Το ‘χετε προσέξει κι εσείς ότι ενώ δεν μπορείτε να σταυρώσετε σχέση για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, με το που δεσμευθείτε με κάποιον, τότε ξαφνικά σας θυμάται κόσμος και ντουνιάς;
Άνθρωποι απ’ το πρόσφατο παρελθόν σας, από εκείνους που σας έκαναν τους δύσκολους όσο καιρό ενδιαφερόσασταν και τους δίνατε τη μια ευκαιρία πίσω απ’ την άλλη, αρχαίοι πρώην που σας σκέφτηκαν και θέλουν να δούνε τι κάνετε, αλλά κι ολοκαίνουριες γνωριμίες που δείχνουν να ενδιαφέρονται πραγματικά για σας κι η μοίρα τις φέρνει μπρος στα πόδια σας.
Έγινε μία φορά, έγινε δύο, σε σας, σε εμάς, στην παρέα μας, ε επαναλαμβανόμενη σύμπτωση, παύει να είναι σύμπτωση. Πώς εξηγείται; Τι παίζει άραγε;
Αντί να έχουμε τις ευκαιρίες μας όσο είμαστε ελεύθεροι κι ωραίοι, είτε δεν κουνιέται ρούπι, είτε τρώμε τα μούτρα μας επειδή αυτός κι αυτή που θέλουμε δεν ενδιαφέρεται, ξεκάθαρα ή καλυμμένα. Όπου καλυμμένα, αυτά τα μπερδεμένα, τα περίπλοκα, τα «σε θέλω μεν, αλλά…». Τα των ελεύθερων σχέσεων δηλαδή, να περνάμε καλά, αλλά μην τολμήσουμε να ζητήσουμε κάτι παραπάνω, δε θα το πάρουμε.
Με το που μπούμε σε σχέση όμως, ξαφνικά οι μέχρι πρότινος «δε θέλω δέσμευση», με τους οποίους σπαταλούσαμε το χρόνο μας, μας ζητάνε μια δεύτερη ευκαιρία. Ξαφνικά θέλουν και μπορούν να μας δώσουν την αποκλειστικότητα που σφόδρα επιθυμούσαμε επί ματαίω τόσο καιρό πριν. Περίμεναν δηλαδή να δεσμευτούμε πρώτα με κάποιον άλλο, για να έρθουν να μας διεκδικήσουν δίνοντας μας αυτό που θέλαμε κάποτε, ενόσω εκείνοι σφύριζαν αδιάφορα.
Φυσικά και λογικά, δεν πάτησαν το κουμπί και μας θέλησαν ξαφνικά περισσότερο από πριν. Κάποιο εγωιστικό κομμάτι τους εκείνη την ώρα τους οδηγεί σε μας. Ήμασταν το κεκτημένο τους, το σιγουράκι τους για καιρό και τους κακοφαίνεται που τώρα γυρίσαμε σελίδα και το ενδιαφέρον μας μονοπωλεί κάποιος άλλος. Θέλουν να πάρουν πίσω αυτό που θεωρούν ότι τους ανήκε κι αν γυρίσουμε πίσω επειδή πιθανά δεν είχαμε ξεπεράσει τον χωρισμό ή είναι ακόμα το απωθημένο μας, το πιο πιθανό είναι σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα να είμαστε και πάλι μόνοι σαν το λεμόνι.
Αν μας ήθελαν πραγματικά, θα ήμασταν μαζί εξαρχής. Τόσο απλά είναι τα πράγματα. Όσο καλοπροαίρετοι κι αθώοι και να είμαστε, δεν πιστεύουμε ότι μας θέλησαν πολύ όταν όλως τυχαίως έμαθαν ότι είμαστε αλλού. Ένα καπρίτσιο είναι και δε χρειάζεται να τονώσουμε τη ματαιοδοξία τους. Αυτό στην περίπτωση που μας ενδιαφέρει ακόμη το παρελθόν, γιατί αν όντως έχουμε προχωρήσει μπροστά, αν έχουμε ερωτευτεί, δεν ασχολούμαστε καν. Μεγάλη απόλαυση όταν συμβαίνει αυτό.
