Όταν είμαστε μικρά παιδιά, αναγκαζόμαστε να συγχωρούμε. Για παράδειγμα, όταν ένα άλλο παιδί έπαιρνε το παιχνίδι μας, τον ανάγκαζαν να ζητήσει συγγνώμη και εμείς ήμασταν υποχρεωμένοι να την δεχτούμε.
Στην ενήλικη ζωή συμβαίνει το αντίθετο: πολλές φορές περιμένουμε μια συγγνώμη, αλλά τις περισσότερες φορές μάταια. Βέβαια, ακόμα και όταν οι άλλοι μας ζητούν συγγνώμη, δεν ξεχνάμε ποτέ τι μας έχουν κάνει και κουβαλάμε το βάρος αυτών των προσβολών για όλη μας την ζωή.
Και κάθε επόμενο λάθος κάνει αυτό το φορτίο μεγαλύτερο, αποτρέποντάς μας από το να ζήσουμε μια ευτυχισμένη ζωή. Υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να συγχωρήσουν ακόμα και εκείνους που δεν το αξίζουν, επειδή ξέρουν ότι: Μας βοηθάει να προχωρήσουμε. Το να μην συγχωρούμε σημαίνει, ότι κρατάμε κακίες, περιφρόνηση και δυσαρέσκεια. Με αυτόν τον τρόπο κρατάμε τον πόνο μέσα μας.
Ασχολούμαστε συνέχεια με τα γεγονότα του παρελθόντος που μας έβλαψαν παρά με τα ευχάριστα γεγονότα του παρόντος. Πρώτα από όλα, εμείς είμαστε που χρειαζόμαστε περισσότερο την συγχώρεση. Νομίζουμε, ότι η συγχώρεση αφορά εκείνον που μας έβλαψε ή μας πρόσβαλε.
Η αλήθεια, όμως, είναι ότι εμείς χρειαζόμαστε περισσότερο την συγχώρεση, για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε μπροστά και να μην ζούμε στο παρελθόν. Η συγχώρεση είναι για όλους.
Όχι μόνο για εκείνους που ζητάνε συγγνώμη. Οι δυνατοί άνθρωποι συγχωρούν ακόμα και εκείνους που δεν το αξίζουν, διαφορετικά η μνησικακία θα επηρεάσει άλλους ανθρώπους μέσα από την συμπεριφορά τους. Μπορεί να μετατραπεί σε τραύμα ή κόμπλεξ και να κάνει δύσπιστους τους ανθρώπους γύρω μας. Η συγχώρεση σημαίνει, ότι απελευθερωνόμαστε. Μόνο όταν συγχωρούμε, μπορούμε να συμφιλιωθούμε με το παρελθόν μας και να μην το αφήσουμε να καταστρέψει το μέλλον μας. Με την συγχώρεση φεύγει ο πόνος και δημιουργείται χώρος για καινούργια και χαρούμενα συναισθήματα.
