Τελικά εσείς που σκέφτεστε μια ζωή τι θα πει ο κόσμος, μάθαμε τί είπε;
Πληγώνει χρόνια τώρα τ’ αυτιά μας αυτή η φράση. Κι ακόμα περισσότερο την καρδιά μας. Γιατί σημαίνει ότι δε ζούμε όπως θέλουμε, αλλά όπως θέλουμε οι άλλοι να βλέπουν. Είναι το παραμύθι «και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα».
Και με αυτούς που δεν είχαν happy end ρε παιδιά τι γίνεται;
Γιατί είναι πραγματικότητα ότι όλες οι σχέσεις κι όλοι οι γάμοι δεν είναι βιώσιμοι κι ευτυχισμένοι.
Ίσως τελικά οι δράκοι κι οι κακές μάγισσες να είναι οι πιο αληθινοί χαρακτήρες στα παραμύθια. Κι όχι οι πρίγκιπες κι οι πριγκίπισσες, γιατί πλέον δεν κυκλοφορούν και πολλοί από δαύτους εκεί έξω. Υπάρχουν λοιπόν κι εκείνοι οι έpωτες που εξελίχθηκαν σε εργοστάσια παραγωγής τοξικών αποβλήτων. Αυτοί που καθημερινά δηλητηριάζουν τη χαρά του ενός ή και των δύο.
Ασυμφωνία χαρακτήρων, απιστία, ψυχολογική και σωματική βία.
Έχει σημασία το γιατί απέτυχαν; Σχέσεις από καιρό τελειωμένες, υπάρχουν μόνο στα χαρτιά και στα μάτια του κόσμου. Το χειρότερο όμως είναι ότι μέσα στο σπίτι, εκεί που δε βλέπει κανείς, διαιωνίζονται σε βάρος ενός ή και περισσότερων. Η γνωστή καραμέλα «μένουμε μαζί για χάρη των παιδιών μας» ή «δε διαλύεται έτσι εύκολα ένας γάμος» είναι η πιο αισχρή δικαιολογία. Οι προβληματικές σχέσεις δημιουργούν κατεστραμμένους γάμους και ψυχολογικά κατεστραμμένα παιδιά.
Όπως εξίσου δεν υφίσταται χαρούμενος γάμος και χαρούμενο παιδί χωρίς χαρούμενο ζευγάρι.
Χρόνιες δυσαρμονικές σχέσεις ισοπεδώνουν γάμο και παιδιά. Μάλιστα για χάρη αυτών είναι που αξίζει να χωρίζουν οι άνθρωποι. Γιατί όταν παντρεύτηκαν υποσχέθηκαν αμοιβαία αγάπη κι αφοσίωση. Γιατί τη στιγμή που έκαναν παιδιά υποσχέθηκαν το ίδιο και σε αυτά. Κι όταν αυτή η συνθήκη πάψει να υπάρχει τότε ποιο είναι πιο επώδυνο; Ο χωρισμός ή η παραμονή σε μία αποτυχημένη σχέση; Ποτέ ο ένας δεν μπορεί να στηρίξει σχέση που φτιάχτηκε για δύο. Συνάμα, όταν φορτώνει κανείς το βάρος της ευτυχίας του στον σύντροφο ή τα παιδιά του, τους γεμίζει ενοχές.
Συνάμα, σκεφτείτε πόσο στρεβλά πρότυπα δημιουργεί στα παιδιά για τις σχέσεις και τα φύλα ένα αποτυχημένο γονικό πρότυπο. Κανένα παιδί που έβλεπε τη σχέση των γονιών του να διαλύεται καθημερινά μπροστά στα μάτια του δε θα μπορέσει να πιστέψει στο γάμο και την ουσία του. Δύσκολα θα επιδιώξει ως ενήλικας τη συμβίωση, καθώς τη βίωσε σαν συμβιβασμό και καταπίεση. Κι ακόμα χειρότερα, βιώματα ψυχολογικής και σωματικής βίας δημιουργούν θύματα και θύτες τέτοιων αρρωστημένων συμπεριφορών.
Γιατί ευτυχώς για κάποιους και δυστυχώς για κάποιους άλλους, το βίωμα είναι το μέτρο για ό,τι σκεφτόμαστε και κάνουμε. Η οικογένεια είναι αυτή που μας προσδιορίζει θετικά ή αρνητικά ως άτομα. Μπορεί να δημιουργήσει ανθρώπους άρτιους ή ψυχολογικά ανάπηρους. Είναι το σημαντικότερο σημείο αναφοράς στη ζωή για να υποβιβάζεται και να ευτελίζεται από ανθρώπους που ξέχασαν να αγαπούν και να σέβονται. Γιατί αυτή είναι η βάση της συνύπαρξης κι οτιδήποτε πέρα από αυτό είναι συμβιβασμός κι υποκρισία. Η στρουθοκαμηλίστικη επιμονή σε σχέσεις που είτε είναι πλέον φορτικές κι οδυνηρές είτε εντελώς αδιάφορες, μόνο δυστυχία φέρνει. Κι όπως η χαρά, έτσι κι η μιζέρια είναι μεταδοτική.
Παντρεύομαι και κάνω παιδιά συνεπάγεται διπλή ευθύνη. Πρώτον απέναντι στο σύντροφό μου και δεύτερον απέναντι στους ανθρώπους που θα φέρω στον κόσμο. Ευθύνη να τους εξελίσσω, αλλά να εξελίσσομαι και να γίνομαι καλύτερος κι εγώ χάρη σε αυτούς. Συνεπώς τι καλό μπορεί να υπάρξει σε σχέσεις, γάμους κι οικογένειες που έχουν αποποιηθεί αυτής τους της ευθύνης κι υπάρχουν μόνο στο όνομα;
Λιτά και κυνικά: τίποτα.
Τα παιδιά δεν είναι ο από μηχανής θεός που θα σώσει μια σχέση, μην ξεγελιέστε. Το να αρνείσαι να δεις την πραγματικότητα δε σημαίνει ότι δεν είναι εκεί. Αν το πρωί που ξυπνάς και το βράδυ που κοιμάσαι δε νιώθεις τυχερός και γεμάτος για αυτόν που μοιράζεσαι το κρεβάτι σου, τότε το πρόβλημα ξαπλώνει ακριβώς δίπλα σου. Αυτός που θεωρεί εαυτόν τακτοποιημένο και βολεμένο σε μια τέτοια ξένη ζωή, καλά κάνει και δεν ευτυχεί. Γιατί την ευτυχία τη διεκδικείς, δε σου παρέχεται.
Κείμενο: Ελευθερία Παπαναστασίου – pillowfights.gr
