Σύμφωνα με την ίδια θεωρία οι υπόλοιποι Μπητλς βρήκαν έναν πιστό σωσία του και συνέχισαν το γκρουπ δίχως να πουν τίποτα σε κανέναν.
Όλα ξεκίνησαν το 1967 όταν ο τεράστιος πλανητικός αστέρας Πολ Μακάρτνεϊ είχε ένα τροχαίο ατύχημα λίγο έξω από το Λονδίνο. Αυτό ήταν αρκετό για να πυροδοτηθεί μία ακραία φήμη σύμφωνα με την οποία ο μπασίστας του μεγαλύτερου συγκροτήματος που είδε ποτέ ο κόσμος, των Μπητλς, είχε σκοτωθεί. Με το πέρασμα του χρόνου ο ισχυρισμός αυτός όχι μόνο δε ξεχάστηκε αλλά γιγαντώθηκε, γεννώντας μία ολόκληρη, θεοπάλαβη θεωρία συνωμοσίας, η οποία κορυφώθηκε το 1969 μέσα από τους φοιτητικούς κύκλους των αμερικανικών κολεγίων της εποχής. Ναι, για τους υποστηρικτές της συγκεκριμένης θεωρίας (οι οποίοι δεν ήταν καθόλου λίγοι) ο Πολ ήταν ήδη νεκρός και μάλιστα υπήρχαν αποδείξεις. Αποδείξεις ευδιάκριτες στους δίσκους και στα εξώφυλλα του συγκροτήματος.
Πώς άρχισαν όλα
Για τους συνωμοσιολόγους ο Πολ σκοτώνεται το 1967 σε σοβαρό τροχαίο δυστήχημα και ο φίλος του Τζον Λένον γράφει για το συγκεκριμένο περιστατικό το σπουδαίο τραγούδι του «Α Day In The Life» με το οποίο και κλείνει το άλμουμ του συγκροτήματος «St. Pepper’s Lonely Club Hearts Band». H αναφορά των στίχων σε κάποιο δυσάρεστο γεγονός που διάβασε ο Λένον στις εφημερίδες και η αφαιρετική περιγραφη ενός δυστυχήματος μοιάζει να ήταν αρκετή ώστε κάποιοι να θεωρήσουν πως ο Μακάρτνεϊ είχε όντως πεθάνει σε εκείνο το τροχαίο έξω από τη βρετανική πρωτεύουσα.
Σύμφωνα με τη θεωρία συνωμοσίας ο παραγωγός των Μπητλς, Τζορτζ Μάρτιν, αλλά και τα υπόλοιπα τρία μέλη του γκρουπ δεν ήθελαν με τίποτα να αφήσουν την τραγική είδηση να διαρρεύσει στον Τύπο, τρέμοντας για το μέλλον του συγκροτήματος. Έτσι, έστησαν έναν μυστικό διαγωνισμό προκειμένου να ανακαλύψουν τον τέλειο σωσία του Πολ, τον οποίο τοποθέτησαν στη θέση του και η ζωή συνεχίστηκε ακριβώς από το σημείο που είχε σταματήσει. Μάλιστα, κάποιοι πίστευαν ότι είχαν εντοπίσει τον σωσία του Μακάρτνεϊ, έναν άντρα που υποστήριζαν ότι λέγεται William Campbell ή Billy Shears. Λογικά οι ίδιοι άνθρωποι θα πιστεύουν ότι αυτός ο Campbell ή Shears συνεχίζει με επιτυχία να παριστάνει τον σπουδαίο μουσικό μέχρι και σήμερα.
Στη συνέχεια το γκρουπ που ναι μεν δεν ήθελε να αποκαλύψει τα τραγικά νέα, αλλά ήθελε να παίξει και με τα μυαλά του κόσμου, άρχισε να αφήνει παράξενα, αινιγματικά μηνύματα στα εξώφυλλα των δίσκων του προκειμένου να τρελάνει τους πάντες. Φαίνεται ότι αν θέλεις πάρα πολύ να στηρίξεις μία τρελή θεωρία συνωμοσίας θα βρεις τρόπο να το κάνεις έτσι κι αλλιώς.
‘Ετσι στο εξώφυλλο του «Magical Mystery Tour» υποτίθεται ότι βρίσκεται κρυμμένο ένα τηλέφωνο που αν το καλέσεις θα ακούσεις μία φωνή να σου λέει: «You are getting closer» (δηλαδή, «Πλησιάζεις»). Επίσης,το γεγονός ότι στο cover του «Abbey Road» ο Πολ Μακάρτνεϊ είναι ο μοναδικός που περπατάει ξυπόλητος στον δρόμο οδήγησε με ευκολία τους συνωμοσιολόγους στο συμπέρασμα ότι ο μπασίστας των Μπλητλς ήταν νεκρός και οι Tζον, Τζορτζ και Ρίνγκο το φώναζαν στα μούτρα του κοινού.
