«Γιατί δε βάζετε εκεί πίσω, όπου χορεύουν, ένα οπλοπολυβόλο να τους γαζώσετε όλους;» Είπε ο Τρούμαν Καπότε, κάποτε. Διάλογοι και παρασκήνιο πίσω από την πιο αυστηρή πόρτα κλαμπ του κόσμου, του Studio 54.
Στιγμιότυπα από τα πάρτι και τους πρωταγωνιστές του Studio 54, όπως αποτυπώνονται στη συνέντευξη του Στιβ Ρούμπελ με τον Μπομπ Κολατσέλο, αρχισυντάκτη του «Interview», το 1977.
Κολατσέλο: Το είχες φανταστεί ποτέ πως θα συναντούσες όλους αυτούς τους ανθρώπους που έρχονται στην ντίσκο σου;
Ρούμπελ: Οχι, μου αρέσει όμως πάρα πολύ…
Κ.: Η Μπιάνκα, ο Μικ, ο Μπαρίσνικοφ, ο Ροντ Στιούαρτ…
Ρ.: Και πάει λέγοντας. Μου αρέσουν. Η διασκέδαση προέκυπτε πάντα από τα πρόσωπα και όχι από τα πράγματα. Αυτό θα γίνεται πάντοτε, ακόμη και αν δεν βγάζω φράγκο…
Κ.: Πώς λειτουργεί ο θεσμός των μελών;
Ρ.: Κοίταξε, μοιράζουμε κάρτες εισόδου, όλα όμως τελικά γίνονται με το… μάτι. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο στέκομαι στην πόρτα. Οι άνθρωποι με ρωτάνε: «Γιατί ταλαιπωρείς τον εαυτό σου και κάνεις εσύ τον πορτιέρη;». Μα αν αφήσω την πόρτα χωρίς τον δικό μου έλεγχο, ο κόσμος που θα μπει στην ντίσκο δεν θα είναι αυτός που εγώ θέλω. Υπάρχουν συγκεκριμένες κατηγορίες ανθρώπων στους οποίους δεν επιτρέπεται η είσοδος. Ερχονται και μου λένε: «Είμαι εκατομμυριούχος από την Αριζόνα». Μα δεν με ενδιαφέρει τι είναι καθένας, από τη στιγμή που δεν έχει πλάκα, που δεν είναι αποφασισμένος να διασκεδάσει.
Κ.: Κάποιες γυναίκες μού έχουν πει πως δεν επιτρέπεις την είσοδο σε κοπέλες που δεν συνοδεύονται.
Ρ.: Δεν θέλω να γίνει το Studio 54 ένας χώρος για ψωνιστήρι. Πρέπει να έρχονται εδώ για να διασκεδάσουν και όχι για να βρουν ερωτικό σύντροφο.
Κ.: Σε γενικές γραμμές, είναι ένα γκέι μπαρ;
Ρ: Είναι μπαϊσέξουαλ. Πολύ μπαϊσέξουαλ. Πολύ, πολύ, πολύ μπαϊσέξουαλ. Και αυτό είναι το κριτήριο με το οποίο επιλέγουμε τους θαμώνες. Θέλουμε να είναι όλοι εμφανίσιμοι και να έχουν διάθεση να διασκεδάσουν.
Κ.: Μπορούμε να σε φωτογραφίσουμε τη Δευτέρα;
Ρ.: Κανένα πρόβλημα.
(Μπαίνει ο Κερκ Ντάγκλας).
Κ.: Κύριε Ντάγκλας, να σας συστήσω τον Στιβ Ρούμπελ του Studio 54.
Ρ.: Χθες το βράδυ μάς επισκεφθήκατε.
Ντάγκλας: Μου αρέσει ο χώρος σας.
Ρ.: Είχαμε ένα πάρτι πιο νωρίς και είχα γυρίσει στο σπίτι μου για να κοιμηθώ δύο ωρίτσες. Με ειδοποίησαν πως ήσασταν στην ντίσκο και βιάστηκα να σας προλάβω. Είχατε φύγει όμως. Είχα έρθει γύρω στη μία.
Ντ.: Το διασκεδάσαμε ιδιαίτερα. Θα σας επισκεφθούμε πάλι.
Ρ.: Πόσο καιρό θα μείνετε στη Νέα Υόρκη;
Ντ.: Αναχωρώ το Σαββατοκύριακο.
Ρ.: Αν μπορείτε, προσπαθήστε να ξαναέρθετε. Θα ήθελα να σας έχουμε μαζί μας.
Ντ.: Θα έρθω να σας ξαναδώ. Να είστε καλά.
(Ο Κερκ Ντάγκλας φεύγει).
Κ.: Πώς αποφασίζεις ποιος θα μπει; Θυμάσαι, Αντι; Κάποτε μου είχες πει πως ο Στιβ έχει τους δικούς του κανόνες.
Αντι Γουόρχολ: Ναι. Πάντοτε όμως τους αλλάζει.
(Ερχεται η Μπιάνκα Τζάγκερ)
Μπιάνκα Τζάγκερ: Γεια σας, παιδάκια!
Κ.: Ηρθες καθυστερημένη, το Χόλιγουντ αποχώρησε.
Μ.Τ.: Χαίρομαι ιδιαίτερα. Ετσι δεν θα υπάρχει ανταγωνισμός. Τέλος πάντων! Εγώ επιτέλους τις κοιμήθηκα τις οκτώ ώρες μου.
Ρ.: Εγώ θα κοιμηθώ το απόγευμα. Πρέπει να το κάνω!
Γ.: Σε έχασα χθες το βράδυ, Μπιάνκα.
Μ.Τ.: Το ξέρω. Σε αναζητούσα παντού. Μου είχες πει πως θα πήγαινες στην Ιλέιν, και πήγα στην Ιλέιν.
