“Ξυπνά νεραιδουλα μου, ξυπνά γλυκό μου πλάσμα να λάμψει πάλι ο ουρανός να…”
Δεν έχουν περάσει πολλές ημέρες από τότε που έγινε γνωστό πως η 7χρονη Αναστασία, η ανιψιά της Έρρικας Πρεζεράκου νικήθηκε από το καρκίνο.
Oλόκληρη η ελληνική showbiz – και όχι μόνο – πενθεί. Οι αναρτήσεις που έγιναν είναι σπαρακτικές αλλά αυτή που είναι πραγματική γροθιά στο στομάχι είναι η νέα της μητέρας της που έγινε πριν λίγες ώρες…
Η ανάρτηση της μητέρα της
“Ποιο ριζικό με στοίχιωσε ποια μαύρη γενιάς κατάρα να χάσω τον πατέρα μου να χάσω το παιδί μου; Κλαίνε οι κάμποι τα βουνά κλαίνε όλοι οι ανθρώποι , νιώθετε τον πόνο μας μαζί και την αγάπη. Αγάπη απεριόριστη μα τσίμπησε το αδραχτι…
Θα μείνει αιώνια ξαπλωτη μιας μάγισσας κατάρα. Ξυπνά νεραιδουλα μου, ξυπνά γλυκό μου πλάσμα να λάμψει πάλι ο ουρανός να ανθίσουν τα λουλούδια. Όλη η πλάση σκοτεινή μαζί με την καρδιά μου με τον Ηλία πλάι μου, μα σκίζεται η καρδιά μου.
Καλό ταξίδι αστέρι μου..
Σε αγαπάμε πολυ.”, έγραψε στον προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook.
Σπαρακτικό το τελευταίο γράμμα του πατέρα της Αναστασίας
“Της πήρες την ακοή, τις κάναμε καρδιές για να τις δείξουμε ποσό την αγαπάμε, της πήρες την αριστερή πλευρά, περπατούσε και ανέβαινε τις σκάλες με ένα χέρι και ένα πόδι, της πήρες την ομιλία, μας έκανε σχήματα με το χέρι, της πήρες το χαμόγελο, μας έλεγε πως χαμογελάει και ας μη φαίνεται.
Της πήρες τη χαρά, τη ζωή της, απομονωμένη από τις φίλες της, την οικογένεια της και το σχολείο της, είχε τους δυο γονείς της κοντά να την αγαπάνε και να την φροντίζουν.
Της πήρες την τελευταία απόλαυση – το φαγητό, έβλεπε μαστερσεφ και ξεχνιόταν και έκανε ασκήσεις να μπορέσει να ξαναφάει. Της έδωσες τον χειρότερο χειμώνα των 150 ετών να πηγαίνει σε ένα παγωμένο σπίτι 15 φορές τη μέρα τουαλέτα. Αναγκάστηκε να φορέσει πάνες αλλά δε την ένοιαξε γιατί την φρόντιζαν οι γονείς της, όπως ήταν μωρό. Δεν ήθελε ποτέ να κάτσει σε παιδικό καρότσι, την έβαλες σε αναπηρικό.
Της άρεσε να πηγαίνει στο μοναστήρι και στην εκκλησία, την έβαλες σε νοσοκομείο να μην μπορεί να βγει. Της άρεσε να φτιάχνει τα μαλλιά της, της πήρες αρκετά. Τώρα πας να της πάρεις την ανάσα της, μόνο έτσι μπορείς να την λυγίσεις. Όμως δεν την κερδίζεις, ότι και να γίνει δεν μπορείς. Το πνεύμα της δε νικιέται”.
