To ιδιαίτερο γνώρισμα του έρωτα είναι ότι χτυπά αδιακρίτως. Τα βέλη του φτερωτού θεούλη μας πετυχαίνουν ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου, κοινωνικής θέσης, μόρφωσης και φάσης ζωής, χωρίς καμιά απολύτως προειδοποίηση. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για κεραυνοβόλο έρωτα. Τα «χτυπήματα» είναι απλώς ανελέητα.
Έτσι ξαφνικά, εκεί που όλα μοιάζουν συνηθισμένα, η ζωή σου παίρνει άλλο χρώμα, άλλο τόνο, άλλο νόημα. Βρίσκεται ένας άνθρωπος στα μάτια του οποίου βλέπεις τον κόσμο όλο. Στα χείλη του γεύεσαι το πιο γλυκό νέκταρ. Στα χέρια του παραδίνεσαι άνευ όρων και δηλώνεις πλήρη υπόταξη. Στην αγκαλιά του κουμπώνεις σαν κομμάτι παζλ. Η καρδιά σου φτερουγίζει τόσο δυνατά που νομίζεις ότι θα σπάσει. Κι όλα αυτά έχουν ξεκινήσει μ’ ένα βλέμμα, μια χειραψία, ένα μειδίαμα. Αρκούν και μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου για να φας την κατραπακιά και να χάσεις το φως σου από έρωτα.
Ξεχνάς τις άμυνές σου, δεν κρατάς καμία επιφύλαξη, δε βάζεις όρια πουθενά. Κανένας αυτοέλεγχος, κανένας μηχανισμός αυτοσυγκράτησης. Αφήνεσαι δίχως προηγούμενο. Λογικό. Δε σου τυχαίνει και κάθε μέρα. Δε σε τινάζουν 220 volt με τον καθένα. Καρδιά, σάρκα και μυαλό συνηγορούν στο ότι έχεις βρει το άλλο σου μισό. Είναι αυτό το «κλικ» που σου κάνει ένας άνθρωπος και νιώθεις ότι ταιριάζεις γάντι μαζί του, αυτό το «κάτι» που έχει κι ως διά μαγείας κυβερνά όλο σου το είναι.
Είναι ακριβώς εκείνη η στιγμή που διαγράφεις κάθε κακό παρελθόν, κάθε απογοήτευση, κάθε πληγή που μπορεί να έχει προηγηθεί στη ζωή σου. Ζεις τον έναν και μοναδικό, τον ασύγκριτο, τον πλέον ανεπανάληπτο έρωτα.
Κόβεται η ανάσα, δε βγαίνει η φωνή, τρέμουν τα πόδια, χαμογελάς σαν ηλίθιος χωρίς λόγο. Το στόμα σου μπορεί να πονάει απ’ τα φιλιά, το κορμί σου να υποφέρει απ’ τις σφιχτές αγκαλιές αλλά δεν τ’ αλλάζεις με τίποτα στον κόσμο. Στάζουν μέλια παντού, κολλάνε τα ακουστικά του τηλεφώνου και τα πειράγματα από συγγενείς, γνωστούς και φίλους δίνουν και παίρνουν.
Ο ενθουσιασμός είναι διάχυτος, άκρατος, αγγίζει σχεδόν τα όρια της τρέλας. Ξεκινάς, βεβαίως, όπως κυλάει ο χρόνος, να κάνεις όνειρα μ’ αυτόν τον άνθρωπο. Τι πιο όμορφο; Φαντάζεσαι μια ζωή δίπλα του, ταξίδια, γιορτές, σπίτια, οικογένεια, παιδιά στο χωλ. Τα μάτια της κόρης σου, νοητά, ήδη έχουν τα μάτια του.
Η ιδανική τροπή του παραπάνω σεναρίου είναι, περνώντας ακόμη περισσότερο ο καιρός, το ασυγκράτητο πάθος να μεταλλαχθεί σταδιακά σε μια αμοιβαία κι ανιδιοτελή αγάπη. Και θα ‘σαι πολύ τυχερός, αν σου συμβεί. Είναι η πλέον υγιής κι ευχάριστη εξέλιξη των πραγμάτων.
