Όταν ένας άνθρωπος είναι εργασιομανής ή πολυάσχολος δεν του φτάνει το εικοσιτετράωρο της μέρας. Προγραμματίζει τόσο καλά τις δουλειές του για να τα προλάβει όλα. Γιατί πρέπει να τα προλάβει όλα.
Έχει να δει τους φίλους του, να κάνει ψώνια, να τακτοποιήσει τις οικογενειακές του υποχρεώσεις, να πάει για κούρεμα, ό, τι δηλαδή κάνουμε όλοι μας, πολυάσχολοι και μη.
Όταν αυτός ο άνθρωπος τυγχάνει να ‘ναι κι ερωτευμένος τότε μέσα σε όλα έχει ν’ ασχοληθεί και με το αντικείμενο του πόθου του. Βασικά αυτό είναι που του δίνει ενέργεια για όλα τα υπόλοιπα.
Η σκέψη του «αντικειμένου» τον ακολουθεί στη δουλειά, στα ψώνια, στο μπάνιο, στο φαγητό, στα οικογενειακά τραπέζια. Μπροστά αυτός και το συννεφάκι με την εικόνα του «αντικειμένου» να τον ακολουθεί πιστά.
Όταν λοιπόν, κάποιος είναι ερωτευμένος, δε θα πει ποτέ: «Είχα τόση δουλειά που δεν πρόλαβα να σε σκεφτώ» ή «χθες δε σε πήρα γιατί όλη μέρα κάτι έκανα» ή «όλο πήγαινα να σου γράψω μήνυμα κι όλο κάτι γινόταν και δεν το ‘στειλα ποτέ». Δεν υπάρχουν χειρότερες δικαιολογίες. Σκέτη απάτη.
Όταν το μυαλό έχει κυριευθεί από έρωτα τότε όλα τα υπόλοιπα κινούνται με βασικό γνώμονα αυτόν.
Δουλεύεις κι αναρωτιέσαι πώς να περνάει κι ο άλλος στη δουλειά του, τρως και σκέφτεσαι αν αρέσει αυτό το φαγητό σ’ αυτόν, κοιτάζεις βιτρίνες και σκέφτεσαι τι θα του ταίριαζε ή τι δώρο να του πάρεις, κλείνεις τα μάτια κι η πρώτη εικόνα είναι αυτός ο άνθρωπος, όσο δεν είσαι μαζί του υποφέρεις κι όσο είσαι κοντά του δεν τον χορταίνεις.
Και στην περίπτωση που, άνθρωπος είσαι, για λίγη ώρα δεν πέρασε η σκέψη του από το μυαλό σου, θα επανορθώσεις αργότερα. Ίσως το «επανορθώσεις» είναι λιγάκι άστοχο διότι δε χρειάζεται να διορθώσεις κάτι. Θα ψάξεις το «αντικείμενο» από μια πηγαία ανάγκη. Επειδή σου ‘λειψε η φωνή του, ρε παιδί μου.
Το σίγουρο είναι το εξής ένα: «τριάντα δευτερόλεπτα για τη σύνταξη ενός μηνύματος όλοι έχουν». Χώρια που αν όντως σε νοιάζει ο άλλος θέλεις να ξέρεις πως πέρασε τη μέρα του, η φωνή του σε ηρεμεί και σε ξεκουράζει, σου δίνει δύναμη. Είναι το λιγότερο χάσιμο χρόνου ν’ ακούς και να επαναπαύεσαι σε τέτοιες δικαιολογίες. Δηλαδή τι; Δεν αξίζεις ούτε τα τριάντα δευτερόλεπτα από το χρόνο του άλλου;
Αυτό το «δεν έχω χρόνο να σε σκεφτώ» τοποθετείται στη ίδια κατηγορία με το «δεν είναι αυτό που νομίζεις», «είσαι πολύ καλό παιδί για ‘μενα», «να περνάς καλά όπου και να ’σαι». Τίποτα απ’ αυτά δεν ισχύει.
Η αλήθεια είναι απλή και μπροστά στα μάτια μας.
«Δεν είσαι τόσος σημαντικός για να σε σκέφτομαι όλη μέρα», «είναι ακριβώς αυτό που νομίζεις, μπορεί και χειρότερο», «δεν είσαι αυτό το κάτι σπουδαίο για ‘μενα, δε μου ταιριάζεις δηλαδή», «να περνάς καλά, αλλά όχι και τόσο όσο περνούσες μαζί μου».
Τα πράγματα είναι απλά κι ο χρόνος πολύτιμος. Διαλέγουμε και παίρνουμε.
Κείμενο: Σταυρούλα Φωτιάδου- pillowfights
