Τι αλλάζει; Η σχέση με τον εαυτό μας και τους φίλους μας, ο εγωισμός μας, η επικοινωνία, ακόμα και τα γούστα μας
Όσον αφορά τις σχέσεις, συνήθως έχουμε δύο βασικές κατηγορίες ανθρώπων. Από τη μία, έχουμε εκείνους που μοιάζει να μένουν ελάχιστα μόνοι τους και απλώς μεταπηδούν από τη μία σχέση στην επόμενη. Από την άλλη, έχουμε αυτούς που –για τους δικούς του λόγους ο καθένας– με το τέλος μίας σχέσης περνάει ένα αρκετά μεγάλο διάστημα μέχρι να μπουν σε μία άλλη. Ειδικά για τους δεύτερους, οι αλλαγές στον τρόπο ζωής είναι ιδιαίτερα αισθητές όταν μετακινούνται από τη ζωή των ελεύθερων σε αυτή των δεσμευμένων. Αν αυτές θα είναι καλές ή κακές, εξαρτάται από τους ίδιους και από την ποιότητα της σχέσης.
Οι αλλαγές στον τρόπο ζωής μας όταν μπαίνουμε σε σχέση
Οι έξοδοι με φίλους
Όχι, δεν θα ξεγράψουμε τους φίλους μας επειδή μπήκαμε σε σχέση. Δεν μπορούμε, όμως, να τους βλέπουμε και με την ίδια συχνότητα. Στη ζωή μας τώρα υπάρχει ένας άνθρωπος που σίγουρα θέλουμε να βάλουμε στο πρόγραμμα της κάθε εβδομάδας μας και αναγκαστικά αυτό ισοδυναμεί με το ότι κάποιος άλλος θα ριχτεί. Παράλληλα, αυτό σημαίνει ότι με κάθε πρόταση για έξοδο αυτόματα στο μυαλό μας αρχίζουν και γίνονται υπολογισμοί για το αν αυτή θα μας «κλείσει» το μοναδικό πιθανώς κοινό κενό στο πρόγραμμα το δικό μας και του συντρόφου μας.
Η λύση για να είναι όλοι ευχαριστημένοι; Να πιεστούμε λίγο παραπάνω. Ναι, ας έχουμε στάνταρ όσο χρόνο θέλουμε για τη σχέση μας μέσα στη βδομάδα, αλλά την ίδια στιγμή να είμαστε πρόθυμοι να ξεβολευτούμε για τους φίλους μας, να ξυπνήσουμε ένα πρωινό λίγο νωρίτερα, να τους δούμε ένα βράδυ κι ας είμαστε κουρασμένοι από τη δουλειά και κάποια μέρα ας βγούμε και όλοι μαζί με τον σύντροφό μας και εκείνους.
Ο χρόνος για τον εαυτό μας
Η σχέση μας, σε συνδυασμό με την προσπάθεια να μην παραμελήσουμε τους φίλους μας, έχει ως επακόλουθο να μας μένει περιορισμένος χρόνος για τον εαυτό μας. Ειδικά όσο η σχέση προχωράει και είναι πιθανότερο να περάσεις και ολόκληρες μέρες συνεχόμενα μαζί με τον σύντροφό σου στο σπίτι σου ή στο σπίτι του. Αν μιλάμε για μία σχέση πραγματικά καλή και τα συναισθήματα βρίσκονται ακόμα στο «φουλ», έτσι κι αλλιώς εμείς οι ίδιοι δεν αναζητάμε τόσο πολύ χρόνο να μείνουμε μόνοι. Ωστόσο, όταν έχουμε όντως οικειότητα με τον σύντροφό μας, το ότι είμαστε μαζί -ακόμα και όλη την ώρα- δεν σημαίνει ότι δεν κάνουμε πράγματα που μάς αρέσουν ατομικά, όπως να διαβάσουμε ένα βιβλίο την ώρα που εκείνος προτιμάει να δει τηλεόραση.