Οι ξεχασμένοι πρώην του παρελθόντος, είναι μυστήριο πώς επιλέγουν εκείνη τη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία που ξεκινάς κάτι με κάποιον άνθρωπο για να κάνουν την εμφάνισή τους με τηλέφωνο ή μήνυμα. Ενδέχεται να προκαλέσουν μια μικρή αναταραχή, ανάλογα με το πόσο σημαντικοί ήταν στη ζωή μας, πώς χωρίσαμε και τι θέλουν να μας πουν. Σίγουρη πάντως αναστάτωση φέρνουν στον άνθρωπο που είναι μαζί μας που δεν καταλαβαίνει -και καλά κάνει- γιατί επικοινωνεί μαζί μας το παρελθόν. Αναρωτιέται μήπως έχουμε ακόμα ανοιχτές παρτίδες μαζί του και μήπως χάνει το χρόνο του. Μια φορά να χαρεί που κρατάμε επαφές, δύσκολο. Μάλλον δυσάρεστα συναισθήματα που θα ακολουθήσουν δυσάρεστες κουβέντες κι άντε να πείσεις τον καινούριο που τώρα άρχισε να σε γνωρίζει ότι αφενός δεν έχεις γενικά επικοινωνία με πρώην, αφετέρου δεν ξέρεις πώς έσκασαν αυτά τα μηνύματα ειδικά τώρα.
Όσον αφορά στα new entries, που αυξάνονται με το που αλλάξει το status μας από «ελεύθερος» σε «σε σχέση», το φαινόμενο αυτό έχει την εξήγησή του. Οφείλεται στην αύρα μας, σ’ αυτό που εκπέμπουμε. Αυτό το κάτι της αυτοπεποίθησης και του «δεν ψάχνομαι». Όχι ότι όταν είμαστε ελεύθεροι κάνουμε σαν λυσσάρηδες, αλλά ένα κατιτίς αόρατο υπάρχει, που εμείς σαν πομποί το εκπέμπουμε στους δέκτες των άλλων και λειτουργεί αποτρεπτικά η επιθυμία μας να γνωρίσουμε κάποιον για σχέση. Ε και τι να κάνουμε, θα πείτε. Αφού αυτό θέλουμε. Αν διασκεδάζουμε με την πάρτη μας και τους φίλους μας, χωρίς άγχος κι αυτοσκοπό αυτού του είδους τη γνωριμία κάθε φορά που βγαίνουμε έξω, θα έρθει από μόνο του. Όσο το κυνηγάμε, τόσο απομακρύνεται.
Είναι και άλλος ένας παράγοντας που οι δεσμευμένοι έχουν μεγαλύτερο σουξέ αναλογικά με τους ελεύθερους. Αν σε δούνε ελεύθερο, ειδικά μετά από κάποια ηλικία κι ας είσαι εμφανίσιμος, κατευθείαν το μυαλό πάει στο «κάποιο κουσούρι μη εμφανές έχει για να είναι ακόμα μόνος». Λες κι όλα τα κελεπούρια είναι πάντα πιασμένα κι όλα τα ελεύθερα ελαττωματικά. Τι άκυρος τρόπος σκέψης που όμως έχουν πολλοί.
Αυτά που λέτε, για το σουξέ των δεσμευμένων. Οπότε, πριν μπούμε σε μια σχέση, να είμαστε σίγουροι ότι επιθυμούμε αυτό το άτομο και δεν το κάνουμε γιατί βαρεθήκαμε να ‘μαστε -και να μας βλέπουν- μονάχοι. Σε κάθε άλλη περίπτωση, θα παίζουν πισωγυρίσματα, επιστροφές-καταστροφές, πειρασμοί που θα ξεπηδάν από παντού και δεν το αξίζει αυτό ο άνθρωπος που επενδύει συναισθηματικά πάνω μας. Ό,τι δε θέλουμε να μας κάνουνε, δεν το κάνουμε. Νόμος αυτό ή τουλάχιστον έτσι θα ‘πρεπε να είναι.
Kείμενο: Έφη Φωτεινού- pillowfights
