«Έχω χάσει πάρα πολλές ευκαιρίες γιατί έκανα παιδιά. Αλλά τη στιγμή που αναφέρω ότι η μητρότητα με πνίγει, αυτομάτως αισθάνομαι ντροπή».
Η ιστοσελίδα Scarymommy.com δεν διστάζει να θίξει ακόμα και τα πιο «δύσκολα» θέματα της μητρότητας, αυτά που διχάζουν ή πυροδοτούν, σε προσωπικό επίπεδο, αμηχανία, θλίψη, ενοχές, θυμό. Στη συγκεκριμένη κατηγορία ανήκει και ένα άρθρο με τον τίτλο: «Εξομολόγηση: Μετανιώνω που έκανα παιδιά».
Ακόμα και οι μαμάδες (και μπαμπάδες) που δεν θα συμφωνήσουν απόλυτα, ακόμα και όσες θα εξοργιστούν με την αρθρογράφο του, ίσως ταυτιστούν με συγκεκριμένα σημεία της εξομολόγησης, τουλάχιστον στις πιο δύσκολες στιγμές που η υπομονή, η ψυχραιμία, η αυτοπεποίθησή τους δοκιμάζεται.
Όπως παραδέχεται λοιπόν η αρθρογράφος, που υπογράφει ως S. Davis:
«Ήταν μια αργή συνειδητοποίηση, που μου πήρε χρόνια να την αποδεχτώ και ακόμα περισσότερο χρόνο να την αναλύσω. Αλλά μετανιώνω που έκανα παιδιά.
«Είμαι μητέρα δύο παιδιών. Είναι ακόμα μικρά. Δύο αγόρια. Σαματατζίδικα, φωνακλάδικα, χαρούμενα. Αλλά εύχομαι να μην τα είχα αποκτήσει ποτέ.
«Ας αρχίσει το τροπάρι “είσαι μια απαίσια εγωίστρια”. Για την ακρίβεια, η ρητορική της ενοχής είναι ακριβώς αυτή που με έκανε να το αρνούμαι εδώ και τόσο καιρό. Από παιδί βομβαρδιζόμουν με την ιδέα ότι έπρεπε να γίνω μητέρα. Και η σύγκρουση ανάμεσα στην αγάπη μου για τα παιδιά μου και την ευχή μου να μην τα αποκτήσω με διαλύει καθημερινά.
«Στην έρευνα που δημοσίευσα πρόσφατα, εκθέτοντας τις διαφορές ανάμεσα στη συμβουλευτική υποστήριξη των αντρών και των γυναικών που σκέφτονται τη στείρωση, ένα από τα ευρήματά μου είναι ότι συχνά λένε στις γυναίκες πως αν δεν κάνουν παιδιά θα το μετανιώσουν. Τους λένε ότι θα νιώθουν άδειες και μη ολοκληρωμένες. Οι γυναίκες χωρίς παιδιά αποκαλούνται εγωίστριες, στείρες, γεροντοκόρες και ούτω καθεξής. Αν μια γυναίκα είναι ανύπαντρη και δεν έχει παιδιά, αναρωτιόμαστε ποιο είναι το πρόβλημά της. Δεν νιώθει μοναξιά; Δεν ακούει το βιολογικό ρολόι της;
«Στο ιατρείο, ο γιατρός αποθαρρύνει τη γυναίκα που σκέφτεται τη στείρωση. Της προσφέρεται μια μυριάδα άλλων επιλογών που δεν θα της στερήσουν την αναπαραγωγική ικανότητα.
«Κανένας όμως δεν σου λέει ότι μπορεί να μετανιώσεις που έκανες παιδιά.
