Μου είναι πολύ δύσκολο να μείνω στο έδαφος αυτές τις μέρες.
Νιώθω σαν ένα φύλλο που προσπαθεί με όση μάζα έχει να αγκαλιαστεί από την βαρύτητα για να ακουμπήσει το έδαφος, αλλά μάταια.
Είναι ωραία η ασφάλεια που μου παρέχει η έλξη της βαρύτητας.
Ξέρω πού βρίσκομαι, ξέρω πού πατάω και ξέρω πόσο μακριά μπορώ να πάω με το κάθε μου βήμα. Όχι πολύ μακριά αλλά πάρα πολύ ελεγχόμενα, ασφαλή, αποστειρωμένα.
Χωρίς εκπλήξεις, χωρίς απρόοπτα, χωρίς συγκινήσεις απρόβλεπτες.
Κι έρχεσαι εσύ με μια σου ανάσα να με στείλεις σε ένα ταξίδι που δεν ξέρω πού με πάει.
Ταράζομαι.
Ταράζομαι έντονα γιατί δεν ήταν βία αυτή που με ξεσήκωσε από το έδαφος αλλά μια γλυκιά σου εκπνοή.
Ένα απαλό αεράκι που, χαϊδεύοντάς με, μου δίνει ορμή και φεύγω για ύψη πρωτόγνωρα.
Ζαλίζομαι όπως με στροβιλίζει. Φοβάμαι πολύ που μου αρέσει αυτή η ζάλη. Φοβάμαι που αντάλλαξα την ασφάλεια μ’αυτό το χάδι που με στέλνει σε νέα μέρη.
Είναι στιγμές που προσπαθώ να φτάσω κάτω πάση θυσία… κι ας σπάσουν και τα πόδια μου και σέρνομαι μετά.
Είναι και στιγμές όμως που απλώνω τα χέρια μου να παραμείνω όσο πιο ψηλά μπορώ.
Νιώθω ελεύθερος. Ελεύθερος να πάω οπουδήποτε μαζί σου. Ελεύθερος να ζήσω αυτή την περιπέτεια, αυτό το αναζωογονητικό ρίσκο.
Μου είναι πολύ δύσκολο λοιπόν να μείνω στο έδαφος αυτές τις μέρες.
Κάθε μέρα, όλο και πιο δύσκολη, όλο και πιο μακρινή αυτή η επιλογή.
Έχω αρχίσει να αποχαιρετώ την βαρύτητα, διστακτικά αλλά καθημερινά.
Δεν θέλω άλλο πια να περπατάω.
Μ’αρέσουν αυτά τα καινούρια που βλέπω με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
Ερωτεύτηκα το άγνωστο.
Ερωτεύτηκα έναν προορισμό που δεν γνωρίζω κι έχει πάψει να με τρομάζει πια.
Κάθε μέρα που περνά, μου κάνω την ίδια ερώτηση: «Έκανα καλά που άφησα την ασφάλειά μου;»
Κάθε μέρα που περνά, μου δίνω την ίδια απάντηση: «Αναμφίβολα.» και ενστερνίζομαι δίχως αύριο αυτή την γλύκα του έρωτα, αυτή την πρώτη γνωριμία με την ζωή.
Κείμενο: Γιάννης Βογιακέλης- loveletters
