Οι άνθρωποι είμαστε περίεργα πλάσματα. Δεν ξέρουμε τι νιώθουμε, όταν ξέρουμε φοβόμαστε κι όταν ξεπεράσουμε τους φόβους μας το μετανιώνουμε. Και μέχρι να παλέψουμε για όσα νιώθουμε, απομακρυνόμαστε και πληγώνουμε ό,τι καλό μας λάχει στη ζωή μας. Όποιο ενδιαφέρον, έpωτα ή αγάπη δεχτούμε την επεξεργαζόμαστε κι άμα δεν την
αντέξουμε, υποχωρούμε απ΄ τον φόβο της πληγής, της ανταπόδοσης -της όποιας συνέχειας.
Και οι άνθρωποι φεύγουν, πάντα φεύγουν, ό,τι και να σου πουν στην αρχή. Μόλις τους τα δώσεις όλα, τους πεις τα πάντα, γίνεις δεδομένος για τα μήκη και τα πλάτη τους. Μόλις δουν ότι δεν έχεις κάτι άλλο να τους δώσεις, ή μόλις πιεσθούν απ’ τη καθημερινότητα, τη συνήθεια ή την αγάπη σου. Τα «πάντα» δε τα διαχειρίζεσαι τόσο εύκολα. Τα «λίγα» είναι πιο ευνοϊκά. Στριμώχνονται σε καθημερινότητες, σε λίγες ώρες, λίγα λεπτά, δεν απαιτούν εξηγήσεις, δίνουν, παίρνουν και δεν απαιτούν αναλογίες και ισότητες, παρά λίγο χρόνο και δύο-τρία φιλιά.
Και φεύγουν, ύστερα ξανάρχονται και ξαναφεύγουν. Επαναλαμβάνουν συμπεριφορές, το μετανιώνουν και το ξανασκέφτονται, φέρονται επιπόλαια με «θέλω» που κινούνται στον άξονα του εαυτού τους. Εγωισμοί μεγαλύτεροι απ’ το συναίσθημά τους. Αυτοί είναι που τους ωθούν σε μετάνοιες και λάθη και πισωγυρίσματα. Γιατί ύψωσαν πολύ ψηλά την εικόνα για το εαυτό τους και προσπαθούν να σκαρφαλώσουν συνεχώς για να τη φτάσουν. Μην ανησυχείς, θα τους γκρεμιστεί πολύ εύκολα, αν το θελήσεις.
Μα να ξέρετε, δε φταίνε αυτοί. Αυτοί έμαθαν έτσι. Να μη νοιάζονται, να πληγώνουν και να πράττουν χωρίς να σκέφτονται τίποτα και κανέναν. Έμαθαν ποτέ να μην τους πονάνε οι άλλοι και γι΄ αυτό αποφεύγουν να δεθούν και να δοθούν. Για να μπορούν να φεύγουν και να γυρνάνε, ανάλογα με τα κέφια τους και τις συνθήκες. Μα έτσι φέρονται σε όσους ξέρουν ότι θα είναι πάντα εκεί. Σε αυτούς που έδωσαν ξεκάθαρα μηνύματα της πρόθεσής τους να μείνουν, σε αυτούς που τους θέλησαν πραγματικά και που βασίζονται σε αυτήν την αμείωτη θέληση για τις επιστροφές τους. Αλλά γνωρίζουν ότι όλα τα άτομα δε θα υπάρξουν έτσι. Δεν είναι όλοι φτιαγμένοι να συγχωρούν, να δέχονται πίσω, να ξεπερνούν καταστάσεις και λόγια.
Κι αυτό σε εξαίρετες περιπτώσεις και σε πραγματική περίπτωση μετάνοιας είναι καλό κι απαραίτητο για να μη χάνεις άτομα σημαντικά από κοντά σου. Όταν όμως δέχεσαι χωρίς δισταγμό κάθε προβληματική συμπεριφορά και ανέχεσαι οποιοδήποτε είδος υποτίμησης του είναι σου δεν πρόκειται για ευλογία στις ανθρώπινες σχέσεις, αλλά κατάρα. Κατάρα να τα δέχεσαι όλα, κατάρα να βάζεις κάποιον άλλον πάνω από τον εαυτό σου και την ψυχική σου διαύγεια. Κατάρα να σε θεωρείς λίγο για κάποιον που δε σε προτιμά, για κάποιον που δεν είσαι η πρώτη και μοναδική του επιλογή.
