Από τη Μαρία Σκαμπαρδώνη
Το ίσως αγαπημένο μου άσμα του ποπ αοιδού Σάκη Ρουβά έγινε η ζωή μου. Αίμα, δάκρυα και ιδρώτα δίνεις όταν αγαπήσεις αληθινά, στραγγίζεις από κάθε υγρό στοιχείο που υπάρχει στο σώμα σου.
Μία κορυφαία στιγμή ενός Νίκου Καρβέλα πριν κατρακυλήσει σε φθηνά τραγούδια με καρακιτς στίχους και χαμηλή αισθητική. Αλλά τη μουσική του διάνοια δεν μπορείς να την αμφισβητήσεις. Ούτε τις αμέτρητες σπουδαίες που έχει γράψει.
Αίμα, δάκρυα και ιδρώτας. Όλα αυτά τα δίνεις όταν αγαπήσεις ολόκαρδα.
Πώς δίνεις το αίμα σου όμως; Γίνεσαι αιμοδότης; Δε φαντάζομαι.
Όχι, δε δίνεις σου κυριολεκτικά. Αλλά το δίνεις μεταφορικά. Με την πληγή που ανοίγει στην καρδιά σου αυτό που σε ξεγέλασε και σε έκανε να το δεις θησαυρό. Με ένα μαχαίρι που
μπαίνει στην καρδιά σου και στριφογυρίζει ολοένα και πιο βαθιά, προκαλώντας όλο και πιο βαθιά αιμορραγία.
Δάκρυα; Αχ ναι, πολλά δάκρυα. Που μούσκεψαν μάγουλα, ρούχα, χαρτιά, βιβλία, μαξιλάρια. Αλλά ειδώθηκαν από άλλους, άλλα κρύφτηκαν, αλλά ξέσπασαν εσωτερικά με έναν πόνο εσωτερικό.
Αυτά τα δάκρυα έγιναν η ίαση μίας ψυχής που αποσυντέθηκε μέχρι να καταφέρει να ενωθεί με τα υγιή της κομμάτια και να ξεκινήσει να δρα θετικά και δημιουργικά. Αλλά ήταν η προστασία της ψυχικής υγείας μας, όσο ευάλωτοι και αν φανήκαμε στους άλλους.
Ιδρώτας; Ναι, γιατί κουκουλώνεσαι στη στεναχώρια σου στο κρεβάτι κάτω από τις κουβέρτες, αναγκάζοντας το σώμα σου να ανεβάσει θερμοκρασία. Γιατί από την εσωτερική ένταση κουνιέσαι νευρικά, εκτινάσσεις το σώμα σου προσπαθώντας να βοηθήσεις την ψυχή σου να ξεσπάσει.
Ο Σάκης σαν αίλουρος ξεπηδά από την αφάνεια στην ποπ σκηνή και με την εφηβική του τρέλα και ενεργητικότητα, καθώς και με ένα ανεπανάληπτο κομμάτι, βάζει τα πρώτα λιθαράκια της καριέρας του.
Θεωρώ το συγκεκριμένο κομμάτι το καλύτερο της καριέρας του, ένα αριστούργημα που κρύβει μέσα στις λέξεις του μεγάλο νόημα.
Αίμα, δάκρυα και ιδρώτας… όχι απλά ένα τραγούδι, ένα βιωματικό ποπ άσμα που σημάδεψε μία εποχή…