Η συναισθηματική μας έκφραση
Αλλά και η γενικότερη επικοινωνία μας. Ιδιαίτερα αν γενικά είσαι κλειστός άνθρωπος που δεν μοιράζεται εύκολα τις σκέψεις και τα συναισθήματά του, θα καταλάβεις σίγουρα την αλλαγή. Δεν θα ξεκινήσεις με το καλημέρα σας να λες όλα σου τα εσώψυχα στον σύντροφό σου, αλλά σταδιακά θα παρατηρείς τον εαυτό σου να λέει όλο και περισσότερα. Η σχέση μας γίνεται μέρα με τη μέρα ο άνθρωπος στον οποίο θέλουμε να λέμε τα πάντα, ακόμα και το πιο χαζό ή μικρό πράγμα που μας νευρίασε ή μας έκανε να γελάσουμε μέσα στη μέρα. Στην αρχή φαίνεται τρομαχτικό, νιώθουμε ότι εκθέτουμε τον εαυτό μας και δεν ξέρουμε πόσο δεχτικός θα είναι ο άλλος σε ό,τι του λέμε, αλλά στην πορεία γίνεται σχεδόν οργανικά.
Δεν υπάρχουμε πια μόνο εμείς
Ευελπιστούμε ότι από πριν μπούμε βρούμε τον σύντροφό μας μάς ενδιέφεραν σε έναν βαθμό οι υπόλοιποι άνθρωποι και δεν ήμασταν η προσωποποίηση του εγωισμού. Στην σχέση, όμως, υπάρχει μία μεγιστοποίηση αυτού. Τουλάχιστον σε μία υγιή σχέση. Όταν πραγματικά θέλουμε να είμαστε με τον άλλον, μαθαίνουμε ότι το να κερδίσουμε σε μία διαφωνία ή το να γίνει το δικό μας, έχει πολύ μικρότερη σημασία από το να έρθουμε σε ρήξη με τον άνθρωπό μας για κάτι στην πραγματικότητα αμελητέο. Ακόμα περισσότερο, αν πρόκειται για διαφωνία τύπου πού θα πάμε διακοπές ή ποια ταινία θα δούμε, συνειδητοποιούμε ότι το ουσιαστικό στο τέλος τέλος είναι το ότι κάνουμε κάτι με τον σύντροφό μας.
Το εγώ μας φεύγει σε ένα ακόμα επίπεδο. Όσο κι αν νοιαζόμαστε κάποιους ανθρώπους στη ζωή μας, είναι λίγοι εκείνοι με των οποίων τη χαρά ή τη λύπη, αισθανόμαστε σαν να είναι δικές μας. Ένας από αυτούς τους ανθρώπους γίνεται και ο σύντροφός μας, με τα πράγματα που συμβαίνουν στη ζωή του να έχουν ξαφνικά -τουλάχιστον συναισθηματικό- αντίκτυπο στη δική μας ζωή. Πράγμα που έχει τη βάση του στο πολύ απλό ότι χαιρόμαστε όταν βλέπουμε χαρούμενο τον άνθρωπό μας και στεναχωριόμαστε όταν τον βλέπουμε λυπημένο.
Συνήθειες και γούστα
Δεν είναι μύθος ότι τα ζευγάρια σταδιακά μοιάζουν όλο και περισσότερο. Είναι φυσικό. Περνάς χρόνο μαζί με τον άλλον και, αν πραγματικά σε ενδιαφέρει, δοκιμάζεις πράγματα και συνήθειες δικές του. Αυτό μπορεί να καταλήξει και αρνητικά, στην περίπτωση που σε κάθε σου νέα σχέση μοιάζεις να «διαγράφεις» τη δική σου προσωπικότητα και να αφομοιώνεις πλήρως του συντρόφου σου, χάνοντας κάθε αίσθηση δικής σου άποψης.
Μπορεί, βέβαια, να είναι θετικό. Θαυμάζουμε τον σύντροφό μας και προσπαθούμε να υιοθετήσουμε τα στοιχεία του που δημιουργούν αυτόν τον θαυμασμό ή εκείνα που αγαπάμε σε εκείνον ή ακόμα και αυτά που νιώθουμε ότι θα τον κάνουν χαρούμενο. Στον βαθμό πάντα που δεν καταλήγουμε να αλλοιώνουμε τη δική μας προσωπικότητα. Ανακαλύπτουμε ταινίες, μουσική, βιβλία που μέχρι τώρα αγνοούσαμε, βγαίνουμε σε μέρη που ούτε καν υποψιαζόμασταν παλιότερα ότι θα μας άρεσαν, δοκιμάζουμε πράγματα που ίσως σνομπάραμε ή φοβόμασταν και ενστερνιζόμαστε ιδέες και αντιλήψεις του που μας ταιριάζουν, αλλά ποτέ πριν δεν είχαμε σκεφτεί.
Με πληροφορίες από Lookmag
