Κραυγάζεις μέσα στη σιωπή σου
κι η σιωπή γίνεται κραυγή και σε τυλίγει…
σε παρασέρνει σαν ανεμοστρόβιλος
που τα καταστρέφει όλα στο πέρασμά του…
έχεις διαλυθεί…έχεις αποσυναρμολογηθεί και ακόμα επιμένεις!
Τί επιμένεις μάτια μου;
Κανείς δεν παρατά την καλοπέραση του για να κυνηγά χίμαιρες και φαντάσματα!
Πάρτο επιτέλους χαμπάρι!
Ξεκόλλα!
Μην κρίνεις απ’ τον εαυτό σου!
Εσύ ανήκεις στους λίγους!
Δεν θυσιάζονται όλοι στο βωμό του έρωτα!
Ο έρωτας θέλει κότσια και δεν διαθέτουν όλοι!
Ο έρωτας φοβίζει…
κι’ όταν ο αλλος είναι φοβισμένος δεν μπορεί ν’ αντιδράσει…μουδιάζει!
Κανε την κραυγή σου τραγούδι και προχώρα!
Οι αγάπες ειναι γι’ αυτούς που τολμούν και όχι για ανθρωπάκια περιοπής!
Ζήσε για σένα επιτέλους!
Ο καθένας επιλέγει και παίρνει αυτό που του αξίζει και σένα σου αξίζουν πολλά!
Αυτοί που άξιζαν μένουν τους δε άλλους απλά τους χαιρετάμε!
Αγάπα τον εαυτό σου γιατί κανείς αλλος δεν μπορεί να το κάνει για σένα!
Άλλωστε αύριο ξημερώνει μια άλλη μέρα!
Φιλιώ Ροτσίδου – loveletters.gr
