Πίσω από το κυνήγι της δόξας και των χρημάτων, που ως έναν βαθμό ορίζουν την κοινωνική καταξίωση και στηρίζουν ανενόχλητα την κατασκευή κοινωνικών και ατομικών προτύπων, ώστε να μπορεί να υποστηριχθεί ο όρος «μάζα», δηλαδή ακέφαλο ανθρώπινο σύνολο χωρίς χαρακτηριστικά, υπάρχει ένα τεράστιο ενεργειακό κενό.
Όσο πιο εύκολα ικανοποιείται κανείς με το να δηλώνει κάποια – πιστοποιημένη- ιδιότητα, τόσο μεγαλύτερο είναι το κενό. Αυτό αποδεικνύεται με τις συγκρίσεις και την ενοχοποίηση του απέναντι, με την κακοποίηση εν τέλει γιατί αυτό το κενό πρέπει κάπως να γεμίσει.
Ίσως είναι συναισθηματικό, ίσως κενό σκέψης και ωφέλειας προς τον εαυτό και τον απέναντι. Είναι μάλλον λυπηρό.
Όπως έγραψε ο Απόστολος Παύλος «χωρίς αγάπη ένας είναι κύμβαλον αλαλάζον».
Όπως έγραψε και ο Αινστάιν στην κόρη του η αγάπη είναι που κινεί το σύμπαν.
Και η αγάπη κατά μια προσέγγιση σημαίνει είμαι πλήρης ή έτσι άκουσα κάποτε. Επειδή όμως μόνο να τείνει κανείς μπορεί προς τα εκεί και όχι να την έχει, καλό είναι να ψυχανεμίζεται αυτήν την κίνηση.
Ίσως είναι μια κίνηση προς την φωτεινότητα ή μάλλον προς μία πηγή φωτός που και αυτό είναι ένα ερωτηματικό. Η προσπάθεια επιφέρει πάντως κάποιο αποτέλεσμα.
Εξανθρωπίζει το αρχέγονο στοιχείο που κρύβεται μέσα μας. Μας ανεξαρτητοποιεί, με την έννοια ότι αν εγώ μπορέσω και βρω μέσα μου μια πηγή φωτεινότητας, κι αν έχω την τύχη να θέλω να αγαπάω και να προσπαθώ, να αγωνίζομαι γι αυτό, τότε δεν θέλω να κλέψω την δική σου πηγή.
Αυτόματα μπορεί η συνύπαρξη να γίνει δυνατή.
Είναι ένας πολυεπίπεδος αγώνας και πρώτα εύχομαι σε μένα την ίδια να τον αγωνιστώ με διάρκεια, δηλαδή να τον αγωνίζομαι σε σημείο που η διάκριση να μην έχει νόημα.
Δηλαδή να μπορώ να αγαπώ τον φιλικό και τον εχθρικό μου γείτονα, τον φίλο και τον εχθρό μου. Νομίζω ότι εκεί η ευτυχία ως μια διαρκής κινητικότητα δεν τελειώνει.
Σοφία Σαββίδου , healingeffect.gr
