Ρώτησες: Μ’αγαπάς;
Κι εγώ έγινα μια αγκαλιά ουρανός, για να κουρνιάσεις στο άπειρο της αγάπης.Για να μερέψει το άγριο χτυποκάρδι της αγωνίας και το θορυβώδες τρεχαλητό των σκέψεων.
Κοίταξες τριγύρω και ρώτησες:
Μ’αγαπάς;
Κι εγώ έγινα ήλιος, για να φωτίσω κόσμους μακρινούς και τόπους αλλοτινούς.Γνωση ξεχασμένη στ’αραχνισμένα ράφια της βιβλιοθήκης του νου σου.Να θυμηθείς,ότι η αγάπη βρίσκεται παντού και πάντα σε περιμένει να μαθητεύσεις κοντά της.
Έμεινες σκεφτική και ρώτησες:
Μ’αγαπάς;
Κι εγώ έγινα βροχή και κέντησα λουλούδια στο χορτάρι κι έχυσα τα χρώματα στους δρόμους τ’ουρανού, για να γίνεις δρόμος και η αγάπη να σε ντύσει με τα χρώματά της.
Ανοιγόκλεισες τα μάτια σου και ρώτησες:
Μ’αγαπάς;
Κι εγώ έγινα χαμόγελο στα χείλη και στόλισα τα πρόσωπα των ανθρώπων.Για ν’αναγνωρίζεις την αγάπη σ’όλες τις μορφές.Γιατί το αγαπημένο παιχνίδι της αγάπης είναι το κρυφτό.
Και τότε το χαμόγελο έγινε, κόσμημα πολύτιμο στα χείλη σου.
Με κοίταξες……..για πρώτη φορά και τώρα…….ρωτάς:
Μ’αγαπάς;
Κι εγώ έγινα Έ – ρωτας.Έγινα ήχος.Έγινα στ – ίχος.Και η αγάπη έγινε το τραγούδι μου.Και το τραγούδι μου είσαι…….εσύ!!!!
Γράφει η Ζωή Φωτάκη