«Κανένας γιατρός, ποτέ, δεν σου το λέει. Ότι μπορεί να το μετανιώσεις γιατί σε επιβαρύνει σωματικά, συναισθηματικά και οικονομικά. Δεν σου επιτρέπει να κάνεις αποταμίευση. Σε δυσκολεύει στα ταξίδια. Σε δυσκολεύει στις διακοπές. Δεν σου επιτρέπει να έχεις προσωπικές στιγμές με τον σύντροφό σου. Δυσκολεύει ακόμα και τα ψώνια στο σουπερμάρκετ.
«Το γεγονός ότι και τα δύο παιδιά μου έχουν διαταραχές ανεβάζει τη δυσκολία. Διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ) και αυτισμό. Ο σύζυγός μου υποφέρει από κατάθλιψη και άγχος, που κλιμακώνει οποιαδήποτε δύσκολη αλληλεπίδραση με τα παιδιά. Ούτε που θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία μας έξοδος, ακόμα και σε κατάστημα, που δεν κατέληξε σε φωνές και δάκρυα και διαταγές του τύπου “αμέσως στο δωμάτιό σου!” τη στιγμή που μπήκαμε σπίτι. Το τελευταίο αληθινό ραντεβού μας ήταν πριν από οκτώ χρόνια.
«Έχω περάσει ώρες στο τηλέφωνο μιλώντας με δασκάλους και διευθυντές για τη συμπεριφορά των παιδιών μου στο σχολείο. Έχω περάσει ώρες σε ιατρεία και νοσοκομεία για αρρώστιες και φάρμακα. Έχω χάσει πάρα πολλές ευκαιρίες γιατί έκανα παιδιά. Αλλά τη στιγμή που αναφέρω ότι η μητρότητα με πνίγει, αυτομάτως αισθάνομαι ντροπή.
“Δεν θα είναι για πάντα μικρά”.
“Αρκεί να τα πάρεις αγκαλιά”.
“Απλά χρειάζεται να έχεις περισσότερη υπομονή”.
“Όταν μεγαλώσουν θα πας διακοπές”.
«Έκανα παιδιά μικρή. Παντρεύτηκα μικρή. Έχασα τα 20 χρόνια μου λόγω του γάμου και/ή της εγκυμοσύνης μου.
«Ποτέ δεν έχω ταξιδέψει στο εξωτερικό. Δεν τελείωσα το πανεπιστήμιο παρά μόνο μετά τα 30 μου. Και δεν περνάει ούτε μία μέρα χωρίς να καθίσω στο σκαμπό της κουζίνας μου, να κοιτάξω έξω από το παράθυρο και να αναρωτηθώ πόσο διαφορετικά θα μπορούσαν να είχαν εξελιχθεί τα πράγματα.
«Μαμάδες, δεν πειράζει αν μετανιώνετε που κάνατε παιδιά. Κανένας δεν μας είπε ότι θα το μετανιώναμε αν τα κάναμε, μόνο ότι θα το μετανιώναμε σε περίπτωση που δεν τα κάναμε. Μας οδήγησαν στη μητρότητα μέσα από την ντροπή. Η κοινωνία περιμένει από τις γυναίκες να είναι μητρικές φιγούρες και να μη βάζουν ποτέ τον εαυτό τους πριν από τα παιδιά ή το σύντροφό τους. Πρέπει να αλλάξουμε αυτή την αφήγηση. Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε στις γυναίκες πως δεν είναι απαραίτητο να γίνουν μητέρες για να είναι ευτυχισμένες. Καριέρες, χόμπι, φίλοι, σύντροφοι, κατοικίδια ζώα… όλα αυτά τα πράγματα μπορεί να σε κάνουν να νιώσεις ολοκληρωμένη και να έχεις μια ευτυχισμένη ζωή.
«Τα παιδιά δεν είναι το απόγειο της γυναικείας ύπαρξης.
«Αγαπώ τα παιδιά μου. Τα αγαπώ γιατί είμαι μητέρα και τα έχω αποκτήσει. Αλλά αν μπορούσα να πάω πίσω στο χρόνο, δεν θα τα έκανα».