Δυστυχώς, ωστόσο, δεν αποτελεί τον κανόνα ειδικά για τους κεραυνοβολημένους. Φυσικά, γι’ αυτό είμαστε εδώ. Για να επιβεβαιώνουμε καθημερινά τις εξαιρέσεις και ν’ αποδεικνύουμε ότι με τη θέληση, την επιμονή και την προσπάθεια από κοινού, όλα μπορούν να συμβούν.
Ακριβώς, όμως, επειδή τυφλωνόμαστε από έρωτα, έχουμε την τάση να εξιδανικεύουμε ανθρώπους και καταστάσεις, να δημιουργούμε εμμονές και σ’ ένα μεγάλο βαθμό να εθελοτυφλούμε. Είναι το σημείο εκείνο του δικού σου παραμυθιού που δε διακρίνεις το δράκο. Οι κεραυνοβόλοι έρωτες σβήνουν, μάλλον, αμέσως μόλις χάσουν την έντασή τους. Μόλις γίνουν χλιαροί. Σαν καρδιογράφημα. Ή μήπως πυροτέχνημα;
Όταν το τρελό love story σταδιακά ξεφουσκώνει. Όταν τα τηλεφωνήματα μες στην ημέρα αραιώνουν, οι καληνύχτες παραλείπονται, οι καλημέρες δε στέλνονται. Όταν ο όγκος της δουλειάς πολλαπλασιάζεται, το ίδιο κι οι καθημερινές, κοινωνικές υποχρεώσεις. Τότε που περιέργως, δεν μπορείς, δεν προλαβαίνεις, δε θες. Αγκαλιές, φιλιά, check-in και κοινές εμφανίσεις για το θεαθήναι κι αυτά με το ζόρι. Πού καιρός για έρωτες;
Όλα αυτά που δεν ήθελες να δεις. Όλα αυτά που δεν ήθελες να δεχτείς. Όλα αυτά που δεν ήθελες να συμβούν. Κι όμως. Περνάνε μπροστά απ’ τα μάτια σου σαν ταινία μικρού μήκους. Παραδέξου το. Δεν είναι καθόλου αυτό που είχες φανταστεί. Δεν έμαθες έτσι μ’ αυτόν τον άνθρωπο. Τον ερωτεύτηκες, τον θαύμασες, παθιάστηκες κι ατένισες το μέλλον σου μαζί του, γιατί δεν ήταν για σένα μια ακόμη ιστορία ούτε ένα απλό κεφάλαιο. Θεώρησες ότι ήταν το βιβλίο.
Όποια κι αν είναι η έκβαση, το σημαντικό είναι να το έχεις ζήσει στο έπακρο και να το έχεις απολαύσει. Σημασία έχει το ταξίδι κι όχι ο προορισμός. Να γεμίσεις την ψυχή σου με όμορφες εικόνες και στιγμές από έναν άνθρωπο, να αποκομίσεις σοφία και γνώση και να τα φυλάξεις μέσα σου για πάντα. Ζήστο σε όλη του την ένταση, με αμείωτο πάθος μέχρι τέλους κι ανεξαρτήτως διάρκειας. Μέχρι τελευταίο χτυποκάρδι, φιλί, χαμόγελο, δάκρυ.
Ακόμη και να στραβώσει το πράγμα, θα το έχεις βιώσει εξ ολοκλήρου και δε θα έχεις απορίες «πώς θα ήταν αν». Κι αν τελικά δε σου βγει το όνειρο, όπως το ‘χες σχεδιάσει, δεν πειράζει. Δες το σαν μια σπουδαία εμπειρία. Κρύψτη στο συρτάρι κι έχε την back up αρχείο για τον επόμενο έρωτα που θα σου χτυπήσει την πόρτα. Σαν σκονάκι.
Άλλωστε, αν δεν το ζούσες, πώς θα ήξερες; Έπαθες κι έμαθες. Αν και μαθηματικώς τεκμηριωμένα, πάντοτε θα υπάρχουν πιθανότητες να το ξαναπάθεις.
Κείμενο: Κάτια Σκίτσου- pillowfights
