Και ξέρεις τι σκέφτομαι τον τελευταίο καιρό;
Πως εμείς οι άνθρωποι ήμαστε παράξενοι. Ψάχνουμε έναν άνθρωπο κι όταν τον βρούμε φεύγουμε τρέχοντας. Κυνηγάμε διακαώς την αποδοχή και την απορρίπτουμε όταν τη δεχτούμε.
Πέφτουμε πάνω στην αγάπη και κοιτάμε πώς θα την αποφύγουμε. Και μετά μου λες γιατί μένουν μόνοι οι άνθρωποι.
Φοβόμαστε σου λέω.
Θέλει πολύ θάρρος για να δεχτείς όλο το πακέτο αυτό, θέλει θράσος, θέλει κότσια. Θέλει επιμονή, θέλει υπομονή, θέλει αμοιβαίες υποχωρήσεις και θυσίες.
Όμως ποιος μπορεί να το αντέξει όλο αυτό;
Ποιος μπορεί να πάρει αυτό το ρίσκο;
Ποιος θέλει το ολόκληρο όταν έχει μάθει με μισά;
Αγάπες παρατημένες στα μισά, ανθρώπους που έφυγαν πριν καν έρθουν, σχέσεις καταδικασμένες με ημερομηνία λήξης. Μάθαμε να αγαπάμε τους λάθος ανθρώπους και να μένουμε στις λάθος σχέσεις.
Αυτές τις χαλαρές, τις σχεδόν παγερά αδιάφορες. Μάθαμε να θέλουμε αυτούς που δε μας θέλουν και να παλεύουμε να τους διεκδικούμε λες και είναι τρόπαια οι άνθρωποι, λες και θα μας θέλουν μετά.
Ήμαστε παράξενοι οι άνθρωποι σου λέω.
Και ξέρεις γιατί ; Γιατί από την αρχή εώς το τέλος συμβιβαζόμαστε, γιατί δεν έχουμε γερό στομάχι κάποιες φορές.
Γιατί αν ήμασταν ολόκληροι σαν άνθρωποι δε θα μέναμε σε κάτι που δε μας γεμίζει.
Γιατί αυτομάτως θα σκεφτόμασταν, αν αυτός δεν, εμείς γιατί να; Να θυμάσαι πως κάποια στιγμή, κάπως, κάπου θα έρθει αυτό ακριβώς που ψάχνεις. Ακόμα κι αν έχεις παραιτηθεί από το ψάξιμο. Ακόμα κι αν δεν πιστεύεις σε αυτό. Προσπάθησε να μην τρέξεις, να μη φοβηθείς, να μην κρυφτείς. Θα είναι το άλλο σου μισό-ολόκληρο.
Και τελικά ίσως η προσπάθεια και μόνο να είναι αυτό που μετράει περισσότερο.
Να θυμάσαι πως ό,τι ψάχνεις σε ψάχνει κι αυτό.
Της Μαρίας Χριστίνας Σωτήρου
