Διήγημα για τη θάλασσα
Μια μέρα θα καταλάβεις γιατί έπρεπε να γίνει έτσι. Έπρεπε να φύγει πριν αφήσει αυτό που νιώσατε να ξεθωριάσει, να εξατμιστεί, να γίνει σκόνη. Προτίμησε να πληγωθεί και ίσως να πληγώσει, πάρα να γίνετε μια χλιαρή, πληκτική καθημερινότητα. “Η αγάπη από πλήξη – η πιο πληκτική εκδοχή της πλήξης”.
Σου άνοιξε τη καρδιά της, δεν σου έκρυψε τίποτα. Έπεσε στα μάτια σου, αλλά συγχρόνως πλησίασε τόσο κοντά στη ψυχή σου. Την ένιωσες. Ήταν πάντα όμως ο εαυτός της σε όλες τις αντιφάσεις της.
Σου είχε πει μια φορά πως δεν μπορείς να περιμένεις λογική και σταθερότητα από αυτήν. Είναι σαν την θάλασσα. Ή μπαίνεις μέσα και ρισκάρεις να βουλιάξεις, ή κάθεσαι στην στεριά. Δεν υπαρχή μέση λύση.
Στην θάλασσα δεν υπάρχουν σταθερά. Είναι γαλήνια μια μέρα, σε χαϊδεύει και σε δροσίζει. Σε ηρεμεί και διεισδύει στη ψυχή σου. Άλλη μέρα είναι γκρίζα, άγρια και επικίνδυνη. Μπορείς να πνιγείς στα κύματά της ή να σε απορουφήσουν τα υπόγεια ρεύματα.
Την θάλασσα δεν την αλλάζεις, σε αλλάζει αυτή αν τύχει. Ούτε να τη δαμάσεις μπορείς. Ακόμα και στην ακτή να μείνεις να αγναντεύεις, απλώνει χέρια αόρατα η υγρασία της.
Από τη θάλασσα δεν μπορείς να πίες όσο και αν δίψας, γιαυτό πάξε ένα ποτάμι για να σβήσεις τη δίψα.
Στη θάλασσα δεν μπορείς να γυρίσεις, να φεύγεις, να έρχεσαι, διότι κυλάει μέσα σου.
Nina Ivanova – loveletters.gr
