Έντονες διαφορές, καυγάδες που κατάληξαν σε μπουνιές και κλωτσιές και δύο τελείως συγκρουσιακές προσωπικότητες που έφτασαν στο χείλος της καταστροφής.
Τι σημαίνει όταν ένα συγκρότημα οργανώνει επίσημη συνέντευξη Τύπου για να ανακοινώσει τη διάλυση του και οι αστυνομικές δυνάμεις αδυνατούν να ηρεμήσουν τα ανεξέλεγκτα πλήθη που κλαίνε και ουρλιάζουν έξω από την αίθουσα; Εκατοντάδες νεαρά κορίτσια ισχυρίστηκαν ότι στις 15 Φεβρουαρίου του 1996 ένα κομμάτι του ιδιωτικού του κόσμου τους τελείωσε οριστικά και βυθίστηκαν σε ένα ανεξήγητο πανικό μπροστά στην ιδέα ότι η άμεση επαφή με τους λατρεμένους τους ποπ σταρ θα έμπαινε σε πρωτόγνωρη δοκιμασία. «Ποιος ξέρει πότε θα τον ξαναδώ;» δήλωνε σπαράζοντας ένα κορίτσι στην κάμερα του Mtv. Θα ήταν δεν θα ήταν 15 χρονών.
Μαζί με τους προγενέστερους Duran Duran και τους New Kids on the Block οι Τake That υπήρξαν πιθανότατα το κορυφαίο boyband όλων των εποχών για έναν πολύ ξεκάθαρο λόγο. Η καριέρα τους μπορεί να πυροδοτήθηκε ως το εμπορικό κατασκεύασμα ενός δαιμόνιου μουσικού παραγωγού και μάνατζερ, του Nigel Martin Smith, o oποίος θέλησε το 1989 να δημιουργήσει ένα νέο, δυναμικό συγκρότημα αγοριών στα πρότυπα των New Kids on the Block, ωστόσο το ταλέντο που απέδειξαν ότι είχαν ο Γκάρι Μπάρλοου και ο Ρόμπι Γουίλιαμς κατάφερε να βγει στην επιφάνεια και να αφήσει ένα μοναδικό στίγμα στην ποπ σκηνή της τότε μουσικής βιομηχανίας.
Η καριέρα των Take That ξεκίνησε στο Μάντσεστερ την τελευταία χρονιά της δεκαετίας του ’80 και πήρε μπροστά όπως τόσες και τόσες καριέρες άλλων γκρουπ αγοριών που ήρθαν, πέτυχαν αλλά σήμερα κανείς δεν τους θυμάται: Ηχογραφώντας κατά κύριο λόγο διασκευές και τραγούδια που είχαν γράψει άλλοι για εκείνους.
Το 1993 όμως κάτι άλλαξε. Αυτό ακριβώς έλεγε και ο νέος δίσκος τους με τον τίτλο «Everything Changes», το πρώτο τους άλμπουμ ως τότε με υλικό υπογεγγραμμένο συνθετικά αποκλειστικά από τον «αρχηγό» της μπάντας Γκάρι Μπάρλοου. Βέβαια ο 22χρονος τότε Βρετανός μουσικός είχε ήδη δείξει ότι «το έχει» και ότι μπορεί να το φέρει εις πέρας. Η πρώτη μπαλάντα του με τίτλο «A Million Love Songs» η οποία ηχογραφήθηκε το 1992 είχε καταφέρει να σκαρφαλώσει μέχρι το νούμερο 7 των βρετανικών charts.
http://youtu.be/-98w8bO6PXo
Από την άλλη η επιτυχία του «Εverything Changes» δεν ήταν απλώς υποσχόμενη και συγκρατημένη όπως συνέβαινε ως τότε. Ήταν σαρωτική και ισοπέδωσε τα πάντα στον διάβα της. Ισοπέδωσε, πρώτα απ’ όλα τα παγκόσμια charts που δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι τα χτύπησε. Ισοπέδωσε τους ραδιοφωνικούς παραγωγούς που έπαιζαν σαν τρελοί το ένα κομμάτι τους μετά το άλλο. Ισοπέδωσε τις δισκογραφικές εταιρίες που έσπαγαν το κεφάλι τους να βρουν το μαγικό συστατικό της επιτυχίας, προκειμένου να δημιουργήσαν εκ νέου ένα ακόμα γκρουπ σαν αυτό.
