Με θυμάμαι να παραπανιέμαι για την ερωτική μου ζωή στον Ρούφους Γουαινράιτ και στον σύζυγό του, Γορν Γουάιζμπραντ, όταν εκείνοι είπαν “Γιατί δεν βγαίνεις με τον Λέοναρντ; Eίναι ελεύθερος”,» είχε πει η Μαρίνα Αμπράμοβιτς για την γνωριμία της με τον Λέοναρντ Κόεν και για την μοναδική χημεία που αναπτύχθηκε από την πρώτη στιγμή ανάμεσα τους. Για εκείνο το πρώτο βράδυ που πέρασαν μαζί η σπουδαία καλλιτέχνις έγραψε το 2016 ένα εξομολογητικό άρθρο στο αμερικανικό περιοδικό Time.
Eκεί διαβάζουμε: «Ο Ρούφους ήξερε τον Κόεν, οπότε του τηλεφώνησε και το κανόνισε. Το επόμενο διάστημα τύχαινε να ταξιδεύω για δουλειά στο Λος Άντζελες όπου έμενε και ήταν η τέλεια συγκοιρία. Ο Λέοναρντ ήρθε στο ξενοδοχείο μου για να με πάρει. Θυμάμαι να κατεβαίνω στο lobby και να βλέπω αυτόν τον μικροσκοπικό άντρα, ντυμένο στα γκρι. Με ένα γκρι πουκάμισο και γκρίζο παντελόνι. Είπε με εκείνη την φωνή: “Πάμε για δείπνο”, Και έτσι πήγαμε για δείπνο».
«Δεν θυμάμαι που πήγαμε ή τι φάγαμε. Με πήγε κάπου, ούτε ξέρω. Μιλούσαμε και μιλούσαμε, ο κόσμος γύρω μας είχε εξαφανιστεί. Μου μίλησε για τις σκοτεινές εποχές μου βίωσε. Είχα ακούσει τόσο πολύ τη μουσική του και τους στίχους του. Ειδικά μετά τον χωρισμό μου είχα περάσει τόσο πολύ χρόνο, ακούγωντας σε βάθος το “Ι’m your man” και εκείνον τον στίχο που λέει “Τhere’s a crack, a crack in everything, that’s how the light gets in”. Kαι τώρα να τος, στην αληθινή ζωή, να ενώνει τον πόνο του με τον δικό μου πόνο. Με έκανε να νιώσω λιγότερο μόνη. Ήξερα ότι είχε περάσει όσα εγώ, ίσως και περισσότερα,» συνεχίζει η Μαρίνα Αμπράμοβιτς.
«Ήταν 80 ετών τότε, αλλά ό,τι έκανε είχε τόση ζωντάνια. Ακόμα και οι περιγραφές του για την κατάθλιψη ήταν ζωντανές. Μου είπε ότι είχε βρει έναν δάσκαλο διαλογισμού στο Λος Άντζελες, έναν πολύ ηλικιωμένο άνθρωπο, περίπου 100 χρονών, ο οποίος δεν είχε ακούσει ποτέ Λέοναρντ Κόεν στη ζωή του και δεν είχε ιδέα ποιος είναι. Πήγε μαζί του σε ένα μοναστήρι όπου έμεινε έναν ολόκληρο χρόνο. Όταν επέστρεψε στην παλιά του ζωή η κατάθλιψη έγινε ακόμα χειρότερη από πριν. Έτσι επέστρεψε στο μοναστήρι όπου έμεινε για 5 χρόνια. Κάθε πρωί ξυπνούσε στις 4 για να διαλογιστεί, να καθαρίσει το δωμάτιο του δασκάλου του και να του μαγειρέψει φαγητό. Κάθε μέρα, για πέντε χρόνια. “Μαρίνα,” μου είπε “μία μέρα ξύπνησα και η κατάθλιψη είχε εξαφανιστεί».
«Θυμάμαι ότι μιλούσαμε για ώρες ολόκληρες αλλά θα μπορούσε να είναι μόλις 30 δευτερόλεπτα. Ο χρόνος είχε εξαφανιστεί. Είχα μαγευτεί από τις αφηγήσεις του για τη ζωή στο μοναστήρι, μακριά από τη δουλειά του, μακριά από ολόκληρο τον κόσμο. Είχα μπει και εγώ σε αντίστοιχη απομόνωση για κάποια μικρή διαστήματα, για μία ή δύο εβδομάδες. Είχα ταξιδέψει στο Θιβέτ για 3 μήνες. Αλλά 5 χρόνια ήταν πολύ περισσότερα απ’ όσα θα μπορούσε κανείς να φανταστεί. Είναι κάτι που δε νομίζω ότι θα ήμουν ποτέ ικανή να κάνω. »
«Ο Λέοναρντ μου εξομολογήθηκε ότι παρόλο που είχε φύγει από το μοναστήρι εξακολουθούσε να ξυπνάει κάθε πρωί στις 4 για να διαλογιστεί. Τότε άρχισα να τον καταλαβαίνω πραγματικά. Αυτό ήταν, λοιπόν, που έδινε αυτή τη ζωντάνια στα μάτια του, στην κίνηση των γοφών του. Ήταν σαν ένα μικρό πουλάκι, απλά πηδούσε. Δεν είχα συναντήσει κανένα άλλο ανθρώπινο πλάσμα σαν εκείνον».
«Όλη αυτή ζωντάνια δεν γίνεται να φύγει όταν φεύγει το σώμα. Ο Λέοναρντ έφυγε αλλά η ενέργεια και η ζωντάνια του θα είναι για πάντα εδώ, μαζί μας.»
Ένα από τα ωραιότερα, ερωτικά τραγούδια του Λέοναρντ Κόεν, το «Death of a Ladie’s Man» από τον ομόνυμο δίσκο που κυκλοφόρησε σε παραγωγή Φιλ Σπέκτορ.
Με στοιχεία από το περιοδικό /time.com, womantoc
