Το καλύτερο που είχες να κάνεις για το καλό μου, ήταν να φύγεις. Η απουσία είναι πάντα καλύτερη από μια τοξική παρουσία. Την προτιμώ. Έτσι κι αλλιώς, δεν σε είχα ποτέ μου. Ήσουν πάντα απούσα. Απούσα από τη χαρά και τη λύπη μου. Απούσα από τα εύκολα και τα δύσκολα…
Χρειάστηκαν χρόνια για να στραγγίσουν τα δάκρυά μου, για να καταφέρω να κοιμηθώ ξανά, χωρίς εφιάλτες. Για να συνειδητοποιήσω ότι απέναντί μου δεν έχω έναν άνθρωπο που πρέπει να τον αντιμετωπίζω ως υγιή.
Για να αποδεχτώ ότι δεν ήθελες να πάρεις βοήθεια. Δεν μπορούμε να προσφέρουμε τη βοήθειά μας, σε κανέναν άνθρωπο που αρνείται πεισματικά να την πάρει, την ώρα που εκεί έξω, φωνάζουν για βοήθεια τόσοι και τόσοι.
Χρειάστηκαν χρόνια για να καταλάβω ότι όσο μένω δίπλα σου, με μια ανόητη επιμονή, το μόνο που καταφέρνω είναι να αρρωσταίνω κι εγώ, όπως όλοι όσοι ζούνε μαζί σου. Δεν είναι ότι άργησα να σε καταλάβω. Είναι ότι άργησα να καταλάβω εμένα. Άργησα να καταλάβω ότι δεν μπορώ να αλλάξω την κατάσταση.
Εγώ, το θηρίο που όλα τα καταφέρνει, ήμουν ένας κόκκος άμμου, μπροστά στα δαιμόνια που σε κυριεύουν.
Ακόμα κι αν αποδεχτώ την άποψη ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν δύο πλευρές, μία καλή και μία κακή, εσύ δεν έχεις. Ίσως και να είχες κάποτε, αλλά έθρεψες τόσο καλά την κακή σου πλευρά, που έφαγε και το τελευταίο κομμάτι της καλής σου, αν αυτή υπήρξε ποτέ.
Έφυγες από κοντά μου έχοντας την πεποίθηση ότι δεν θα μπορέσω χωρίς εσένα και θα γυρίσω να με αλατοπιπερώσεις και να με φας λαίμαργα, λες και έμεινες νηστική για μήνες… Κατακρεούργησες τον ίδιο σου τον εαυτό όταν είδες ότι δεν γυρνάω!
Σου ξέφυγα, αυτή είναι η αλήθεια. Και πρέπει να αντιμετωπίσω την οργή σου. Αυτό είναι το τίμημα της σωτηρίας μου. Της απελευθέρωσής μου από τα δεσμά σου.
Το καλύτερο που είχες να κάνεις για το καλό μου, ήταν να φύγεις. Κάπου μέσα μου, πιστεύω ότι έφυγες, γιατί ήθελες να με σώσεις από εσένα. Και ίσως αυτό να είναι το μόνο σημείο, που εντοπίζω μια στάλα αγάπης μέσα σου.
Σ’ευχαριστώ. Σ’ευχαριστώ που με άφησες να δω τον αληθινό κόσμο και να βγω έξω από τον προσωπικό μου «κυνόδοντα».
Παίρνω μια βαθιά ανάσα, κοιτάζω γύρω μου, κι όσο δεν σε βλέπω είμαι καλά.
Και δεν πειράζει που δεν είμαι εκεί που θέλω να είμαι. Αρκεί που δεν είμαι εκεί που είσαι εσύ. Είναι κι αυτό μια καλή αρχή, για να φτάσω μια μέρα εκεί που στοχεύω.
Κι αν δεν φτάσω, θα έχω τουλάχιστον προσπαθήσει, κι αυτό από μόνο του είναι κάτι σπουδαίο, για να’ χω χαράξει την όποια δική μου πορεία, πριν τη λήξη του συμβολαίου μου…
Κείμενο: Κωνσταντίνα Σταμπουλή- loveletters