Ισοπέδωσαν (με μία φρέσκια έννοια) την αισθητική των βιντεοκλίπ με τα ανοικτά, βρεγμένα πουκάμισα τους και τους σέξι κοιλιακούς και την εικόνα των όμορφων, καλογυαλισμένων αγοριών που είχαν, όμως, κάτι μελαγχολικό στο βλέμμα. Ισοπέδωσαν και το νεανικό κοινό που δεν είχε ερωτευτεί ποτέ ξανά τόσο μαζικά και βαθιά από την εποχή της Μπητλμάνια. Λίγα συγκροτήματα αγαπήθηκαν στην παγκόσμια ιστορία της μουσικής με τόση ταχύτητα και τόση υστερία όσο οι Take That.
Πίσω από τις κλειστές πόρτες, πάντως, κάτι πήγαινε τελείως λάθος. Οι δύο άνθρωποι που κινούσαν τα νήματα, ο ταλαντούχος Γκάρι Μπάρλοου και ο χαρισματικός, απ’ όλες τις απόψεις, Ρόμπι Γουίλιαμς άρχισαν να εξελίσσονται σε δύο πολύ διαφορετικές και συγκρουσιακές προσωπικότητες, οι οποίες έμοιαζαν να μην συναντιούνται πουθενά. Ο πρώτος οργανωτικός, συνεπής, νηφάλιος, οικονόμος, ο δεύτερος χαώδης, αυτοκαταστροφικός, έντονος και εκρηκτικός, με έναν ολοκαίνουργιο και πολύ δύσκολο στη διαχείριση εθισμό στα ναρκωτικά και το αλκοόλ.
Πολύ σύντομα ο Γκάρι άρχισε να κουράζεται υπερβολικά, ακόμα πιο σύντομα ο Ρόμπι άρχισε να βαριέται θανάσιμα στο πλευρό του. Tην ίδια στιγμή ο γλυκούλης Μαρκ Όουεν, ο εντυπωσιακός Τζέισον Όραντζ και ο αδιάφορος Χάουαρντ Ντόναλντ παρακολουθούσαν την φασαρία από τα παρασκήνια, αδυνατώντας να γίνουν ειρηνοποιοί και να κοντρολάρουν την κατάσταση.
http://youtu.be/SVBIfSt0lAo
Η ρήξη ανάμεσα τους έφτασε στην κορύφωση της όταν ένα Σαββατοκύριακο του 1995 ο Γουίλιαμς δεν εμφανίστηκε ποτέ στην προγραμματισμένη πρόβα του συγκροτήματος, λίγες μόλις ημέρες πριν ξεκινήσει η παγκόσμια περιοδεία του γκρουπ. Λέγεται ότι ακολούθησε ένας τεράστιος καυγάς κατά τον οποίο ο Μπάρλοου και ο Ρόμπι πιάστηκαν στα χέρια και τελικά τα τέσσερα μέλη των Take That έδωσαν στο μαύρο πρόβατο της μπάντας τελεσίγραφο. Ή θα συμορφωνόταν πλήρως με τον τρόπο λειτουργίας του γκρουπ ή θα έφευγε πριν την αρχή της περιοδείας.
Ο Ρόμπι, που τότε είχε αρχίσε να κάνει στενή παρέα με τα μέλη των Οasis και έδειχνε να πλήττει αφόρητα από τον ποπ χαρακτήρα της μπάντας, επέλεξε τον δεύτερο δρόμο. Τότε, οι πιο πικρόχολοι έκαναν λόγο για ένα μοιραίο λάθος που θα στοίχιζε ολόκληρη τη μουσική καριέρα του, αλλά μόλις έναν χρόνο μετά ο διάσημος Βρετανός καλλιτέχνης κυκλοφόρησε μία εκρηκτική διασκευή στο «Freedom» του Τζορτζ Μάικλ, κλείνοντας τα στόματα όλων όσων αμφισβήτησαν τις ατομικές του δυνατότητες.
Αργότερα ο Ρόμπι Γουίλιαμς μίλησε για την εποχή που αποχώρησε από τους Take That, χαρακτηρίζοντας την ως μία από τις πιο σκοτεινές φάσεις της ζωής του. «Ήμουν ένα αξιολύπητο, οικτρό πλάσμα. Το πρώτο πράγμα που θα έκανα το πρωί θα ήταν να αδειάσω το μπουκάλι κρασί με το οποίο είχα κοιμηθεί δύο ώρες νωρίτερα.