Γιατί πίστεψέ με, αν θεωρείς εσύ τον εαυτό σου κατώτερο για κάποιον άνθρωπο, εκείνος θα το θεωρήσει πρώτος! Αν γίνεσαι μόνος σου το θύμα, μην αναρωτιέσαι για τις συμπεριφορές των υπολοίπων. Οι συμπεριφορές είναι ανάλογες και ανταποδοτικές. Αν εσύ δε σε εκτιμάς για να βάζεις όρια, τότε οι άλλοι δε θα περιοριστούν, θα σε πατήσουν με την ίδια ευχέρεια, που εσύ ο ίδιος τους έδωσες το δικαίωμα.
Κάπου εδώ θεμελιώνεται και η αξία του εγωισμού. Αυτού του εσωτερικού τοίχους που ανυψώνει τον αυτοσεβασμό και διαλύει την έλλειψη σεβασμού. Αυτού του μαγικού τρόπου να αποκρούεις λανθασμένες συμπεριφορές, λόγια και πράξεις που δεν αξίζουν σε άτομα που αγαπούν πολύ, που νοιάζονται πολύ. Που προσφέρουν ένα «πολύ», πολλαπλάσιο απ’ ότι αντέχουν οι περισσότεροι.
Πολλές φορές δεν το κατανοείς. Ότι προσφέρεις όσα άλλοι επιθυμούν και αξίζουν τρελά, σε αυτούς, που σε εκμεταλλεύονται και δεν τους ενδιαφέρεις καν. Σε αυτούς που η αλαζονεία και η έπαρσή τους σε τοποθέτησε σε πλαίσια ασφαλή κι σε κατοχύρωσαν εκεί σαν σιγουράκι τους- ενώ αυτοί προχώρησαν με τη ζωή τους, έχοντας εσένα, σαν δικλείδα ασφάλειας σε όποια περίπτωση. Εσένα, που τους προσφέρεις τα πάντα, μα αυτό το «πάντα», εν τέλει σε καθήλωσε ως και το θύμα της υπόθεσης.
Αντέδρασε. Σταμάτα να είσαι αυτός που περιμένει, γίνε αυτός που πράττει. Βγάλε από μέσα σου τον έpωτα γι’ αυτούς -δεν το αξίζουν και ‘συ σίγουρα αξίζεις καλύτερα- ξερίζωσέ τον τόσο δυνατά που ούτε πόνο δε θα νιώθεις πλέον απ΄ το πολύ το μούδιασμα. Άπονα κι ανέκφραστα προχώρησε λοιπόν. Θα σου πάρει καιρό, προσπάθεια και σίγουρα δεύτερες και τρίτες σκέψεις. Μα μη διστάζεις ποτέ μπροστά στην αλλαγή. Μπροστά στην αρχή για περισσότερη αυτοεκτίμηση. Είναι μια καλή αρχή να θυμάσαι. Να θυμηθείς ότι αξίζεις τα πάντα και ποτέ να μη συμβιβαστείς με τίποτα λιγότερο απ’ αυτό.
Και θα έρθει εκείνη η μέρα. Της λύτρωσης, που για άλλη μια φορά, θα γυρίσουν. Αδιάφορα θα σε ξαναπλησιάσουν, θα ταραχτείς, θα διστάσεις -μα θα το κάνεις. Θα τους διώξεις μακριά απ’ τη ζωή σου. Δε θα το κάνεις αναγκαστικά, αλλά πια δε θα νιώθεις τίποτα, ούτε γι’ αυτούς, μα ίσως και γενικά. Θα είναι σαν να μην έζησες τίποτα, ίσως. Μα για πρώτη φορά θα νιώσεις μια ετοιμότητα. Μπορεί να μην είσαι έτοιμος ποτέ για να το αντιμετωπίσεις πλήρως, μα θα είσαι για να πας παρακάτω τη ζωή σου, όσο και αν άσκοπα την καθυστέρησες. Μην αργείς άλλο.
Συντάκτης: Χριστίνα Καρυοφυλλίδου – https://www.pillowfights.gr/
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
