Η συγκινητική διαδρομή μιας γυναίκας με κώφωση από τα παιδικά χρόνια της με την ανυπόφορη μοναξιά μέχρι την αληθινή αγάπη.
Όταν ένας φωτογράφος της Νέας Υόρκης, ο Μπράντον Στάντον, άρχισε να τραβάει πορτρέτα καθημερινών ανθρώπων της πόλης και να καταγράφει τις ιστορίες της ζωής τους, προέκυψε ένα πρότζεκτ με άπειρες ιστορίες, το Humans of New York, και μια σειρά βιβλίων που αναδεικνύουν την ελπίδα και την ομορφιά που μπορεί να προκύψουν από μια ιστορία που εκτυλίσσεται στη διπλανή μας πόρτα. Ανάμεσα σε αυτές τις ιστορίες και μιας κωφής γυναίκας, που περιέγραψε στον Στάντον τη διαδρομή της από τη μοναχική παιδική ηλικία της μέχρι την αληθινή αγάπη.
«Μια από τις πρώτες αναμνήσεις μου είναι να κάθομαι σε ένα σκάμμα και να βλέπω τα άλλα παιδιά να παίζουν. Έβλεπα τα στόματά τους να κινούνται αλλά δεν άκουγα τι συζητούσαν. Έδειχναν πολύ χαρούμενα και ήθελα απεγνωσμένα να συμμετέχω κι εγώ. Αλλά η κώφωσή μου με κρατούσε φυλακισμένη σε ένα γυάλινο κλουβί. Δεν ήμουν ποτέ σε θέση να εκφραστώ λεκτικά. Και κάθε φορά που προσπαθούσα να πλησιάσω κάποιον, με ξεχνούσαν γρήγορα.
«Στα διαλείμματα, καθόμουν μόνη και διάβαζα τα βιβλία μου, γιατί με πλήγωνε υπερβολικά το να παρακολουθώ τα άλλα παιδιά. Στο γυμνάσιο είχα μια διερμηνέα που προέβλεψε ότι δεν θα παντρευόμουν ποτέ. Μου είπε ότι οι ανάπηροι άνθρωποι είναι βάρος για τους υπόλοιπους. Για εκείνη ήταν ένα απλό σχόλιο, αλλά εγώ δεν το ξέχασα ποτέ.
«Τα ελάχιστα ειδύλλια που είχα στην εφηβεία απλώς ενίσχυσαν αυτή την ιδέα. Κανένα από τα αγόρια με τα οποία βγήκα δεν έμαθε τη νοηματική. Ούτε καν προσπάθησαν. Νομίζω ότι έβλεπαν ένα κωφό κορίτσι περισσότερο σαν κάτι αξιοπερίεργο. Και κάθε φορά που η σχέση τελείωνε, ένιωθα ακόμα πιο μόνη.
Το κολλέγιο στο οποίο πήγα ήταν σε απόσταση δύο ωρών. Δεν ήταν μακριά, αλλά ήταν μακριά για μένα. Η πρώτη φορά που είδα τον Στιούαρτ ήταν στην τάξη μου. Προσπάθησε να μου πει “γεια”, αλλά τον αγνόησα κατά λάθος. Νομίζω ότι κατάλαβε το γιατί όταν εμφανίστηκε ο διερμηνέας μου. Αλλά συνέχισε να μου χαμογελάει και λίγες μέρες μετά μου έδωσε μια φωτογραφία με ένα σημείωμα στο πίσω μέρος και τη διεύθυνση του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου του.
«Πέρασα πολύ χρόνο κοιτώντας εκείνη τη φωτογραφία, αμφιταλαντευόμενη για το αν θα έπρεπε να επικοινωνήσω μαζί του. Αλλά τελικά αποφάσισα ότι δεν είχα να χάσω τίποτα. Αρχίσαμε να περνάμε χρόνο μαζί εκτός τάξης. Επικοινωνούσαμε ανταλλάσσοντας μηνύματα σε ένα σημειωματάριο. Έμαθα τα πάντα για τη ζωή του. Και εκείνος έμαθε τα πάντα για τη δική μου.
«Αφού περάσαμε έτσι μερικούς μήνες, άρχισα να ελπίζω – ίσως τελικά ενδιαφερόταν στ’ αλήθεια για τις σκέψεις μου. Ίσως του άρεσα. Ένα βράδυ ενώ παρακολουθούσαμε μια ταινία τρόμου στο δωμάτιό μου και ανταλλάσσαμε γραπτά μηνύματα, γελώντας στις γελοίες σκηνές, ξαφνικά το πρόσωπο του Στιούαρτ σοβάρεψε. Μου έγραψε ότι ήθελε να μου πει κάτι. Η καρδιά μου κόντεψε να εκραγεί. Σκέφτηκα: Αυτό είναι το σημείο που θα μου πει ότι περνάει καλά μαζί μου, αλλά λόγω της κώφωσής μου δεν μπορούμε να προχωρήσουμε. Όμως με κοίταξε στα μάτια, πήρε μια βαθιά ανάσα και άρχισε να γράφει: “Θέλεις να γίνεις το κορίτσι μου;”».
