Κάθε μήνα και μια νέα, «επαναστατική» εξέλιξη στην generative AI, που υποτίθεται ότι θα αλλάξει για πάντα μια ολόκληρη βιομηχανία. Αυτή τη φορά, η Microsoft παρουσίασε το Muse, ένα εργαλείο «gameplay ideation» που βαφτίστηκε ως το πρώτο Wham (World and Human Action Model). Σύμφωνα με τη Microsoft, το Muse θα κάνει πιο γρήγορη και πιο οικονομική τη διαδικασία ανάπτυξης video games, δίνοντας στους developers τη δυνατότητα να πειραματιστούν με AI-generated gameplay videos.
Πώς λειτουργεί; Το Muse έχει εκπαιδευτεί με gameplay data από το «Bleeding Edge» του βρετανικού στούντιο Ninja Theory. Έχει καταναλώσει δεκάδες χιλιάδες ώρες πραγματικού gameplay, τόσο από βίντεο όσο και από inputs χειριστηρίων, και μπορεί πλέον να δημιουργεί ψεύτικα αλλά ρεαλιστικά gameplay clips, που μπορούν να τροποποιηθούν και να επεξεργαστούν με prompts.
Μέχρι εδώ καλά. Αλλά, σε ένα promo video, ο CEO της Microsoft Gaming, Phil Spencer, άφησε να εννοηθεί ότι το Muse μπορεί να βοηθήσει στη διατήρηση κλασικών games, με το AI να «μαθαίνει» τα παιχνίδια και να τα εξομοιώνει σε σύγχρονο hardware – κάτι που κανείς δεν κατάλαβε ακριβώς πώς θα μπορούσε να συμβεί. Μετά, ήρθε ο CEO της Microsoft, Satya Nadella, και περιέπλεξε ακόμα περισσότερο την κατάσταση, υπονοώντας σε ένα podcast ότι το Muse είναι το πρώτο βήμα για έναν «κατάλογο» AI-generated games.
Το πρόβλημα; Το Muse δεν δημιουργεί παιχνίδια. Παράγει απλώς gameplay βίντεο που δεν είναι playable. Οπότε, τι ακριβώς είναι; Ένα χρήσιμο εργαλείο για τους game developers ή άλλη μια tech μόδα που θα ξεφουσκώσει γρήγορα;
Η λογική πίσω από το Muse είναι ότι οι developers (και ενδεχομένως οι παίκτες) μπορούν να τεστάρουν ιδέες χωρίς να χρειάζεται να ξοδεύουν ατελείωτες ώρες σε game engines για κάτι που ίσως να μη δουλέψει καν. Για παράδειγμα, αν ένας σχεδιαστής θέλει να δει πώς θα έδειχνε ένα power-up, μπορεί να ζητήσει από το AI να δημιουργήσει ένα mock βίντεο. «Τα game engines είναι περίπλοκα και απαιτούν χρόνο για να προσομοιώσουν καταστάσεις. Ένα AI-based simulation μπορεί να είναι πολύ πιο εύκολο και γρήγορο,» εξηγεί ο Julian Tongelius, καθηγητής στο NYU Tandon School of Engineering.
Βέβαια, οι AI gameplay simulations δεν είναι κάτι νέο – το 2024 η Google παρουσίασε το GameNGen, το οποίο μπορούσε να τρέξει μια playable έκδοση του «Doom» χωρίς game engine. Το πρόβλημα; Η σταθερότητα. Όσο περισσότερο έπαιζες, τόσο περισσότερο το AI άρχιζε να «φαντάζεται» game elements που δεν υπήρχαν στην πραγματικότητα. Η Microsoft λέει ότι το Muse λύνει αυτό το θέμα, αλλά υπάρχει μια τεράστια αστερίσκος:
«Το μοντέλο έχει εκπαιδευτεί σε 500.000 game sessions, δηλαδή περίπου 100.000 ώρες gameplay. Αλλά δουλεύει μόνο επειδή έχει τόσα δεδομένα. Αν βγεις εκτός αυτών των ορίων, οι προσομοιώσεις αρχίζουν να καταρρέουν,» τονίζει ο Tongelius.
Και κάπου εδώ μπαίνει το μεγάλο ερώτημα: Για ποιον είναι τελικά το Muse; Η Microsoft ήδη το χρησιμοποιεί για real-time AI models σε άλλα first-party games της, αλλά είναι ξεκάθαρο ότι ένα τέτοιο σύστημα δουλεύει κυρίως για live-service games όπως το Bleeding Edge, όπου υπάρχει άφθονο gameplay data. Για μικρότερα παιχνίδια ή single-player titles, η εκπαίδευση ενός AI model για κάθε game μοιάζει υπερβολικά χρονοβόρα και άχρηστη διαδικασία.
«Τεχνικά, αυτό που κατάφεραν είναι εντυπωσιακό, αλλά νιώθω ότι βρίσκονται στο “Zoom moment” τους: δημιούργησαν ένα προϊόν για μια αγορά που δεν ξέρει αν το χρειάζεται,» σχολιάζει ο Ken Noland, βετεράνος game designer και επικεφαλής του AI Guys, μιας AI-focused co-development εταιρείας. «Η τεχνολογία είναι cool, αλλά δεν βλέπω το target audience. Οι game developers δεν θα το χρησιμοποιήσουν για γρήγορη παραγωγή, γιατί απλά δεν λύνει κανένα από τα βασικά προβλήματα του game development.»
Η σύγχυση είναι ξεκάθαρη: Ο Spencer και ο Nadella μιλάνε για κάτι που δεν κάνει το Muse αυτή τη στιγμή. Δεν φαίνεται ικανό να δημιουργήσει playable simulations παλιών games, ούτε καν να μετατρέψει τα AI-generated βίντεό του σε πραγματικό gameplay.
Είναι τα AI-generated games το μέλλον; Ίσως, αλλά όχι ακόμα. Η Google πριν λίγους μήνες παρουσίασε το «Genie 2», που μπορεί να δημιουργεί «playable worlds», κάτι που το Muse δεν κάνει. «Θα το ερμηνεύσω ευγενικά ως ένα όραμα για το μέλλον,» λέει ο Tongelius. «Μπορεί να φτάσουμε εκεί, αλλά δεν είναι κάτι που θα γίνει αύριο. Αυτό που έκανε η Microsoft είναι απλά μια πρώτη βάση.»
