Αλήθεια, πώς ξεκινάνε οι ιστορίες αγάπης και πώς τελειώνουν, όταν κι αν τελειώνουν; Οι κεραυνοβόλοι έρωτες σε καθηλώνουν απ’ το πρώτο δευτερόλεπτο. Μπορεί να είναι μία λέξη, ένα βλέμμα, μία κίνηση, ένα χαμόγελο, ή απλώς «χημική ένωση».
Αυτά τα ξέρουμε και τα βλέπουμε και στη ζωή μας και στη ζωή των άλλων γύρω μας. Υπάρχουν όμως κι εκείνες οι περίεργες γνωριμίες μεταξύ ανθρώπων που συναντήθηκαν, συστήθηκαν, γνωρίστηκαν και δεν αισθάνθηκαν τίποτε απολύτως. Απεναντίας η πρώτη αντίδραση όταν ρωτήθηκαν είναι «ε, δε μου αρέσει και πολύ».
Η ζωή όμως σχεδιάζει χωρίς να ρωτάει. Εκείνο το αταίριαστο, το ασήμαντο και το αδιάφορο, στο στολίζει με τα δικά της «μάγια» και στο παρουσιάζει σιγά-σιγά με τέτοιο τρόπο και σε τέτοιο χρόνο που δεν παίρνεις χαμπάρι, για πότε καταρρίπτονται τα πρότυπά σου. Παύεις να κοιτάς εκείνον κι αρχίζεις να παρατηρείς εσένα.
Σε βλέπεις να φωτίζεσαι κάθε φορά που βρίσκεσαι κοντά του. Σε κάνει να γελάς ακόμη και με τη σιωπή του.
Έρχονται στιγμές που αναμασάς τα όσα περνάτε μαζί κι νιώθεις απίστευτα γεμάτος μέσα σου. Αρχίζεις να θαυμάζεις τον εαυτό σου για ό,τι γίνεται κοντά σε αυτόν, που όπως έλεγες, δεν ήταν και τόσο του γούστου σου.
Ίσως γιατί όταν δε σου αρέσει κάποιος αρκετά και δε νιώθεις εκείνη τη δυνατή έλξη που σε κάνει να χάνεις τα λόγια σου, αρχίζοντας να τρέμεις και να ξεχνάς ποιος είσαι και από πού έρχεσαι, αισθάνεσαι μια απίστευτη χαλαρότητα κι είσαι απλώς εσύ.
Δεν κάνεις καμία προσπάθεια για να σε προσέξει ο άλλος και δεν προσπαθείς να του γίνεις αρεστός ή ερωτεύσιμος. Απλώς είσαι ο εαυτός σου, με το γέλιο σου, το θυμό σου, τις αντιδράσεις σου και τις ιδιοτροπίες σου.
Γιατί όπως και να το κάνουμε, όσο χύμα κι αν είσαι σαν άνθρωπος, όταν ερωτεύεσαι κάποιον, θέλοντας και μη «καλουπώνεσαι». Πολλές φορές αλλάζεις χωρίς να το συνειδητοποιείς, άμεσα τουλάχιστον, αλλά αλλάζεις. Από την ανάγκη σου να δώσεις το καλύτερο του εαυτού σου σ’ εκείνον που σ’ ελκύει, ξεχνάς να φανερώνεις όλα τα κομμάτια σου κι αυτό αυτομάτως, σε απομακρύνει απ’ το να δείχνεις στον άνθρωπό σου μια ολοκληρωμένη εικόνα σου.
Γι’ αυτό γύρω μας πετυχαίνουν τελικά και μάλιστα κατά μεγάλο ποσοστό τελευταία, οι σχέσεις ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν ερωτεύτηκαν κεραυνοβόλα.
Μέσα απ’ την αδιαφορία που τους προκάλεσε η πρώτη επαφή, δώσανε την ευκαιρία στην ειλικρίνεια και στην καθαρότητα να τους στρώσει χαλί και να τους βάλει τα θεμέλια για μια πολύ δυνατή σχέση. Δε φοβήθηκαν να εκφραστούν, δεν ντράπηκαν να αφεθούν, δεν οριοθέτησαν τη συμπεριφορά τους.
Κάπως έτσι και χωρίς να το καταλάβουν, η εικόνα εκείνου που φάνταζε αδιάφορος κι άνευ σημασίας, άρχισε να γίνεται κομμάτι της καθημερινότητάς τους και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό που δεν άντεχαν στην απουσία του. Αντί να τους δένει η φωτιά του έρωτα, τους έφερε κοντά η οικειότητα, η προπορευόμενη φιλία, η αληθινή έκδοση του καθενός τους.
Είναι σαν να γεύτηκαν κατευθείαν τον καρπό χωρίς να μπουν στη διαδικασία να θαυμάσουν το δέντρο.
Ίσως γιατί το δέντρο δεν ήταν από εκείνα που προτιμούν, ή που θαυμάζουν όλοι. Κι όμως όταν ο καρπός αυτός τους έσκασε στο κεφάλι, ενώ δεν τους άρεσε η όψη του, μπήκαν στη διαδικασία να δοκιμάσουν τη γεύση του και να ανακαλύψουν την ποιότητά του. Έτσι απλά και χωρίς πολλές φανφάρες έδωσαν την ευκαιρία στον άνθρωπό τους να μπει στη ζωή τους και στην καρδιά τους.
Βλέπεις η γνωριμία δυο ανθρώπων μπορεί να γίνεται με τα μάτια, ίσως όμως δε θα έπρεπε να μένουμε τόσο στην επιφάνεια και στο περιτύλιγμα. Γιατί κι ο χρυσός δε βρίσκεται αν δε σκάψεις κι όταν τον βρίσκεις δε γυαλίζει από την αρχή. Ίσως μάλιστα βιαστείς να τον πετάξεις, θεωρώντας τον άχρηστο και βρόμικο.
Τι θα έλεγες όμως, αν έτσι για τη διαφορά, κάποια στιγμή έπαιρνες στα χέρια σου αυτό το ακανόνιστο κομμάτι που δε σου αρέσει και πολύ κι άρχιζες να το καθαρίζεις, να το περιποιείσαι και να το φροντίζεις, έτσι όπως θα έκανες για κάτι που γούσταρες εξαρχής.
Είσαι σίγουρος ότι θα έβγαινες χαμένος; Μήπως πολύ απλά θα κατέληγες κι εσύ να είσαι μια από εκείνες τις περιπτώσεις που ο άνθρωπός τους τελικά ήταν εκείνος που δεν τους άρεσε και πολύ;
Κι αν διστάζεις, σκέψου λίγο πόσο εύκολα χάνονται οι άνθρωποι μέσα στο πλήθος, εξαιτίας των φόβων τους ή των παρωπίδων τους. Κι επιτέλους ξεκόλλα απ’ τα καλούπια και τα πρότυπα που τόσο απόλυτα τοποθέτησες τα γούστα σου.
Συντάκτης: Μελίνα Αγγελάκη, Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
