Μια βούκα μέλι ν’ αφήνεις παιδί μου απ’ όπου περνάς και μην σε νοιάζει.
Έχεις χιλιόμετρα μπροστά σου και μόνο αυτά να σκέφτεσαι.
Τελειώνει/αρχίζει η χρονιά.
Σκληρή, μουντή, δύσκολη.
Μια χρονιά που άλλαξε τα πάντα μέσα σου ή σχεδόν τα πάντα.
Τελειώνει μια χρονιά που βγήκαν οι σκελετοί απ’ το ντουλάπι κι αντιμετωπίστηκαν κατάματα.
Οι δικοί σου σκελετοί.
Των άλλων, παραμένουν καλά κρυμμένοι.
Ή νομίζουν πως παραμένουν καλά κρυμμένοι.
Τελειώνει μια χρονιά που στην βαλίτσα της έβαλε πολύ πόνο, περίσσεια ανασφάλεια και μαζεμένες διαγραφές κι εκκαθαρίσεις.
Δικές σου εκκαθαρίσεις.
Οι άλλοι, νομίζουν πως δεν θα χρειαστεί να το περάσουν αυτό.
Ή νομίζουν πως δεν θα χρειαστεί να το περάσουν αυτό.
Τελειώνει μια χρονιά που πληρώθηκαν λάθη, πάθη και αδυναμίες.
Μια χρονιά που στάθηκες μπροστά στο ταμείο με πολύ φόβο και περίσσιο πάθος.
Οι άλλοι νομίζουν πως δεν θα περάσουν ποτέ από το ταμείο.
Ή νομίζουν πως δεν θα περάσουν ποτέ από το ταμείο.
Τελειώνει μια χρονιά που νιώθεις πως μεγάλωσες καμιά δεκαριά χρόνια μαζεμένα.
Μια χρονιά που βάρυνε και μέτρησε σαν δέκα μαζεμένες.
Γιατί το ποιος είσαι, το τι είσαι, το δείχνεις όταν είσαι σε θέση ισχύος.
Όταν τον άλλο θα πρέπει να τον αντιμετωπίσεις με τα λάθη του, τα εγκλήματα ψυχής και ζωής του.
Όταν θα πρέπει να σταθείς δίπλα στον άλλο και σαν φίλος που θα ήθελες να είσαι, να κάτσεις πλάι του και να ανοίξεις μαζί του την ντουλάπα με τους σκελετούς.
Και να μείνεις!
Το ποιος είσαι το δείχνεις όταν έχεις δίκιο κι ο άλλος άδικο.
Τότε είσαι αυτό που σε χαρακτηρίζει.
Γιατί όλοι έχουμε ένα μυστικό που δεν μοιραστήκαμε ποτέ. Οι στιγμές από ένα παρελθόν που κανείς δεν ξέρει. Το ταλέντο που κανείς δεν παρατήρησε πως έχεις. Η αδυναμία που φυλάς προσεκτικά για να μην γίνεις εκμεταλλεύσιμος.
Όλοι έχουμε μια ιστορία καλά κρυμμένη και ανείπωτη.
Και δεν ξέρεις ποτέ τον άλλο πρωτού να γνωρίσεις όλα αυτά κι ακόμη περισσότερο, πριν κοιτάξεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη ξεκρεμόντας από πάνω σου την υπεροψία του εγώ.
Τελειώνει μια χρονιά που τα παραμύθια σταμάτησαν να γίνονται πιστευτά.
Ειδικά εκείνο του «μαζί».
Όμως όλα τα παραμύθια, έτσι κι αυτό, λίγες, μόνο λίγες φορές, μπορεί και να το ζήσεις.
Αν θα το ζήσεις ή όχι, δεν το ξέρεις παρά μόνο στο τέλος του παραμυθιού.
Μετά από το «κι αυτοί ζήσαν καλά κι εμείς καλύτερα»
Τελειώνει μια χρονιά που στο τέλος της είναι όλα πιο καθαρά.
Είναι καθαρή η θέση πια που στέκεσαι.
Είναι καθαρή η εικόνα μπροστά στα μάτια σου.
Είναι καθαρές και οι συγγνώμες που οφείλονται και θα ειπωθούν όταν έρθει η ώρα τους.
Είναι καθαρές και οι συγγνώμες που δεν θα ειπωθούν, γιατί το δικαίωμα στην συγγνώμη απωλέστηκε μεταξύ συμφέροντος, κουτοπονηριάς και συναισθηματικού εκβιασμού.
Είναι καθαρό πια πως ότι μείνει στο τέλος αυτής της χρονιάς, δεν ξέρεις αν θα μείνει για πάντα, όμως θα ξέρεις πως το δένει μια αγάπη από εκείνες τις σπάνιες. Τις αληθινές.
Γιατί στο τέλος, σημασία δεν έχει αν χάθηκε ο δρόμος. Αν μπλόκαρε το GPS και βρέθηκες αλλού ντ’ αλλού. Σημασία δεν ακόμα κι αν κάπου στην διαδρομή έχασες ακόμα και τον εαυτό σου το ίδιο.
Σημασία έχει πως βρήκες το δρόμο να γυρίσεις.
Κι όπως έλεγε κι εκείνη η σοφή γυναίκα, μια βούκα μέλι να αφήνεις παιδί μου απ’όπου περνάς και μην σε νοιάζει. Έχεις χιλιόμετρα μπροστά σου, μονό αυτά να σκέφτεσαι!
Γιατί μπορεί να χάσεις τον δρόμο και να χρειαστείς βοήθεια για να τον ξαναβρείς. Κι αν έχεις αφήσει μέλι στο δρόμο σου, δεν θα τον χάσεις για πολύ. Θα ξαναγυρίσεις.
Θα ξαναγυρίσεις στο δρόμο που η μοίρα θα τον έχει καθαρίσει.
Στον δρόμο εκείνο που σου έφερε καινούριες ψυχές και κράτησε εκείνες τις πολύτιμες που διαχρονικά φυλάς μέσα σου.
Και για εκείνους που χάθηκαν στο δρόμο, για άλλους να λυπηθείς και για άλλους να μην σταθείς ούτε λεπτό στην σκέψη τους.
Το ποιοι ανήκουν πού, άσε να το καταλάβουν μόνοι τους.
Και μην ξεχνάς ποτέ τον αστάθμητο παράγοντα που μπορεί να γύρει την πλάστιγγα ανά πάσα στιγμή και να τα αλλάξει όλα.
Οπότε, κλείσε τα μάτια, και πες στους «άλλους» της ζωής σου «εις το επανειδείν», όταν θα έρθει εκείνη η ώρα.
Βγάλε τους και περιπαικτικά την γλώσσα κι ετοιμάσου να πας παρακάτω.
Σοφία Παπαηλιάδου
