Εσύ κι εγώ, μια ιστορία που δεν έπρεπε ποτέ να ξεκινήσει.
Εσύ κι εγώ, ένα “μπλέξαμε” που δεν έπρεπε να ζήσουμε.
Εσύ κι εγώ, μια ιστορία με τέλος προδιαγεγραμμένο, και πουθενά δεν έγραφε “happy end”.
Εσύ κι εγώ, μια ιστορία που θα μας στοιχειώνει..
Εσύ να στήνεις θεατρικά μπροστά στα μάτια μου κι εγώ να παίρνω όλους τους ρόλους που μου δίνεις. Να σε αφήνω να με “εξαπατάς” με τις πιο αληθοφανείς οφθαλμαπάτες κι εσύ να απολαμβάνεις με έπαρση αυτό που νομίζεις πως έχεις πετύχει.
Εγώ να υψώνω τείχη εγωισμού και να σε παίζω σε μια παρτίδα στημένη από τη μοίρα. Να σφυρίζω αδιάφορα τις στιγμές που καίγομαι για σένα. Να στέκομαι αδιάφορη, τη στιγμή που μέσα μου σπαραζει κάθε μου κύτταρο.
Εμείς οι δυο, δυο άνθρωποι που δεν έπρεπε να συναντηθούμε. Που δεν έπρεπε ποτέ να διασταυρωθούν οι δρόμοι μας.
Εγώ να κοιτώ το μέσα σου γυμνό, χωρίς ασπίδα κι εσύ να αγγίζεις το μέσα μου, αδιαφορώντας για κάθε τείχος που προσπάθησα να υψώσω απέναντί σου.
Εσύ κι εγώ, ένας έρωτας διαρκείας. Χωρίς ημερομηνία λήξης. Με παύσεις ανάπαυλας, στις στιγμές που έχουμε ξεσκίσει τις ψυχές μας. αφού δεν μπορούμε να ξεσκίσουμε τις σάρκες μας. Με λόγια σκληρά, προκειμένου να καλύψουμε τα ανείπωτα “σε θέλω” μας.
Εσύ κι εγώ.. ένα παιχνίδι εξουσίας που εγώ έχω ήδη παραδοθεί, κι εσύ δεν το έμαθες ποτέ.
Κείμενο: Αλεξάνδρα Φαρμάκη
