Σου έτυχε ποτέ να ερωτευτείς; Να καίγεσαι μέσα σου και να σκιρτάει η καρδιά σου, τον αγαπημένο σου σαν δεις.
Να χαμογελάς σαν χαζό όλη μέρα και να προσπαθείς να κρυφτείς, για να μην σε κοροϊδεύουν οι γύρω σου.
Να αγνοείς τη γνώμη του καθενός για την επιλογή σου και στα δικά σου μάτια, να μοιάζει ο ομορφότερος και ο καλύτερος όλου του κόσμου.
Να τινάζεσαι κάθε φορά που η οθόνη του κινητού σου ανάβει, ανυπομονώντας για ένα μήνυμα, μία καλημέρα, δυο λόγια αγάπης, που θα σε εκτοξεύσουν στο άπειρο.
Σου έτυχε ποτέ σου να ερωτευτείς; Να λαχταράς όσο τίποτα άλλο, κοντά του να βρεθείς.
Να συναντιέστε και τα χέρια σας να μην χωρίζουν, πλεγμένα λουλούδια μίας πανέμορφης εικαστικής σύνθεσης. Η ενέργεια του να περνάει μέσα σου, σαν ηλεκτρική εκκένωση και να ταξιδεύει με ταχύτητα φωτός στο κορμί σου, κάνοντας σε να νιώθεις έξαψη και ανατριχίλα.
Να σκύβει να σου μιλήσει στο αυτί σου και οι αισθήσεις σου να τεντώνουν σαν ελατήριο, έτοιμο να εκτιναχθεί, ενώ παράλληλα τα γόνατα σου να παραλύουν.
Οι ώρες που θα είστε μαζί να περνούν σαν δευτερόλεπτα και αυτές που είστε χώρια, να φαντάζουν χρόνια ατελείωτα!
Να μην υπάρχουν μέρες άσχημες, εκτός από αυτές που δεν μπόρεσες να τον δεις. Να μην υπάρχουν εποχές δύσκολες, βροχές, κρύο, χιόνια, μόνο εκείνες που η δουλειά του, τον στέρησε από εσένα.
Να μην υπάρχουν καταστροφές στον κόσμο, πείνα, δυστυχία και αναταραχές, διότι ο κόσμος σου είναι “αυτός” και αφού “αυτός” σου χαμογελάει, όλα είναι χαρούμενα και λαμπερά στη ζωή σου.
Σου έτυχε ποτέ σου να ερωτευτείς; Να θες στην άκρια του κόσμου να φτάσεις να τον βρεις.
Να θέλεις να τρέξεις στη βροχή, να φωνάξεις στον αέρα ότι είσαι ερωτευμένος, σαν τρελός στη μέση του δρόμου, αγνοώντας τους άναυδους περαστικούς.
Να είσαι διαρκώς αφηρημένος, να μην συγκεντρώνεσαι στην δουλειά σου και το βλέμμα σου να μην εστιάζει πουθενά, παρά μόνο στο κενό.
Τα φαγητά να έχουν ομορφότερη γεύση, τα τοπία πιο ζωντανά χρώματα και οι μυρωδιές να μοιάζουν με ακριβά αρώματα, που σε ταξιδεύουν σε ονειρεμένα μέρη.
Όμως ο αέρας θα είναι λιγοστός, όταν είναι μακριά σου. Θα τρελαίνεσαι, με τη σκέψη ότι μπορεί να τον χάσεις. Θα θεωρείς εχθρό σου, όποιον είναι εναντίον του, ακόμη και δικούς σου ανθρώπους.
Θα έχεις στέρηση και το σώμα σου θα υποφέρει, όταν δεν θα το ακουμπάει. Θα ζηλεύεις, όταν κάπου αλλού περνάει όμορφα. Θα κοιτάς με απόγνωση το σκοτεινό τηλέφωνο, όταν δε έρχεται ένα μήνυμα του. Θα πονάει η ψυχή σου, με κάθε απότομη κουβέντα που θα σου πει.
Θα διαλυθείς εάν κάποτε σε αφήσει! Ένα ασανσέρ που ανεβοκατεβαίνει από την κόλαση στον παράδεισο και αντίστροφα, θα είναι η ζωή σου.
Σου έτυχε ποτέ σου να είσαι ερωτευμένος;
Είσαι ευλογημένος, μα και ταυτόχρονα καταραμένος!
Κείμενο: Τριστάνος- loveletters
