Ξύπνησα από ένα περίεργο όνειρο, δεν θυμάμαι και πολλά, αλλά αφορούσε ένα πρόσωπο που κάποτε σήμαινε πολλά για εμένα και τώρα μου είναι εντελώς ξένο.
Δεν έχει σημασία αν ήμασταν μόνο φίλοι ή αν είχαμε δεσμό, δεν έχει νόημα ο τίτλος της σχέσης αλλά ότι τελικά αυτό που κράτησα από αυτό το άτομο ήταν η πλήρης απογοήτευση στο τέλος από τα γεγονότα που μεσολάβησαν και έγιναν αυτά που το εκθρόνισαν από το βάθρο της εκτίμησης μου με αποτέλεσμα την αποδόμηση της ιδανικής εικόνας που περίτεχνα είχε δημιουργήσει ως αληθινή και που ξαφνικά έπεσε σαν χάρτινος πύργος.
Ξύπνησα με μια περίεργη γεύση στο στόμα και την απορία γιατί να το δω. Μοιάζουν έτη φωτός να έχουν περάσει από τότε που μετά από ότι συνέβη, είναι σαν να έπεσε πέπλο αποξένωσης και παντελούς αδιαφορίας.
Μου έκανε εντύπωση που το είδα έστω και σε ένα όνειρο, είχα καιρό να το σκεφτώ και πλέον συνειδητοποίησα ότι δεν έχω κανένα πια συναίσθημα.
Τα συναισθήματα άλλωστε δεν τα ορίζουμε εμείς, την γέννηση τους και την ένταση τους, την ορίζει κάτι αόρατο που δεν μας δίνει λογαριασμό ποτέ σε τι θα δώσει προτεραιότητα.
Ποιος είναι αυτός άλλωστε που θα ισχυριστεί ότι είναι ο κυρίαρχος των συναισθημάτων του; Ακόμα κι αν τα εγκλωβίσει, αυτά θα σκάψουν υπόγεια και θα βρεθούν μπροστά του χωρίς να τα περιμένει.
Αν πριν από καιρό με ρωτούσε κάποιος ποιο είναι το πιο δυνατό συναίσθημα που μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος, θα ήταν ανάμεσα στο πάθος, τον έρωτα, την αγάπη, την φιλία, τον θυμό ή τον πόνο. Τώρα όμως καθώς συλλογιζόμουν τι θα μπορούσε να είναι δυνατότερο, σαν αναλαμπή μου ήρθε το ξενέρωμα!
Ναι κι όμως! Αυτό το συναίσθημα που υπερνικάει σε δύναμη όλα τα άλλα! Σαν να πέφτει παγετός και δεν αφήνει τίποτα ν’ανθίσει! Όπου περάσει τα καίει όλα. Είναι το συναίσθημα που έρχεται πάντα ακάλεστο αλλά διαβρώνει τα πάντα. Δεν αφήνει το περιθώριο για το παραμικρό σκίρτημα. Ούτε καν αυτό του θυμού! Μονάχα απαξίωση. Κοιτάς αδιάφορα και προσπερνάς.
Ούτε δάκρυ, ούτε νεύρα, ούτε διάθεση για εξηγήσεις, ούτε καμία επαφή. Το απόλυτο κενό συναισθημάτων. Ξενέρωμα ίσον με απόλυτη διαγραφή. Ένα format αισθήσεων και αναμνήσεων. Ακόμα κι αν θυμάσαι, είναι εικόνες με δίχως γεύση, αρώματα και χρώματα. Μία απλή απαρίθμηση γεγονότων που κάποτε έζησες σε x χρόνο και τόπο με κάποιο άτομο που θυμάσαι αμυδρά τι σας ένωνε τότε.
Πραγματικά με το ξενέρωμα να κυριαρχεί δεν μπορούσα να νιώσω το παραμικρό! Όσο κι αν θα ήθελα να δώσω κι άλλη ευκαιρία μετά από ότι προέκυψε, δεν το ένιωθα να το κάνω! Σιχαίνομαι τις φράσεις-κλισέ όπως γυαλί που σπάει δεν ξανακολάει όμως αν ο χρόνος γυρνούσε στην αρχή και θα έπρεπε να του είχα δώσει μια συμβουλή θα ήταν “Πρόσεχε μην πέσεις στα μάτια μου, γιατί εκεί που σε είχα δεν θα ξαναεπιστρέψεις”.
Γεωργία Τζανάκη via loveletters.gr
