Η Κρίσι Τέιγκεν περιγράφει για πρώτη φορά, σπαρακτικά, την απώλεια του μωρού της, στέλνοντας το μήνυμα σε πολλές ακόμα γυναίκες εκεί έξω πως δεν είναι μόνες.
Ηαπόφαση της Κρίσι Τέιγκεν, πριν από έναν περίπου μήνα, να μοιραστεί με μια ασπρόμαυρη φωτογραφία στο Instagram και μια σπαρακτική λεζάντα την πρόωρη διακοπή της τρίτης της κύησης και την απώλεια του τρίτου παιδιού της, ενός αγοριού, στις 20 εβδομάδες, πυροδότησε μια διαδικτυακή συζήτηση: μήπως ήρθε η ώρα να αρχίσουμε να μιλάμε ανοιχτά για αυτά τα θέματα-ταμπού, ώστε να απαλλαγούμε από ένα μέρος του προσωπικού φορτιού μας;
Πρόσφατα ωστόσο το 34χρονο μοντέλο και επιχειρηματίας προχώρησε ένα βήμα παραπέρα, με ένα διαδικτυακό άρθρο της όπου περιγράφει ολόκληρη την εμπειρία της. Ακολουθούν μερικά από τα πιο συγκλονιστικά αποσπάσματα.
«Δεν ήξερα πώς να ξεκινήσω να γράφω, αλλά μου φαίνεται πιο σωστό να αρχίσω με ένα “ευχαριστώ”. Για εβδομάδες, το σπίτι μας γέμισε με λουλούδια καλοσύνης. Πλημμύρισε με σημειώματα που διαβάσαμε με τα ίδια μας τα βουρκωμένα μάτια. Πέρασα τις μέρες μου με μηνύματα από αγνώστους στα social media, τα περισσότερα από τα οποία άρχιζαν με τη φράση: “πιθανότατα δεν θα το διαβάσεις αυτό, αλλά”. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι το έκανα».
Μια από τις πιο ξεχωριστές στιγμές εκείνου του πρωινού (ή ήταν βράδυ; δεν έχω ιδέα) ήταν όταν τσουλούσα προς την αίθουσα τοκετού, πάνω σε ένα καροτσάκι, καλυμμένη με μια κουβερτούλα, γνωρίζοντας ότι θα γεννούσα κανονικά αυτό που υποτίθεται ότι θα γινόταν το 5ο μέλος της όμορφης οικογένειάς μας, έναν γιο, για να το αποχαιρετήσω μερικές στιγμές αργότερα. Ο κόσμος γιόρταζε και γελούσε έξω από την πόρτα μας, γιορτάζοντας, φυσιολογικά, μια καινούρια γέννηση».
«Μέχρι εκείνη τη στιγμή είχα συμφιλιωθεί με ό,τι θα συνέβαινε: θα μου έκαναν επισκληρίδιο και προκλητό τοκετό για τον 20 εβδομάδων γιο μας, ένα αγόρι που ποτέ δεν θα επιβίωνε στην κοιλιά μου (με συγχωρείτε, σας παρακαλώ, για αυτούς τους απλούς όρους). Είχα περάσει πάνω από έναν μήνα στο κρεβάτι, απλά προσπαθώντας να τον μεταφέρω μέχρι τις 28 εβδομάδες, μια πιο “ασφαλή” ζώνη για το έμβρυο. Οι γιατροί μού είχαν διαγνώσει μερικοί αποκόλληση πλακούντα. Ανέκαθεν είχα προβλήματα πλακούντα. Θα έπρεπε να είχα γεννήσει τον Μάιλς έναν μήνα νωρίτερα, γιατί δεν τρεφόταν αρκετά από τον πλακούντα μου. Αυτή ήταν η πρώτη μου αποκόλληση. Το παρακολουθούσαμε στενά, ελπίζοντας το πρόβλημα να αποκατασταθεί. Αιμορραγούσα ξανά και ξανά, από λίγο αλλά όλη μέρα, αλλάζοντας τις ίδιες μου τις πάνες κάθε λίγες ώρες κάθε φορά που το αίμα γινόταν υπερβολικά ενοχλητικό για να παραμείνω ξαπλωμένη. Βασικά, έγινα ειδική στο άλλαγμα πάνας ενηλίκου».
«Θα μπορούσα να περάσω εκείνες τις μέρες στο νοσοκομείο, αλλά δεν θα είχε μεγάλη διαφορά. Με παρακολουθούσαν γιατροί και στο σπίτι, των οποίων τις λέξεις μετέτρεπα σιωπηρά από αρνητικές σε θετικές πιστεύοντας ότι όλα μπορεί να πήγαιναν καλά. Τελικά, πέρασα μια άσχημη νύχτα στο κρεβάτι, μετά από έναν όχι και τόσο καλό υπέρηχο, όπου αιμορραγούσα περισσότερο από το συνηθισμένο. Η αιμορραγία μου γινόταν όλο και πιο βαριά. Το υγρό γύρω από τον Τζακ είχε χαμηλώσει πολύ – με το ζόρι μπορούσε να επιπλεύσει. Σε κάποιες στιγμές, ορκίζομαι ότι ήταν τόσο χαμηλά που μπορούσα να ξαπλώσω ανάσκελα και να νιώσω τα χέρια και τα πόδια του έξω από την κοιλιά μου.
