Δεν γουστάρω να σου λέω το “σ’αγαπώ”.
Προτιμώ να σηκώνομαι λίγο νωρίτερα και να βάζω καφέ και για τους δυο μας.
Να σου ανοίγω το θερμοσίφωνο για να έχεις ζεστό νερό όταν γυρίζεις από τη δουλειά.
Να ψωνίσω από το super market, κι ας ξεχνάω και κάτι, για να μην χρειάζεται να πας εσύ.
Να πηγαίνω το αυτοκίνητο σου για πλύσιμο και για service.
Να σου παίρνω τις βιταμίνες σου από το φαρμακείο και να σου φωνάζω για να τις πάρεις.
Να κατεβάζω τα σκουπίδια το βράδυ και να πηγαίνω το σκύλο που εσύ ήθελες να πάρουμε, βόλτα.
Δεν γουστάρω να σου παίρνω δώρα σε γιορτές και γενέθλια και ηλίθιες επετείους που “πρέπει” να θυμόμαστε με το ζόρι.
Προτιμώ να σου παίρνω βιβλία και να βρίσκω συναυλίες και παραστάσεις όλο τον υπόλοιπο χρόνο.
Και να περνάω από μια βιτρίνα, μια τυχαία μέρα και να βλέπω ένα φόρεμα που θα ήθελα να το δω μόνο πάνω σου και να στο πάρω.
Και να βγούμε για φαγητό μια Τρίτη, μια Τετάρτη, μια μέρα ρε αδερφέ που δεν “πρέπει” να είμαστε έξω, αλλά θέλουμε να είμαστε έξω, μαζί.
Δεν γουστάρω να σου λέω πόσο μου λείπεις.
Προτιμώ να σε φιλώ και να το νιώθεις. Να σε αγγίζω και να μην έχεις αμφιβολία. Να σε κρατάω και να ξέρεις όλα εκείνα που θα μπορούσαν να είναι λέξεις αλλά είναι πράξεις.
Οπότε, ναι.
Δεν το γουστάρω καθόλου να στα λέω γιατί νομίζω πως είμαι ήδη λαλίστατος με πράξεις κορίτσι μου.
Κείμενο: Άρης Γρηγοριάδης- loveletters