Ποιος ήταν πίσω απ’ όλα αυτά
Εννοείται πως μία εντελώς παράλογη θεωρία συνωμοσίας χρειάζεται και έναν τελείως παράλογο άνθρωπο να την τροφοδοτεί. Στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτός δεν ήταν άλλος από τον Αμερικανό φοιτητή Russ Gibb, ο οποίος εκείνη την εποχή έκανε εκπομπή σε ραδιοφωνικό σταθμό του Ντιτρόιτ και ο οποίος ισχυριζόταν ότι γνώριζε τα πάντα σχετικά με το θάνατο του Μακάρτνεϊ και ότι είχε στα χέρια του ατράνταχτες αποδείξεις. Μία από αυτές ήταν το κομμάτι των Μπηλτς «Revolution 9» το οποίο, σύμφωνα πάντα με τον Gibb, αν παιχτεί ανάποδα μεταδίδει το μήνυμα:«Άναψε με, νεκρέ άντρα» (“Turn me on dead man”). Mάλιστα το αντίστοιχο λήμμα της Wikipedia υπάρχει πράγματι αναρτημένο το συγκεκριμένο σημείο του τραγουδιού παιγμένο ανάποδα. Εννοείται ότι ο Gibb ήταν εκείνος που πρωτοείπε στο κοινό τα συμπεράσματα του για κρυμμένα μηνύματα σε ακόμα περισσότερα τραγούδια του γκρουπ όπως το «Glass Onion» από το «White Album».
Γιατί ο κόσμος πίστεψε τον Gibb
Ο Russ Gibb εξέφρασε για πρώτη φορά δημόσια την πεποίθηση του ότι ο Πολ Μακάρτνεϊ ήταν νεκρός στις 12 Οκτωβρίου του 1969. Μέσα σε μία μόλις εβδομάδα τα «νέα» είχαν φτάσει ακόμα και στους μεγαλύτερους ραδιοφωνικούς σταθμούς των ΗΠΑ με αποκορύφωμα την 23η Οκτωβρίου της ίδιας χρονιάς όταν ο διάσημος παραγωγός Alex Bennett συζητούσε για το ζήτημα επί μία ολόκληρη ώρα στη δική του εκπομπή, λες και επρόκειτο για διασταυρωμένο, πραγματικό γεγονός. Η τεράστια δημοσιότητα που πήρε η θεωρία του Gibb, όσο ακραία κι αν ήταν, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι εκείνη την περίοδο ο Πολ είχε επιλέξει να αποσυρθεί στην Σκωτία μαζί με τη σύζυγό του Λίντα Μακάρτνεϊ ενίσχυσε την παράλογη πεποίθηση ότι ο πραγματικός Μακάρτνεϊ δεν υπήρχε πια.
Μέχρι τα τέλη του ίδιου μήνα οι φήμες έφτασαν και στα γραφεία της Αpple, της δισκογραφικής εταιρίας των Μπητλς, όταν ο ίδιος ο Bennett εμφανίστηκε στο Λονδίνο για να ανακαλύψει αν οι πληροφορίες ήταν αληθινές. Τότε ο Ρίνγκο Σταρ του απάντησε: «Ο κόσμος θα το πιστέψει αν θέλει να το πιστέψει και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι’αυτό. Το μόνο που μπορώ να σου πω εγώ είναι πως δεν ισχύει». Την ίδια στιγμή, σε άλλη ραδιοφωνική εκπομπή, ο Τζον Λένον δήλωσε ότι επρόκειτο «για το πιο τρελό πράγμα που έχω ακούσει στη ζωή μου».
Το τέλος της τρέλας
Τον Νοέμβριο του 1969 και αφού οι Μπητλς είχαν δώσει στη δημοσιότητα αρκετά δελτία Τύπου προκειμένου να καταλαγιάσουν τους παράλογους ισχυρισμούς, ο Πολ Μακάρτνεϊ αποφάσισε να πάρει ο ίδιος την κατάσταση στα χέρια του, δίνοντας μαζί με τη Λίντα, αποκλειστική συνέντευξη στο περιοδικό LIFE με τίτλο «Η περίπτωση του “χαμένου Μπητλ”. Ο Πολ είναι ακόμα μαζί μας».
«Ίσως ο κόσμος πιστέυει τις φήμες γιατί δεν έχω μιλήσει στον Τύπο εδώ και πολύ καιρό. Μιλάω στον Τύπο όλη τη ζωή μου και σε αυτή τη φάση δεν έχω απολύτως τίποτα να πω. Είμαι χαρούμενος που βρίσκομαι με την οικογένεια μου και θα επιστρέψω στη δουλειά όποτε είμαι έτοιμος. Εργάζομαι ακατάπαυστα για 10 χρόνια και αυτή τη στιγμή έχω κατεβάσει τον διακόπτη. Από δω και πέρα θα κατεβάζω τον διακόπτη όσο πιο συχνά μπορώ. Θα ήθελα να είμαι λιγότερο διάσημος σε αυτή τη φάση», είχε δηλώσει ο Πολ στη συνέντευξη του.
Όλα αυτά (κάπως) διασκεδαστικά, αλλά:
O Gibb κατανάλωσε πολύ πολύτιμο χρόνο να ανακαλύψει ένα σωρό μικρές λεπτομέρειες, οι οποίες θα μπορούσαν με κάποιον τρόπο να στηρίξουν την παράλογη θεωρία του, προφανώς γιατί μέσα του ήθελε απεγνωσμένα να την πιστέψει. Παρόλα αυτά δε σκέφτηκε ποτέ πώς είναι δυνατόν μετά από τον Μακάρτνεϊ οι Μπητλς να κατάφεραν να βρουν στο πρόσωπο του ανύπαρκτου «William Campbell» ακόμα έναν τόσο τρελά ταλαντούχο άνθρωπο, o oποίος θα εξακολουθούσε να γράφει αμέτρητα σπουδαία τραγούδια για όλη την υπόλοιπη ζωη του.
Με πληροφορίες από ΑΠΕ, womantoc
