Ο έρωτας είναι συναίσθημα δυνατό, από εκείνα που κυριολεκτικά καίνε το κορμί και το μυαλό, που σε κάνουν να χάνεις κάθε λογική και μόνο στο άκουσμα του ονόματος που σε ενδιαφέρει.
Το τι γίνεται, δε, τη στιγμή αντικρίζεις κιόλας το αντικείμενο του πόθου σου, είναι μία εμπειρία που θέλει από μόνη της ανάλυση!
Το βασικό είναι πως όταν είσαι ερωτευμένος (έστω χοντρά τσιμπημένος) κι έχεις όλα αυτά τα συμπτώματα που έχουν παρατηρηθεί ανά τους αιώνες, δεν μπορείς παρά να θες να βρίσκεσαι συνεχώς κάπου κοντά στον άλλον. Το βλέμμα, το χαμόγελό του, ο τρόπος που περπατά, που κινείται, που μιλά είναι για σένα μοναδικά, τόσο που θα μπορούσες να γράψεις ολόκληρο βιβλίο περιγράφοντάς τα.
Το έτερον ήμισυ, λοιπόν, βρίσκεται για σένα στην πρώτη θέση των επιθυμιών σου. Φυσικά, εκεί, ξεκινάν να μπαίνουν στο παιχνίδι η ζήλια κι η ανασφάλεια, γιατί όποιος αγαπά ζηλεύει κι όποιος δε ζηλεύει ούτε λίγο ψεύδεται ασυστόλως ή δεν αγαπά.
Όταν μιλάμε για ζήλια δεν αναφερόμαστε, φυσικά, σε παθολογικές κι εμμονικές καταστάσεις. Η ζήλια που όλοι αισθανόμαστε όταν είμαστε τρελά ερωτευμένοι με κάποιον είναι εκείνο το τσίμπημα κι η αγωνία για το τι κάνει, πώς είναι κι αν μας σκέφτεται.
Δεν έχει υπάρξει ερωτευμένος σε αυτόν τον κόσμο που να μην έχει αναρωτηθεί αν τον σκέφτεται ο άλλος όσο εκείνος. Συνεπώς, όλοι εσείς οι cool τύποι που δεν παραδέχεστε ότι νιώθετε μια κάποια αβεβαιότητα κι είστε απόλυτα άνετοι, μήπως δεν είστε και τόσο ερωτευμένοι;
Κακά τα ψέματα και μακριά από μας, είναι απόλυτα φυσιολογικό να επιθυμείς την ολοκληρωτική προσοχή του συντρόφου σου. Επίσης, όταν αυτό δε συμβαίνει είναι λογικό να απογοητεύεσαι και να νιώθεις ένα μικρό σφίξιμο μέσα σου, όμως εκεί έγκειται η διαφορά της αποδεκτής –κι ως ένα σημείο απαραίτητης– ζήλιας απ’ την παθολογική.
Δε δημιουργείς πρόβλημα στις σχέσεις που έχει ο σύντροφός σου με τους υπόλοιπους ανθρώπους στη ζωή του, αλλά μην πάμε και στο άλλο άκρο της αδιαφορίας! Είναι ακατανόητο να μη σε ενδιαφέρει αν είναι καλά, με ποιους είναι, πώς περνά, αν έφαγε, ακόμη κι αν χαμογέλασε σήμερα ή αν συνέβη κάτι που τον πλήγωσε. Θέλεις να νιώθεις πως σε κάθε βήμα είσαι κάπου εκεί δίπλα, έστω κι αν είσαι αρκετά μακριά εκείνη τη στιγμή. Ένα μήνυμα, μια φωτογραφία θα σε κάνει να νιώσεις πως σε υπολογίζει κι αυτό είναι σπουδαίο!
Εκ φύσεως ο άνθρωπος είναι κτητικό πλάσμα, όταν λοιπόν νοιάζεσαι για κάτι και το θες δικό σου πώς μπορείς να μην κόβεσαι για να το έχεις κοντά σου; Η απάντηση είναι μία, όσο πιο πολύ θέλουμε κάτι τόσο πιο πολύ παλεύουμε γι’ αυτό. Δεν είναι όλες οι σχέσεις ίδιες κι όταν πραγματικά νιώσουμε ερωτευμένοι, δεν είναι κακό να κάνουμε κάποιες τρέλες και να ξεφεύγουμε και λίγο απ’ τα όριά μας. Όταν, όμως, πραγματικά το αισθανόμαστε και μας το εμπνέει ο παρτενέρ μας.
Μόνο όταν το συναίσθημα είναι χλιαρό μπορείς κι αντέχεις να είσαι άνετος κι αδιάφορος. Αλλιώς σίγουρα είσαι κρεμασμένος πάνω απ’ το κινητό περιμένοντας να χτυπήσει για να δεις εκείνο το όνομα. Καλή κι η ηρεμία μας, αλλά κανείς δεν ευτύχισε με χλιαρές καταστάσεις! Οπότε, αν δε γουστάρεις και τόσο, απλά άφησέ το ή αν γουστάρεις, επιτέλους δείξ’ το όπως πρέπει!
Συντάκτης: Μαρία Αθανασοπούλου – pillowfights.gr
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
