Ξέρεις τι θέλω ρε μεγάλε; Θέλω να μου δείξεις πως με αγαπάς, με εκείνον τον τρόπο τον άλλο!
Να μου δείξεις την καψούρα σου!
Ξέρεις τι είναι η καψούρα;
Είναι εκείνο το συναίσθημα που πατάει κάθε λογική, κάθε εγωισμό..
Είναι κάτι διαφορετικό απο την αγάπη, γιατί δεν έχει γεύση γλυκανάλατη!Έχει γεύση ή μόνο γλυκιά ή μόνο πικρή!
Κι ακόμα και η γλύκα της, μεταμορφώνεται σε πίκρα, ναι σε πίκρα, όταν εκείνη φεύγει για δουλειά, όταν έχει ώρες να χτυπήσει το τηλέφωνο, να σου πει το πιο απλό νέο της ημέρας.
Όταν τα βράδια λείπει και το κρεβάτι σου γίνεται φυλακή.
Όταν την αντικρίζεις και η καρδιά σου χτυπάει τόσο δυνατά που φοβάσαι μήπως την ακούσει εκείνη.
Αλλά γιατί να φοβάσαι; Μήπως ντρέπεσαι;
Όχι η καψούρα δεν είναι ντροπή!
Αυτό θέλω, δεν θέλω να ντρέπεσαι να μου λες τι νιώθεις, δεν θέλω να φοβάσαι μήπως δω την αδυναμία σου. Ξέρω, ξέρω πως η αδυναμία σου είμαι εγώ, αλλά δεν καταλαβαίνεις πως θέλω να μου το λες; Θέλω να μου το δείχνεις ντόμπρα και αντρίκια;
Ναι ρε θέλω να μου το γράφεις στους τοίχους, με στίχους, να το φωνάζεις δυνατά μέσα στον κόσμο!
Να μου το τραγουδάς με εκείνα τα τραγούδια που τα ακούει κανείς το ξημέρωμα με εκείνα τα τραγούδια που κάποιος τα έγραψε απο πόνο, που τα μελοποίησε με πόνο.
Θέλω την τρέλα σου, που την έχεις ντύσει μέσα στα ατσαλάκωτα πουκάμισά σου, να τη δείξεις, να μου τη δείξεις, γιατί ξέρω πως υπάρχει!
Γιατί στο έχω ξαναπει, δεν θέλουμε όλες ακριβές πράξεις! Είμαστε κι εμείς που θέλουμε ακριβά λόγια! Και η καψούρα φίλε μου είναι πολύ ακριβό συναίσθημα και τα λόγια της χρυσάφι.
Κείμενο: Κατερίνα Μίσσια- loveletters