Θα έπαιρνα και λίγη κοκαΐνη επειδή δεν μπορούσα να σηκωθώ χωρίς αυτή». Χωρίς να εργάζεται για να μπορεί να κρατηθεί από κάπου, η ψυχολογία του Ρόμπι άρχισε να πέφτει όλο και περισσότερο. Άρχισε να παχαίνει και ήταν εξοργισμένος για το πώς τον είχαν αντιμετωπίσει τα υπόλοιπα μέλη του γκρουπ.
Τότε ο Γουίλιαμς είχε κάνει και μερικές πάρα πολύ σκληρές δηλώσεις για τους παλιούς φίλους και συναδέλφους του, χαρακτηρίζοντας τον Μπάρλοου ανίδεο μαλάκα», προσθέτοντας ότι το γκρουπ «είχε όλη τη δημιουργικότητα των ψυχικά ασταθών ηλιθίων. Μισούσα τη μουσική μας και στο τέλος μισούσα και τον εαυτό μου», ανέφερε χαρακτηριστικά.
Το «Βack for Good», το ομορφότερο ίσως τραγούδι που ηχογράφησαν ποτέ οι Take That και ένα από τα μεγαλύτερα βρετανικα χιτς της δεκαετίας του ’90.
http://youtu.be/N2ICtCO8TCw
Έναν περίπου χρόνο μετά την αποχώρηση του Ρόμπι Γουίλιαμς, οι υπόλοιποι Take That συναντήθηκαν σε μία έπαυλη της βρετανικής εξοχής και αποφάσισαν από κοινού να διαλύσουν το συγκρότημα. Βέβαιοι ότι η μεγάλη επιτυχία του γκρουπ θα εξασφάλιζε στον καθένα ξεχωριστά μία μεγάλη σόλο καριέρα, ήταν έτοιμοι να κάνουν το επόμενο πλέον βήμα.
Η ανακοίνωση τους έσκασε σαν κεραυνός στη μουσική βιομηχανία και στη σχετική συνέντευξη Τύπου σημειώθηκαν ακραίες συμπεριφορές από τους φανς του συγκροτήματος που δεν μπορούσαν να πιστέψουν την συμφορά που τους βρήκε.
Κάτι αντίστοιχο πρέπει να ένιωσαν και οι ίδιοι οι Take That όταν η σόλο καριέρα στη οποία ήλπιζαν δεν συνέβη ποτέ. Το κοινό τους ήθελε όσο τίποτα άλλο μαζί, αλλά αδιαφόρησε για εκείνους όταν τους είδε χώρια. Απεναντίας τα πράγματα για τον Ρόμπι Γουίλιαμς πήγαιναν από το καλό στο καλύτερο. Η τεράστια επιτυχία του «Angels» του άνοιξε τον δρόμο για ακόμα περισσότερα χιτς την στιγμή που ο Μπάρλοου έβλεπε το μουσικό του εκτόπισμα να ξεφουσκώνει.
Ακόμα και τότε, όμως, ο Ρόμπι δεν είχε ηρεμήσει μέσα του. Αργότερα παραδέχθηκε ότι ήθελε να δει τον πρώην συνεργάτη του στο χείλος της καταστροφής. «Ήθελα να τον συντρίψω. Ήθελα να συντρίψω τη μνήμη της μπάντας και δεν το άφηνα να φύγει. Ξέρεις, ακόμα και όταν ήταν κάτω, δεν το άφησα». Η απάντηση του Μπάρλοου σε όλα τα παραπάνω υπήρξε από την αρχή απόλυτη και αξιοπρεπής: «Φίλε, με νίκησες.
Όταν έχεις υπάρξει μεγάλος, το μόνο άλλο πράγμα που μπορείς να είσαι, δεν είναι πραγματικά μεγάλο… είναι να χάσεις τα πάντα. Απλώς και μόνο επειδή ήταν ένα πραγματικά ταπεινωτικό πράγμα που συνέβη. Ήμουν σε αυτό το συγκρότημα, όλα τελειώνουν, πέφτεις, ένα από τα μέλη της μπάντας σου συνεχίζει να είναι πετυχημένο, εσύ είσαι απλώς ο ηττημένος».
Η συνέντευξη Τύπου της διάλυσης των Take That.
