Κατά καιρούς συναντώ ανθρώπους που αισθάνονται τόσο κενοί μέσα τους αλλά στην προσπάθειά τους να μην φανερωθούν οι αδυναμίες και τα πάθη τους, τις στολίζουν τόσο πολύ που στο τέλος καταλήγουν να σχολιάζονται και να κατακρίνονται από τους γύρω τους.
Την ίδια στιγμή όμως που εκείνοι είναι πεπεισμένοι ότι μπόρεσαν να ξεγελάσουν και να κρύψουν τα πραγματικά τους συναισθήματα , οι υπόλοιποι βλέπουν κι διακρίνουν σε αυτούς τα όσα πραγματικά τους πονάνε.
Είναι ωραίο πράγμα να έχεις την προσοχή όλων επάνω σου, αλλά να την έχεις όταν αυτή αποπνέεται από σεβασμό και εκτίμηση για το πρόσωπο σου.
Μια προσοχή γεννημένη από την ανιδιοτέλεια και την ειλικρίνεια που πηγάζεις σαν άνθρωπος. Μια προσοχή που γεννιέται όταν κάποιος προσφέρει στους συνανθρώπους του και ξεχωρίζει για τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του.
Καλώς η κακώς, ας μη ξεγελιόμαστε όταν κάνουμε κάτι αξιόλογο, επιζητάμε μια επιβεβαίωση, μια σφραγίδα από τους άλλους. Επιζητάμε κάποιες φορές να γινόμαστε το επίκεντρο του σύμπαντος για να νιώσουμε ικανοποίηση για τις πράξεις μας. Κι έπειτα αφού τα βάζουμε μετά κάτω όλα αυτά, συνειδητοποιούμε στο τέλος, πως δεν χρειαζόμαστε κανέναν και τίποτα για να διαπιστώσουμε πως πετύχαμε κάτι ή έστω διακριθήκαμε. Αλλά μέχρι να καταλήξουμε σε αυτό το συμπέρασμα αναμένουμε το χειροκρότημα.
Απλά υπάρχουν και μερικοί που είναι στο αίμα τους να ξεχωρίζουν και να τραβάνε όλα τα βλέμματα επάνω τους. Είναι στο αίμα τους να επιζητάνε μια ζωή τρόπους που θα τους κάνουν να διαφοροποιηθούν από τους άλλους.
Γι’ αυτούς το χειροκρότημα είναι τρόπος ζωής, με αποτέλεσμα η παράσταση τους ποτέ να μην τελειώνει. Με αυτόν τον τρόπο έχουν ανάγκη να νιώθουν πως αξίζουν, πως έχουν σημασία και ύπαρξη. Πιστεύουν πως προκαλώντας πάντα τις εντυπώσεις θα μπορέσουν να κλείσουν οι πληγές και τα κενά τους.
Μα δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα. Κανένας δεν μπορεί να σου γεμίσει κανένα κενό αν εσύ ο ίδιος δεν αντιμετωπίσεις τον εσωτερικό σου κόσμο. Με τον να γίνεσαι περίγελος και τροφή για σχολιασμό δεν θα γιατρευτούν οι πληγές σου. Ξέρω πως κάποιοι ξεσπάνε έτσι γιατί έχουν την ανάγκη να αισθανθούν πως κάποιος ασχολείται και μαζί τους. Πως κάποιος τους δίνει λίγη σημασία.
Μα έτσι όμως αμαυρώνουν την εικόνα τους χωρίς λόγο. Κανένας δεν χρειάζεται επιβεβαίωση και προσοχή για να μάθει ότι αξίζει. Και είναι λυπητερό να βλέπεις ανθρώπους που επιδίδονται σε αυτήν την τέχνη που λέγεται προσοχή ,να χαραμίζονται και να επικρίνονται, ενώ την ίδια στιγμή προσπαθούν να καλύψουν άλλα πιο σοβαρά προβλήματα από αυτά που δείχνουν στην πραγματικότητα πως έχουν.
Οι πράξεις μας έχουν φωνή και μιλάνε. Γι’ αυτό καλύτερα αυτά να κάνουν φασαρία παρά εμείς να φωνάζουμε χωρίς να έχουμε κάνει το οτιδήποτε.
Καλή και η προσοχή, καλός και ο σεβασμός, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι να κάνουμε πράγματα πρώτα για τον εαυτό μας. Αν εμείς σεβαστούμε τον εαυτό μας, τότε μια ζωή θα μας σέβονται και οι άλλοι. Είναι μεγάλη κουβέντα αυτή και έχει αποδειχθεί αληθής και στην πράξη. Κανένας που τράβηξε την προσοχή δίχως να κάνει τίποτε το σπουδαίο δεν κέρδισε τον σεβασμό. Απλά έκλεψε μερικά βλέμματα και σχόλια κι έπειτα εξατμίστηκε στον χρόνο.
Ο σεβασμός όμως γεννιέται, καλλιεργείται και μένει για πάντα στην ζωή μας.
Ο άνθρωπος πρέπει να μάθει να στηρίζει τις επιλογές του, όποιες κι αν είναι αυτές. Εξάλλου δεν γίνεται όλοι να θέλουν τα ίδια. Πρέπει να μάθει να παλεύει σιωπηλά και την δύναμη του να την δείχνει με τις πράξεις του. Κανένας άνθρωπος που πάλεψε και αγωνίστηκε, που πρόσφερε και βοήθησε, δεν πήγε χαμένος.
Οι άνθρωποι, είμαστε οι μεγαλύτεροι κριτές και ξέρουμε να διακρίνουμε το καλό από το κακό, το αληθινό με το ψεύτικο. Ξέρουμε να διαβάζουμε τον άλλον, όπως ξέρουμε επίσης και να τον κρίνουμε κιόλας όταν οι επιλογές του δεν είναι συμβατές με τον χαρακτήρα του.
Ξέρουμε ποιος πραγματικά αξίζει τον σεβασμό μας και ποιος αναζητά την προσοχή μας. Γι’ αυτό ενώ τα γνωρίζουμε όλα αυτά ακόμα απορώ γιατί υπάρχουν εκεί έξω τόσοι άνθρωποι που ακόμη υποδύονται τον τσαρλατάνο και ζητιανεύουν ένα κομμάτι της προσοχής μας για να νιώσουν λίγο σημαντικοί;
Μην Χάσετε: Άν έχεις χαμηλή αυτοεκτίμηση δεν μπορείς να κάνεις ευτυχισμένο κανέναν άλλον!!
Μήπως μας λείπει τελικά λίγη αγάπη και συμπόνια;
Της Ασημίνας Μάνου
