Πρωτοεμφανιζόμενες στη μουσική σκηνή, με την υποστήριξη του τεράστιου Iggy Pop και των εμβληματικών φιγούρων του κινήματος Riot Grrrl, το ντουέτο από το Brighton παρουσιάζει ένα εκρηκτικό ντεμπούτο γεμάτο κοφτερά riffs, καυστικό χιούμορ και αθυροστομία. Προσωπικά, τις ανακάλυψα εντελώς τυχαία όταν προσπαθούσα να βρω κάτι εντελώς άσχετο στο YouTube και δεν μπορούσα να αντισταθώ στο όνομα LAMBRINI girls!
Κατά κύριο λόγο, το ντεμπούτο άλμπουμ των Lambrini Girls κινείται στον γνώριμο ήχο που έχει αναδείξει το ντουέτο σε cult επιτυχία τα τελευταία χρόνια. Μεγάλες, οι μπασογραμμές από τη Lily Macieira και ιδιαίτερο παίξιμο στην κιθάρα από τη Phoebe Lunny, που εναλλάσσονται ανάμεσα σε post-punk στοιχεία και πιο ποπ στιγμές με συγχορδίες που θυμίζουν Ramones. Οι ρυθμοί είναι φρενήρεις, ενώ οι στίχοι επικεντρώνονται σε κοινωνικά ζητήματα, παραδομένοι στο χαρακτηριστικό φωνητικό στυλ της Lunny: τραγουδά σαν να προσπαθεί θυμωμένα να αποδείξει το δίκιο της σε ένα θορυβώδες μπαρ, ενώ ο πορτιέρης την σπρώχνει προς την έξοδο.
Αυτή η μουσική έχει κερδίσει τον θαυμασμό προσωπικοτήτων όπως ο Iggy Pop, η Kathleen Hanna και οι Corin Tucker και Carrie Brownstein από τις Sleater-Kinney. Μάλιστα, ο Iggy Pop εντυπωσιάστηκε τόσο από το ντουέτο που συνεργάστηκαν σε μια διασκευή του “Personal Jesus” των Depeche Mode, η οποία συμπεριλήφθηκε σε ένα άλμπουμ με διασκευές από τον Trevor Horn, πλάι σε κομμάτια από καλλιτέχνες όπως η Andrea Corr και ο Rick Astley. Αυτό είναι ένα αναπάντεχο περιβάλλον για μια μπάντα που κυκλοφόρησε το πρώτο της EP με εξώφυλλο που απεικόνιζε μια φλεγόμενη σωρό από περιττώματα.
Μια απρόσμενη αλλαγή κλίματος
Ωστόσο, το κλείσιμο του άλμπουμ “Who Let the Dogs Out” παίρνει διαφορετική τροπή. Συνθεσάιζερ, disco beat και ρεφρέν που μπορείς να τραγουδήσεις σε ρυθμό. Οι στίχοι δεν εστιάζουν πια στις κοινωνικές πληγές αλλά σε μια λίστα θετικών πραγμάτων και μικρών απολαύσεων της ζωής. Αν ήθελες, θα μπορούσες να το δεις σαν ένα punk-προσαρμοσμένο διάδοχο του “Reasons to Be Cheerful” των Ian Dury and the Blockheads. Αλλά το κομμάτι λέγεται “Cuntology 101”, χρησιμοποιεί τη λέξη “cunt” (ή παραλλαγές της) 32 φορές σε λίγο πάνω από δύο λεπτά και περιλαμβάνει ως χαρές της ζωής στιγμές όπως το να “κάνεις κακά στο σπίτι ενός φίλου”.
Η απουσία λεπτότητας και η ωμή αλήθεια
Οι Lambrini Girls – δεν θα σταματίσω να το βρίσκω αστείο JUDGE ME – δεν ενδιαφέρονται για την έννοια της λεπτότητας – και έχουν δίκιο. Άλλωστε, λίγες punk μπάντες έγιναν γνωστές για την εκλεπτυσμένη διακριτικότητά τους. Παρ’ όλα αυτά, το “Who Let the Dogs Out” διαθέτει ποικιλομορφία και βάθος στον ήχο του. Το “Bad Apple” πλησιάζει drum’n’bass ρυθμούς, ενώ το “No Homo” εξετάζει τη ρευστότητα της σεξουαλικότητας με απροσδόκητες αρμονίες. Το “Love” αντικατοπτρίζει συναισθηματικές μεταπτώσεις μέσα από τις μουσικές του μεταβάσεις.
Οι στίχοι του άλμπουμ καταπιάνονται με θέματα όπως η αστυνομική βία (“Bad Apple”), η τοξική αρρενωπότητα (“Big Dick Energy”, “Company Culture”) και η ταξική ανισότητα (“Filthy Rich Nepo Baby”). Το “You’re Not From Around Here” αναφέρεται στην εξευγένιση των πόλεων, ένα θέμα που έχει γίνει κεντρικό σε πολλά σύγχρονα punk άλμπουμ.
Επίκαιρα αλλά με χιούμορ
Παρά την επαναληψιμότητα αυτών των θεμάτων, οι στίχοι των Lambrini Girls παραμένουν φρέσκοι και επίκαιροι. Το “Bad Apple”, για παράδειγμα, είναι ξεκάθαρα εμπνευσμένο από τη δολοφονία της Sarah Everard: «κρεμάστε τους μπάτσους που κυνηγούν τις κόρες σας», φωνάζει η Lunny. Η ειρωνεία και το χιούμορ, όμως, είναι η ασπίδα τους: στο “Company Culture”, η Lunny διαμαρτύρεται, «Michael, δεν θέλω να σου κάνω στοματικό στο διάλειμμά μου».
Με όλη την ωμότητά του, το ντεμπούτο των Lambrini Girls ισορροπεί ανάμεσα στο καυστικό χιούμορ και τις δυνατές μουσικές ιδέες, δείχνοντας ότι η μπάντα έχει μέλλον μπροστά της.
Με πληροφορίες από τον Guardian