Μετά από μερικές νύχτες στο νοσοκομείο, ο γιατρός μου μού είπε αυτό που ήξερα πως έρχεται: η ώρα να πω αντίο. Δεν θα επιζούσε και αν αυτό συνεχιζόταν για πολύ, μπορεί ούτε κι εγώ. Είχαμε δοκιμάσει πολλές μεταγγίσεις αίματος, με κάθε μία να περνάει από μέσα μου σαν να μην είχα κάνει τίποτα. Αργά τη νύχτα, μου είπαν ότι θα έπρεπε να τον αφήσω να φύγει το πρωί. Στην αρχή έκλαψα λίγο, μετά ξέσπασα σε λυγμούς, με την αναπνοή μου να μην μπορεί να ανταποκριθεί στην απίστευτα βαθιά θλίψη μου. Ακόμα και ενώ το γράφω τώρα αυτό, νιώθω ξανά τον πόνο. Μου έβαλαν οξυγόνο, στη μύτη και το στόμα, αυτή ήταν η πρώτη φωτογραφία που είδατε. Απόλυτη, ολοκληρωτική θλίψη».
«Είχα ζητήσει από τη μαμά μου και τον Τζον να βγάλουν φωτογραφίες, όσο άβολο κι αν ήταν. Εξήγησα στον πολύ διστακτικό Τζον ότι τις χρειαζόμουν και ότι ΔΕΝ χρειαζόταν ούτε καν να το ζητάω. Ότι απλά έπρεπε να το κάνει. Το απεχθανόταν, το καταλάβαινα. Δεν το κατανοούσε σε εκείνη τη φάση. Αλλά το ήξερα ότι ήθελα να κρατήσω εκείνη τη στιγμή για πάντα, όπως ήθελα να θυμάμαι και το φιλί μας στην εκκλησία, όπως ήθελα να θυμάμαι κα τα δάκρυα χαράς όταν γεννήθηκαν οι Λούνα και Μάιλς. Και ήμουν σίγουρη ότι έπρεπε να μοιραστώ αυτή την ιστορία».
«Δεν ξέρω πόσο κράτησε ο τοκετός. Πιθανότατα θα με στοιχειώνει για πάντα. Και μόνο που το γράφω, τα μάτια και η μύτη μου γεμίζουν δάκρυα. Το μόνο που ξέρω τώρα είναι ότι οι στάχτες του βρίσκονται σε ένα μικρό κουτί, που περιμένει να θαφτεί στο χώμα ενός δέντρου στο καινούριο μας σπίτι, αυτό που αγοράσαμε για να φτιάξουμε το δωμάτιό του. Λένε ότι τέτοιες εμπειρίες σου αφήνουν μια τρύπα στην καρδιά. Σίγουρα δημιουργήθηκε μια τρύπα στην καρδιά, όμως γέμισε από την αγάπη για κάτι που αγάπησα τόσο πολύ. Δεν νιώθω άδειο αυτόν το χώρο, αλλά γεμάτο».
«Κλαίω και όταν θυμώνω με τον εαυτό μου που είμαι χαρούμενη. Κάποιες φορές διαβάζω πράγματα που με κάνουν να ξεκαρδιστώ στα γέλια ή βλέπω ένα Instagram post που αξίζει ένα like. Και πάντα ξεχνάω ότι δεν είμαι πια έγκυος. Όταν περπατάω κρατάω την κοιλιά μου. Κάποιες στιγμές φρικάρω όταν τα παιδιά μου πηδούν πάνω στην κοιλιά που δεν έχω πια. Η διαύγεια που ακολουθεί μετά από τέτοιες στιγμές πάντα με θλίβει. […]
Το έγραψα γιατί ήθελα να πω κάτι προτού προχωρήσουμε και επιστρέψουμε στη ζωή, έτσι σας ευχαριστώ ειλικρινά που μου επιτρέπετε να το κάνω. Θα αγαπάμε τον Τζακ για πάντα, στα παιδιά μας τον περιγράφουμε σαν μια παρουσία τόσο υπαρκτή όσο ο άνεμος και τα δέντρα και οι πεταλούδες που βλέπουν. Ευχαριστώ τον καθένα σας που μας σκεφτήκατε ή που φτάσατε σε σημείο να μας στείλετε την αγάπη και τις ιστορίες σας. Είμαστε απίστευτα τυχεροί».
Δείτε την ανάρτηση της Κρίσι Τέιγκεν μετά την αποβολή:
Με πληροφορίες από womantoc