Γ.: Εγώ τελικά πήγα για ένα ποτό. Μετά πέρασα από το Studio όπως με προέτρεπες στο μήνυμά σου. «Ελα στο Studio 54 στις 11.30 μ.μ.» έλεγες.
Μ.Τ.: Η τέλεια ώρα για διασκέδαση είναι ανάμεσα στις 11.30 μ.μ. και στις 2 π.μ. – 2 π.μ. είναι το όριο. Τότε πρέπει να βρίσκεσαι στο κρεβάτι σου.
(Η Μπιάνκα Τζάγκερ φεύγει).
Ρ.: Τώρα ετοιμάζουμε το πάρτι μας για την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου. Είναι μια ολόκληρη παραγωγή. Θα κάνουμε τη… σφαγή της ημέρας του Αγίου Βαλεντίνου.
Τρούμαν Καπότε: Γιατί δε βάζετε εκεί πίσω, όπου μαζεύονται και χορεύουν, ένα οπλοπολυβόλο για να τους… γαζώσετε όλους;
Γ.: Αληθινό οπλοπολυβόλο;
Ρ.: Τις προάλλες, όταν έφαγα την τούρτα στη μούρη, προς στιγμήν σοκαρίστηκα. Ηταν μια φτηνή τούρτα.
Γ.: Εμένα μου έριξαν μία με γεύση κεράσι.
Τ.Κ.: Τι περίμενες, καμιά γαλλική σπεσιαλιτέ;
Έξω από το κτίριο της οδού 254 West 54th του Μανχάταν, ο συνωστισμός ήταν καθημερινός. Στην κεντρική είσοδο του «Studio 54», οι πορτιέρηδες διάλεγαν με προσοχή από το πλήθος, τα άτομα στα οποία επιτρεπόταν η είσοδος. Ξαφνικά, μέσα από τη ντισκοτέκ έβγαινε ο ένας από τους δύο ιδιοκτήτες, ο Στηβ Ρουμπέλ και με νευρικές κινήσεις έψαχνε μέσα στον κόσμο. «Εσύ και εσύ, μέσα» είπε σε δύο άνδρες με μουστάκια, που φορούσαν φόρεμα και φούστα αντίστοιχα. «Χρειάζεσαι καλύτερα ρούχα για να μπεις εδώ», «εσύ, πάρε το ταξί απέναντι, πήγαινε σπίτι να αλλάξεις και ξαναέλα», «γιατί δεν πας αλλού να πιείς ένα ποτάκι;», ήταν συχνά οι φράσεις που έλεγε στους υποψήφιους πελάτες. Όλοι τον εκλιπαρούσαν να μπουν μέσα στην ντίσκο, με τον δείκτη σηκωμένο σαν μικρά παιδάκια.
Κάποιος έκανε νόημα σε μια κοπέλα που δούλευε στην πόρτα, για να περάσει μέσα. Αυτή τον κοίταξε και του είπε ότι ήταν κακοντυμένος και άσχημος. «Τι να βάλω δηλαδή;» ρώτησε. Η κοπέλα του έδειξε το μπουφάν της και του είπε «φόρεσε κάτι τέτοιο σαν το δικό μου». Ο πελάτης πήγε στα καταστήματα και αγόρασε ίδιο μπουφάν με την πορτιέρισσα. Το φόρεσε και όταν επέστρεψε, έφαγε πάλι πόρτα. «Μα γιατί; Έβαλα ότι μου είπες». «Ναι αλλά παραμένεις άσχημος!» του απάντησε. Το καψώνι, η ειρωνεία και η αλαζονεία ήταν κομμάτι του θρύλου της και τον συντηρούσαν με κάθε τρόπο.
Κάποτε, ένας τύπος πήρε «διαρκείας» για την ντισκοτέκ από τον ιδιοκτήτη Στηβ Ράμπελ επειδή του άρεσε το μπλουζάκι του που έγραφε: «Fuck Studio 54». Η Γκρέις Τζόουνς φορώντας κάτι «λιτό», ξεφαντώνει στο Studio 54. Πολλοί που στήνονταν κάθε βράδυ απέξω, δεν κατάφεραν ποτέ, σε όλη τους τη ζωή, να μπουν στην ντισκοτέκ. Οι «επιλογές της πόρτας» είχαν σκοπό κάθε βράδυ να διασκεδάζουν μαζί διαφορετικές ομάδες ατόμων. Για παράδειγμα μια φορά, μια πολύ μεγάλη παρέα φοιτητών του Χάρβαρντ πήγε στο «Studio 54» για να διασκεδάσει. Μόλις τους είδαν, με τα ωραία κουστούμια και τις γραβάτες, τους έβαλαν αμέσως μέσα. Τις επόμενες ώρες, οι μόνοι που περνούσαν την πόρτα της ντίσκο ήταν τρανσέξουαλ. Οι ιδιοκτήτες ήθελαν να γλεντήσουν παρέα με τα παιδιά του Χάρβαρντ. Ο Άντι Γουόρχολ έλεγε, ότι στην πόρτα εφαρμοζόταν δικτατορία, αλλά εντός του καταστήματος υπήρχε η απόλυτη δημοκρατία. Συχνά, έξω από την ντισκοτέκ εμφανίζονταν διάφοροι απατεωνίσκοι με χάρτες στα χέρια, τους οποίους προσπαθούσαν να πουλήσουν στους υποψήφιους πελάτες. Οι χάρτες απεικόνιζαν διαδρομές στο υπόγειο σύστημα υπονόμων, που κατέληγαν εντός του «Studio 54». Φυσικά, η ντισκοτέκ αποτελούσε μόνιμη και αγαπημένη βάση των παπαράτσι.
