγματα για το πόση επιρροή άσκησαν οι Kraftwerk στην παγκόσμια μουσική σκηνή. Δίχως τη δική τους παρουσία, η disco, το house, το hip hop, το techno, το industrial, το drum ‘n’ bass, δεν θα μπορούσαν να έχουν ηχήσει όπως τα μάθαμε –για κάποιους, μάλιστα, το “Ananas Symphonie” (1973) συγκαταλέγεται στα έργα εκείνα που όρισαν το περιεχόμενο της λέξης ambient, αλλά και το σχετικό είδος ηλεκτρονικής μουσικής. Γι’ αυτό και ήταν τόσο ετερόκλητο το πλήθος των καλλιτεχνών που αποχαιρέτησαν δημόσια τον Schneider, μαθαίνοντας τα νέα για τον θάνατό του.
Πίσω του, ο Schneider αφήνει τη μεγάλη κληρονομιά μιας σειράς δίσκων για τους οποίους έχει ειπωθεί ότι, στο μέλλον, θα έχουν το στάτους που απολαμβάνουν σήμερα ο Μπαχ και ο Μότσαρτ, παρέα με τα μεγάλα άλμπουμ των Beatles και του David Bowie: Autobahn (1974), Radio-Activity (1975), Trans-Europe Express (1977), The Man-Machine (1978), Computer World (1981). Αφήνει όμως και μια ισχυρή, απολαυστική μυθολογία, καθώς πολλοί προσπάθησαν, μα κανείς δεν μπόρεσε τελικά να φτάσει αρκετά κοντά στους Kraftwerk, ώστε να μάθει με ακρίβεια τα τι και πώς της πορείας τους.
Πολύ χαρακτηριστική, άλλωστε, είναι η ιστορία του Pascal Bussy, ο οποίος πίσω στο 1993 κυκλοφόρησε τη (θεωρούμενη ως) καλύτερη βιογραφία τους, το Man Machine And Music. Γράφοντάς τη, λοιπόν, αποφάσισε να τους στείλει ένα προσχέδιο, για να του πουν τη γνώμη τους. Ο φάκελος, όμως, του επιστράφηκε από το ταχυδρομείο, χωρίς καν να έχει ανοιχτεί. Όταν πια το βιβλίο βρέθηκε στα ράφια των βιβλιοπωλείων, χτύπησε μια μέρα το τηλέφωνό του και στην άλλη γραμμή ήταν ο ίδιος ο Florian Schneider. Ο οποίος, χωρίς αβρότητες, του σύστησε να το αποσύρει, πληροφορώντας τον ότι ήταν γεμάτο ανακρίβειες, πριν κλείσει του κλείσει απότομα το τηλέφωνο.
