Πόσες φορές αλήθεια έχετε αναρωτηθεί αν ο έρωτας τελειώνει.
Πόσες φορές έχετε δώσει σαφή απάντηση;
Ξέρω σίγουρα πως ο έρωτας έχει αρχή έχει όμως και τέλος;
Με πόση σιγουριά έχετε πει στον εαυτό σας «μου τελείωσε;» Και με πόση σιγουριά την άλλη μέρα το έχετε αναιρέσει;
Με πόση απέχθεια έχετε αντικρίσει αυτόν τον άλλο που σας είναι εντελώς αδιάφορος και με πόσο απαξιωτικά λόγια έχετε μιλήσει γί’ αυτόν σε άλλους;
Πόσες φορές έχετε πει στον εαυτό σας ότι δε σας νοιάζει τι κάνει, πού είναι, με ποιον /ποια είναι;
Τελειώνει ο έρωτας;
Η απάντηση είναι σαφής νομίζω και προκύπτει από τα παραπάνω.
Όχι, ο έρωτας δεν τελειώνει.
Ο έρωτας που νιώσαμε κάποτε για κάποιον άλλο βρίσκεται εκεί. Σαν μια σπίθα που περιμένει ένα φύσημα αέρα για να αναζωπυρωθεί.
Ο έρωτας συνεχίζει να βρίσκει το δρόμο προς την καρδιά μας.
Δε μας ρωτά, δεν τον νοιάζει αν μας πονάει σαν μια αγκίδα καρφωμένη στη σάρκα μας.
Όσο πιο δυνατό ήταν το συναίσθημα που νιώσαμε, τόσο πιο βαθιά είναι και η αγκίδα καρφωμένη στην καρδιά μας.
Με τον καιρό το ξεπερνάς και πας παρακάτω, δεν ξεχνάς όμως.
Ο έρωτας που νιώσαμε για εκείνον τον άλλο που δε θέλαμε να ξέρουμε αν υπάρχει μέχρι πριν από λίγο ,
με το πέρασμα του χρόνου, άλλες φορές γίνεται ανάμνηση, άλλες φορές νοσταλγία και άλλες φορές ανάγκη.
Ο αληθινός έρωτας δεν έχει τέλος.
Παραμένει εκεί, στα ανείπωτα λόγια μας, στα κρυφά όνειρα μας, παραμένει ακλόνητος στην καρδιά μας.
Δεν έχει καμιά σημασία αν μπορούμε να βρεθούμε με άλλους συντρόφους και πιθανόν να περνάμε καλά.
Όμως άλλο πράγμα ο έρωτας άλλο το «περνάω καλά».
Και αυτή τη διαφορά είμαστε όλοι σε θέση να την αναγνωρίσουμε!
Κείμενο: Οδύσσεια- loveletters
