Ανόητες αγάπες μας πληγώνουν βαθιά μέσα μας, ενώ εκεί εμείς αιωρούμαστε στο ροζ συννεφάκι μας κι αρνούμαστε να αντικρύσουμε κατάμουτρα την πραγματικότητα.
Βέβαια, είναι όμορφα σαν βρίσκεσαι εκεί ψηλά γιατί έτσι έχει διαφορετικό γούστο η ζωή. Μονάχα που το ροζ σου συννεφάκι χρειάζεται δυο υπάρξεις, μονάχος σου τι να το κάνεις, κάνει κρύο και παγώνει η μοναξιά εκεί ψηλά.
Γιατί δεν είναι ζητιανιά η αγάπη, μην αρκείσαι στα λιγοστά της ψίχουλα. Μην προσμένεις καρτερικά μια γλυκιά κουβέντα, μια ζεστή αγκαλιά, ένα μήνυμα ή πότε θα βρεθείτε..
Μη δικαιολογείς την απουσία και την περιφρόνηση. Μη δικαιολογείς τα αδικαιολόγητα.
Δεν είναι ζητιανιά η αγάπη, δεν είναι ψίχουλα.
Ναι, είναι τα πάντα, το όλα, το μαζί η αγάπη που αποζητά και λαχταρά η ψυχή σου για αυτό μη συμβιβάζεσαι στο λίγο, να καρτερείς το πολύ εκείνο που αγγίζει το άπειρο και σκορπίζεται γύρω από την ύπαρξή σου.
Δε θέλει ο έρωτας σπρώξιμο ή παρακάλια δε θέλει κλάματα μέχρι τα πατώματα. Η αγάπη είναι ατελείωτη, αγγίζει το σύμπαν, είναι η ανάσα που σου κόβεται για αυτήν. Δε βγαίνει με κανένα σταγονόμετρο ούτε κάνει εκπτώσεις. Είναι χείμαρρος, είναι θάλασσα που σε παρασύρει σε άγνωστα μέρη.
Δεν είναι ζητιανιά η αγάπη, μην αρκείσαι στα λιγοστά της ψίχουλα. Μη συμβιβάζεσαι και μη παρακαλάς εάν δεν είναι αμοιβαίο, μην αρκείσαι στο λίγο που σου προσφέρουν μονάχα ζήτα και επιδίωκε το πολύ εκείνο που αξίζεις….
Κείμενο: Άρτεμις Βαμβουνάκη- loveletters
